27 września obchodzimy wspomnienie św. Wincentego a Paulo, prezbitera.

Św. Wincenty urodził się we wsi Ranguine w 1581 roku. Jako dziecko bardzo szybko przyswajał wiedzę. Uczył się pod okiem ojców franciszkanów. Po czterech latach nauki został zatrudniony przez pewnego bogatego człowieka jako preceptor jego dzieci – dawał im korepetycje, co sprawiło, że mógł odciążyć swoich rodziców. Studia teologiczne rozpoczął w 1596 roku w Tuluzie. Cztery lata później otrzymał święcenia kapłańskie.

Św. Wincenty w pewnym momencie swojego życia przeżył kryzys religijny – był skoncentrowany jedynie na tym, co może osiągnąć własnymi siłami. Do zmiany sposobu jego myślenia przyczyniło się m.in. poznanie ks. Pierre’a de Berrulle, który umiał ukazać wielkość i znaczenie posługi kapłańskiej. Innym ważnym wydarzeniem było wezwanie go do chorego. Był to ktoś cieszący się opinią porządnego i szanowanego człowieka. Gdy jednak umierał, wyznał Wincentowi, że przez całe życie udawał kogoś, kim nie jest, że jego życie minęło się z prawdą. Tego dnia przypadała w liturgii uroczystość Nawrócenia św. Pawła – to był dla Wincentego znak. To wydarzenie sprawiło, że Wincenty złożył Bogu ślub poświęcenia się ubogim.

Gdy odbywał podróż morzem do Narbonne, został uprowadzony przez piratów tureckich i wywieziony do Tunisu. Miał tam kolejno czterech panów. Ostatniego udało mu się nawrócić. Po dwóch latach przebywania w niewoli uciekł wraz z nim do Europy. W 1617 roku zajął się pracą misyjną. Osiem lat później założył zgromadzenie misjonarzy. Nazywano ich lazarystami – od imienia św. Łazarza, patrona klasztoru, który potem był ich siedzibą.

Św. Wincenty odznaczał się cnotą miłosierdzia. Okazywał je wszystkim biednym i potrzebującym. Troszczył się o porzucone sieroty i o zniedołężniałych starców. Był także założycielem szarytek, Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, które opiekowały się chorymi. Mimo tych wielu prac, które podejmował, zawsze starał się o wewnętrzne zjednoczenie z Bogiem. Otaczał go wielki szacunek, również ze strony możnych tego świata. Nie zapominał jednak o pokorze, mimo zajmowania ważnych stanowisk pozostawał cichy i skromny. Zmarł w Paryżu 27 września 1660 roku, w wieku osiemdziesięciu lat.

Modlitwa:
Boże, który obdarzyłeś św. Wincentego a Paulo apostolską cnotą zbawienia ubogich i nauczania kapłanów, spraw, abyśmy, obdarzeni tym samym duchem, kochali to, co on kochał, i działali zgodnie z jego nauką. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 221).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/09-27.php3

H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

Poleć innym!