24 lipca obchodzimy wspomnienie św. Kingi, dziewicy.

Kinga przyszła na świat w 1234 roku. Była córką króla węgierskiego Beli IV. Mało wiadomo o jej dzieciństwie. Wiemy, że była trzecią z kolei córką i że prawdopodobnie przebywała na dworze królewskim w Ostrzychomiu. Można przypuszczać, że otrzymała głębokie wychowanie religijne i pełne wykształcenie. Gdy była jeszcze małoletnia, została zawarta umowa małżeńska pomiędzy nią a Bolesławem Wstydliwym. Akt zaślubin, ze względu na małoletniość i Kingi, i Bolesława, nastąpił parę lat później, około 1247 r.

Ze względu na najazdy Tatarów Kinga wraz ze swoim przyszłym mężem zmuszona była uciekać z Sandomierza do Krakowa, potem na Węgry, a następnie na Morawy. W 1241 roku, po bitwie pod Legnicą, Tatarzy wycofali się z Polski. Jako że zamki w Sandomierzu i Krakowie zostały zniszczone przez najeźdźców, Kinga i Bolesław pozostali w Nowym Korczynie. Wtedy to Bolesław otrzymał przydomek „Wstydliwy” – Kinga nakłoniła go do ślubów zachowania dozgonnej czystości, które oboje złożyli na ręce biskupa krakowskiego Prandoty. Kinga wstąpiła wtedy także do III zakonu franciszkanów.

Polska wiele zawdzięcza Kindze. Sprowadziła tu górników, którzy odkryli złoża soli w Bochni, ofiarowała część swojego posagu Bolesławowi, by pomóc w odbudowie zniszczonego przez Tatarów kraju, hojnie wspierała katedrę krakowską i klasztory, fundowała kościoły. Sprowadziła do Krakowa Kanoników Regularnych od Pokuty, a do Krzyżanowic – norbertanki. Kinga przyczyniła się do przeprowadzenia kanonizacji św. Stanisława biskupa. Wysłała w tej sprawie poselstwo do Rzymu i pokryła koszty, które wiązały się z tą misją.

Po śmierci Bolesława Wstydliwego Kinga, choć miała możliwość przejąć władzę, zdecydowała się oddać wyłącznie sprawie zbawienia duszy i wstąpić do zakonu klarysek. Prawdopodobnie nie zajmowała tam żadnych urzędów. Troszczyła się jedynie budową zakonu i jego bytem materialnym. U klarysek w Starym Sączu spędziła 12 lat, w których poddawała się surowej regule.

Zmarła 24 lipca 1292 r. Proces beatyfikacyjny zakończył się dopiero 10 czerwca 1690 r. Mimo że dekrety papieża Urbana VIII zalecały w sprawach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych dużą ostrożność i surowość, to kult Kingi trwał od wieków. Niewątpliwie bodźcem do oddawania jej kultu był fakt, iż była fundatorką wielu pobożnych instytucji. Przez lud była czczona jako szczególna patronka. Benedykt XIII uznał ją patronką Polski i Litwy. W 1999 r. została kanonizowana przez Jana Pawła II.

Modlitwa:
Boże, Ty obdarzyłeś św. Kingę hojnym błogosławieństwem i zachowałeś dziewicą nawet w małżeństwie, spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy dzięki czystości życia trwali przy Tobie i wstępując w jej ślady, mogli dojść do Ciebie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen (za: http://www.kinga.diecezja.krakow.pl/modlitwy.php).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/07-24.php3

http://adonai.pl/swieci/?id=66

Poleć innym!