Do redakcji dwumiesięcznika „Głos o. Pio” pewnego dnia zadzwonił żartowniś z niecodzienną prośbą: – Czy tu naprawdę można usłyszeć głos o. Pio? – Nie w sensie fonicznym – odparł bez namysłu redaktor pisemka, o. Tomasz Duszyc, kapucyn.

W wielu osobach czerpiących inspirację ze świętego Stygmatyka z Pietrelciny, gdzieś głęboko w sercu pobrzmiewa podobne pragnienie. Co byś nam powiedział dzisiaj o. Pio, święty pełen tajemnic Boga i nadzwyczajnych charyzmatów Ducha Św.?

O. Pio nie przestaje zadziwiać nawet po śmierci. Jego dusza poszła do Nieba, a Jego ciało nierozłożone zostało na Ziemi, aby przypominać nam, że dla Boga nie ma nic niemożliwego. To nierozłożone ciało przypomina nam, że Bóg nie przestał się posługiwać ojcem Pio po jego śmierci i że to jest „specjalny człowiek Boga” dany swoim naśladowcom jako przypomnienie, że i  nas Bóg chce uczynić „swoimi” –  „ludźmi Boga” w swoich rodzinach, w swoim świecie….

Może przez moment poczulibyśmy zapach fiołków, zapach świętości, po którym rozpoznawano Jego obecność. A może odczulibyśmy Go inaczej. Świętość o. Pio nie sprowadza się  do jego cudów, uzdrowień, bilokacji, przepowiadania przyszłości, czytania sumień, daru lewitacji czy też innych darów, które otrzymał św. Brat kapucyn ze stygmatami. Jego świętość potwierdza się i uwiarygodnia w Jego sposobie życia. Życia skromnego, podobnego do życia większości zwykłych ludzi, życia przepojonego akceptowanym cierpieniem. To cierpienie uczyniło z niego człowieka wielkiego i świętego. Od kiedy Chrystus, Syn Boży, umarł na krzyżu, cierpienie stało się dla chrześcijan drogą do metanoi i przemiany życia. Złączmy nasze wszystkie osobiste cierpienia z ofiarą Jezusa i o. Pio. Może nie przestaną boleć, ale zrozumiemy ich sens, ich zbawczy dla nas charakter.

Św. o. Pio, módl się za nami!

o. Robert Kozłowski OFM Cap
kustosz sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej i św. o. Pio w Terliczce k. Rzeszowa

Poleć innym!