Życie zmienia się, ale się nie kończy
▼ Rozważa: ks. Julian Wybraniec ▼

Na zdjęciu cmentarz w Opalenicy k. Poznania, fot. Renata Kwiatkowska

XXXI Niedziela zwykła, rok A
(2 listopada 2014)
Czytania: Pierwsza Msza – Hi 19, 1.23-27a; 1Kor 15, 20-24a. 25-28; Druga Msza – Dn 12, 1-3; Rz 6, 3-9; Trzecia Msza – Mdr 3, 1-6. 9; 2Kor 4, 14 – 5, 1
Ewangelia: Pierwsza Msza – Łk 23, 44-46. 50. 52-53, 24, 1-6a; Druga Msza – J 11, 32-45; Trzecia Msza – J 14, 1-6 ▼

Niedziela jest świętowaniem Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Po uroczystości Wszystkich Świętych wspominamy dzisiaj wszystkich wiernych zmarłych. Wszystkie trzy Ewangelie przeznaczone na dzisiejsze wspomnienie mówią nam o nadziei życia wiecznego.

Zmarli są Kościołem oczyszczającym się. My jeszcze pielgrzymujemy. Naszym zadaniem, wręcz naszym obowiązkiem wynikającym z przykazania miłości, z solidarności Kościoła pielgrzymującego z Kościołem oczyszczającym się, jest dopomóc naszym bliźnim, którzy odeszli już z tego świata, w tym wielkim dziele oczyszczenia. By już nie doskwierała im tęsknota za Bogiem. Ci, którzy odeszli w łasce, są pewni zbawienia, nic im już nie zagrozi, nie mogą utracić raju. Ale w pełnym zjednoczeniu z Bogiem mogą przeszkadzać im jeszcze nie w pełni odpokutowane grzechy. Dopomóżmy im w pokucie. Kościół daje nam w tych dniach możliwość uzyskania odpustu za zmarłych – nie ociągajmy się z pomocą. Miłosierdzie Boże nakazuje nam napoić spragnionych i nakarmić głodnych, czyż wobec tego wolno nam zwlekać z napojeniem tych, którzy spragnieni są Bożej miłości? Czy wolno zwlekać z nakarmieniem łaknących sprawiedliwości?

Zapalamy na grobach znicze, kładziemy wieńce i wiązanki kwiatów, lecz to tylko zewnętrzne znaki naszego przywiązania i pamięci. Daleko ważniejszą rzeczą jest modlitwa i ofiara Mszy świętej. Nie wolno nam rangi tych rzeczy pomylić.

Stając nad mogiłami naszych bliskich powinniśmy pamiętać o jeszcze jednej rzeczy. Dla nas także nadejdzie moment śmierci. Św. Bazyli Wielki w jednej ze swoich homilii tak zwraca się do chrześcijanina:

Badaj siebie samego, kim jesteś i poznaj swoją naturę, mianowicie, że ciało twoje jest śmiertelne, dusza zaś nieśmiertelna i że życie nasze jest dwojakie: jedno właściwe ciału, szybko przemijające, drugie przyrodzone duszy, nie podlegające ograniczeniu. Miej się na baczności i nie przywiązuj się do rzeczy śmiertelnych, jakby były wieczne i nie gardź wiecznymi, jakby były przemijające. Nie patrz na ciało, albowiem przemija; troszcz się o duszę, która jest nieśmiertelna.

Jest takie piękne opowiadanie Ojców Pustyni:

Któregoś dnia anioł śmierci zapukał do domu pewnego starszego człowieka.
– Usiądź, proszę, czekałem na ciebie – powiedział ów człowiek do anioła.
– Nie przyszedłem, żeby z tobą rozmawiać, lecz po to, żeby cię zabrać – odpowiedział anioł.
– A cóż innego mógłbyś mi powiedzieć?
– Nie wiem. Ale ludzie, gdy do nich przychodzę, chcieliby, żebym zabrał wszystko, byle nie ich życie. Gdybyś wiedział, jakie składają mi propozycje!
– Ja nie mogę ci nic dać w zamian – stwierdził człowiek. – Radościami, które otrzymałem, już się nacieszyłem; zmartwienia dawno powierzyłem Panu; problemy, wątpliwości, niepokoje ofiarowałem jako swój wkład w ulepszanie świata; pozbyłem się dóbr ziemskich; uśmiech podarowałem tym, którzy mnie o niego prosili, a serce tym, których kochałem i którzy mnie kochali. Duszę zaś oddałem Bogu. Weź zatem moje życie, bo jedynie to mi zostało.
Anioł śmierci wziął człowieka w ramiona, uniósł w górę i poczuł, że jest on lekki jak piórko. A człowiekowi uścisk anioła wydał się niezwykle czuły i delikatny.

Módlmy się dziś za zmarłych, aby jak najszybciej osiągnęli stan wiecznego życia i królowania z Bogiem. Ale módlmy się też i za siebie, abyśmy i my też tam razem z nimi byli. Może już niedługo…

Ks. Julian Wybraniec – w maju 2012 r. przyjął święcenia kapłańskie. Obecnie jest wikariuszem w parafii pw. św. Brata Alberta w Kolbuszowej. Jego pasją jest liturgia oraz muzyka liturgiczna w teorii i praktyce.

Poleć innym!