(…) sam Chrystus jest nazywany naszym Pokojem, ale również, o zgrozo!, nie możemy dojść i zachować pokoju ani w naszej duszy, ani w Kościele, bez ciągłej i trudnej codziennej walki, oczywiście nie walki przy pomocy bomb atomowych czy przy użyciu jakiejś broni klasycznej, lecz broni duchowej. Gdybyśmy nie ukazywali Kościoła w sposób jasny poprzez ten obraz i w takim stanie, wówczas rzeczywiście mogłoby dojść do sytuacji znanej jako powszechne psychologiczne rozbrojenie. W takiej sytuacji przedstawilibyśmy wiernym i światu Kościół jako coś substancjalnie wadliwego. A to nie tylko byłoby ze szkodą dla naszych braci, ale byłoby również ze szkodą duchową dla całego świata […]. Jak możemy walczyć jako dobrzy żołnierze Chrystusa, wedle wzoru podanego przez św. Pawła, jeżeli prócz miłości i innych cnót, nie pielęgnujemy w nas, w naszych kapłanach i w naszych wiernych, również cnoty wytrzymałości wobec złego i ateistycznego świata! Zatem dla miłości wobec świata, a także świata ateistycznego, musimy nie tylko przywoływać, ale uczynić Kościół wojującym. Stanowczo wierzę, że żaden rozsądny człowiek a nawet sami marksiści, nie mogliby czuć się urażeni tymi słowami: Kościół walczący. Inaczej sami ateiści zaczęliby nami gardzić, oni którzy określają się jako wojujący.