Ze szczególnym wzruszeniem można chodzić po starych rynkach polskich miast, gdzie w centralnych miejscach znajdujemy pomniki czy obrazy poświęcone Maryi. Ogromnie budujące jest to świadectwo wiary naszych przodków, którzy wiedzieli, że Maryja nie powinna być jedynie Królową naszych serc i domów, ale należy Jej również oddać honorowe miejsce w przestrzeni publicznej.

Mieszczanie bardzo często zdobili swoje kamienice wizerunkami Maryi.

Figura Niepokalanej mającej ma na głowie wieniec z dwunastu gwiazd góruje nad Sandomierzem, znajdując się w jednym z najważniejszych miejsc w rynku:

Na krakowskim rynku zachowała się kamienica Wentzla, zwana też kamienicą Pod Obrazem. W 1850 roku pożar strawił większą część kamienic – ta kamienica wraz z obrazem ocalała.

Obraz Matki Bożej z Dziecięciem znajduje się także w najważniejszej bramie w Lublinie – Bramie Krakowskiej.

W miastach budowano również świątynie ku czci Matki Bożej. Te najbardziej znane nosiły nazwę kościołów mariackich. Poniżej kościół mariacki w Krakowie, w którym znajduje się słynny ołtarz Wita Stwosza.

Opiekunka ludu polskiego

Z jeszcze głębszej czci maryjnej znani byli mieszkańcy polskich wsi. W każdym katolickim domu były obrazy Maryi. Wiele świąt maryjnych miało swoją ludową nazwę: Zwiastowanie Najświętszej Maryi Panny nazywano świętem Matki Bożej Wiosennej, Matkę Wniebowziętą określano Matką Bożą Zielną, 8 września (Narodzenie NMP) obchodzono jako Matki Bożej Siewnej. Do dziś ludzie starsi posługują się tym tradycyjnymi określeniami. Przed świętami maryjnymi podejmowano post. Mieszkańcy wsi licznie uczestniczyli także w nabożeństwach majowych.