Jej imię jest zapisywane w różnych formach: Walpurga, Walburga, Walpurgis. Należy do grona najbardziej zasłużonych postaci wśród misjonarzy angielskich, którzy w VIII w. szerzyli i organizowali chrześcijaństwo na ziemi niemieckiej.

Św. Walpurga urodziła się w 710 r. w Dewon, jako córka  św. Ryszarda, króla Wessexu, i św. Bonny (Wunny). Jej braćmi byli św. Willibald i św. Winebald. Odebrała bardzo staranne wychowanie, od dzieciństwa była obdarzona niezwykłymi darami natury i nadnaturalnymi łaskami.

Gdy miała 11 lat, ojciec oddał ją pod opiekę zakonnicom w klasztorze św. Scholastyki w Wimborne, a sam udał się z synami na pielgrzymkę do Italii, zachorował ciężko we włoskiej Lukce i zmarł w 722 r. Willibald i Winebald wstąpili do benedyktynów na Monte Cassino, skąd, wezwani przez swego wuja – św. Bonifacego, udali się do Niemiec. Walpurga przywdziała habit zakonny i spędziła w klasztorze w Wimborne 26 lat. Wtedy bracia poprosili ją, aby przybyła do Niemiec i pomogła im w pracy apostolskiej, przy zakładaniu żeńskich klasztorów i nauczaniu dziewcząt.

Wyruszyła z Anglii wraz z 30 zakonnicami w 748 r. W okolicach kanału La Manche rozpętała się straszna burza. Walpurga żarliwie modliła się o uciszenie żywiołu, który zagrażał ich życiu i nagle burza ucichła. To wydarzenie przyniosło jej poważanie i cześć. Wraz ze swoimi towarzyszkami dotarła do Turyngii, do Willibalda, gdzie z jego pomocą założyła klasztor w Bishofsheim nad rzeką Tauber. Została jego przeoryszą. Obaj bracia założyli klasztory męski i żeński w Heidenheim, sprowadzając tam po dwóch latach Walpurgę. Gdy Winebald, sprawujący funkcję przeora w męskim klasztorze, zmarł w 761 r., jego obowiązki przejęła siostra, pełniąc je aż do śmierci. Walpurga przykładnie rządziła obiema wspólnotami: męską i żeńską, sprawiając, że stanowiły one w dalszym ciągu silne ośrodki promieniowania religijnego i kulturalnego, a także oparcie dla miejscowej ludności.

Zmarła w opinii świętości 25 lutego 779 r. i została pochowana obok św. Winebalda. Zakony w Heidenheim z czasem popadły w ruinę, więc w 870 r. biskup Eichstaett Otokar postanowił przywrócić im dawną świetność. W czasie prac zbezczeszczono grób Świętej i ta ukazała się rozżalona we śnie biskupowi. Gdy krótko  potem zawaliła się ściana kościoła, odczytano to jako znak niezadowolenia św. Walpurgi, więc we wrześniu 870 r. przeniesiono jej relikwie do kościoła pw. św. Krzyża (obecnie św. Walpurgi) w Eichstaett.

W 893 r., w czasie przekazywania części relikwii do klasztoru w Monheim, biskup Erchanbold odkrył, że mostek Świętej wydziela wonny olej, mający lecznicze właściwości. W XIV w. śmiertelnie chory biskup Filip z Rathsmahausen dzięki niemu odzyskał zdrowie. Olej płynął szczególnie obficie w czasie Podniesienia, i wypływa ze świętych szczątków aż do dzisiaj, w październiku i w lutym. Jedno ramię św. Walpurgi znajduje się w katedrze w Eichstaett. Część relikwii zniszczyli i zbezcześcili luteranie w czasie reformacji.

Została kanonizowana 1 maja 870 r. przez papieża Hadriana II. Jest patronką Eichstaett, Antwerpii, Groningen, rolników, żeglarzy i uprawiających sporty wodne. Wzywa się ją w obronie przed burzami, głodem, dżumą, kokluszem, chorobą oczu i wścieklizną. Dla jej wspomnienia zostały ustanowione dwa święta: 25 lutego – w rocznicę śmierci i 1 maja – w rocznicę kanonizacji.

Do imienia Świętej nawiązuje wywodząca się jeszcze z czasów przedchrześcijańskich tradycja tzw. Nocy Walpurgii z 30 kwietnia na 1 maja, mająca dla plemion germańskich szczególne znaczenie. Zaklęciami próbowano wtedy przegonić ostatecznie zimę; wierzono także, iż właśnie w tę noc na górze Brocken w Harzu diabeł i czarownice oddają się zabawom wśród „piekielnej mgły”. Owa „piekielna mgła” była charakterystycznym zjawiskiem atmosferycznym, zwanym także widmem Brockenu lub mamidłem górskim, gdy wydłużony cień patrzącego padał na chmury poniżej z gloriolą wokół głowy. Budziło to strach u okolicznych mieszkańców, wierzących, że Brocken to ulubione miejsce ciemnych mocy. Kiedy więc 1 maja 870 r. wyniesiono na ołtarze Walpurgę, okoliczna ludność – sugerując się przypadkową zbieżnością dat – połączyła te dwie odległe od siebie rzeczywistości i uznała Świętą za swoją patronkę. W wigilię rocznicy jej kanonizacji bito w dzwony kościelne, wieszano krzyże nad drzwiami domów i posypywano progi stajni poświęconą solą, prosząc, aby św. Walpurga przybyła na pomoc i uchroniła mieszkańców przed chorobami oraz złymi duchami.

Opr. Jaromir Kwiatkowski

Źródła:

http://martyrologium.blogspot.com/2010/02/sw-walburga.html

http://kosciol.wiara.pl/doc/491143.Niemiecka-swieta-i-sabaty-czarownic-sw-Walburga

Święci na każdy dzień, Wyd. JEDNOŚĆ Kielce 2011.

Poleć innym!