Cytat dnia. Ks. prof. Stanisław Nabywaniec: Bez Boga nie byłoby Polski
(…) Chrzest Mieszka I i jego najbliższego otoczenia w 966 r. wprowadził plemię Polan i rodzące się państwo polskie do tysiącletniej wówczas wspólnoty religijnej, założonej przez Chrystusa – do Kościoła katolickiego. Przyczynił się do powstania państwa polskiego jako nowej wspólnoty politycznej, uformowanej ostatecznie przez Mieszka I w nowoczesny na tamte czasy organizm państwowy, obejmujący cały szereg plemion słowiańskich między Odrą, Wisłą i Bugiem. To państwo dzięki aktowi chrztu swego księcia weszło do wspólnoty międzynarodowej, budowanej w Europie od kilku wieków w oparciu o wartości kultury greckiej i rzymskiej, a wzbogaconej wartościami biblijnymi i ewangelicznymi, pozostając jednak zakorzenione w kulturze słowiańskiej. Temu młodemu, rodzącemu się państwu chrzest dał fundament niepodległości i gwarancje bezpieczeństwa. Chrześcijański książę zapewniał nienaruszalność granic Polski oraz w oparciu o uniwersalizm kulturowy i religijny nadał jej narodowy charakter. Już pierwsza struktura organizacyjna Kościoła pochodząca z 968 r. stała się zwornikiem jednoczącym wszystkie dzielnice kraju i zagwarantowała jego niezależność kościelną, a co za tym idzie – i polityczną, od arcybiskupów Magdeburga i margrabiów niemieckich – tę niezależność umocniła zbudowana w 1000 r. organizacja metropolitalna. Mieszko I, przyjmując chrzest, wprowadził swych poddanych w krąg kultury łacińskiej zbudowanej na myśli greckiej, prawie rzymskim i przenikniętej ideałami życia chrześcijańskiego. Konsekwencją chrztu Mieszka była wynikająca z miłosierdzia chrześcijańskiego troska o ubogich i cierpiących, nauczanie, troska o język polski – język modlitwy i przepowiadania Bożego Słowa. Dziś mamy wolność, ale Europa w imię tzw. postępu czy źle pojętej tolerancji odchodzi od swoich chrześcijańskich korzeni, do trwania przy których zachęcał św. Jan Paweł II.
Gdzie należy szukać odnowy, fundamentów naszej tożsamości, co może nas wzmocnić?
Oddajmy może głos św. Janowi Pawłowi II, przytaczając jego wypowiedzi w tej sprawie: „Zrąb tożsamości Europy jest zbudowany na chrześcijaństwie. A obecny brak jej duchowej jedności wynika głównie z kryzysu tej chrześcijańskiej samoświadomości”. Jan Paweł II podkreślił też rolę, jaką może i powinna odegrać Polska w zahamowaniu podcinania przez Europę własnych, chrześcijańskich korzeni: „Naszej wiary, żywej i głębokiej, potrzebuje bardzo Zachód na historycznym etapie budowania nowego systemu wielorakich odniesień. Mocnego znaku zawierzenia Chrystusowi potrzebuje Wschód, duchowo spustoszony przez lata programowej ateizacji. Europa potrzebuje nas wszystkich zebranych solidarnie wokół Krzyża i Ewangelii”. Papież, gdy zapraszał młodych ludzi do udziału w Światowych Dniach Młodzieży w Paryżu, mówił do polskiej młodzieży: „Jak pojedziecie do tego Paryża, to wszystkim mówcie: my jesteśmy z Poznania, my jesteśmy stąd, skąd się Polska zaczęła, od Mieszka I i Bolesława Chrobrego”. W Europie, zwanej często postchrześcijańską, zdaniem Papieża Polaka, „coraz powszechniejsza i pilniejsza jest […] potrzeba radykalnej odnowy jednostek i społeczeństw, zdolnej zapewnić sprawiedliwość, solidarność, uczciwość i jawność”.
Jakie wyzwania dziś stoją z jednej strony przed Kościołem w Polsce, a z drugiej – przed państwem polskim?
Myślę, że tym wyzwaniem jest przestrzeganie szacunku dla ludzi wierzących, dla wartości ponadczasowych i obiektywnych wynikających z prawa naturalnego, a dla chrześcijan także z pozytywnego prawa objawionego. Tym wyzwaniem jest także uszanowanie, promowanie i przekazywanie dziedzictwa narodowego, czyli wierność zawołaniu: Bóg – Honor – Ojczyzna!
Fragment rozmowy Mariusza Kamienieckiego z ks. prof. dr. hab. Stanisławem Nabywańcem, kierownikiem Zakładu Historii Nowożytnej na Uniwersytecie Rzeszowskim, opublikowanej w „Naszym Dzienniku”
Źródło:
