27 lutego według tradycyjnego kalendarza liturgicznego z 1962 r. obchodzimy wspomnienie dowolne św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej, zakonnika. Według kalendarza posoborowego z roku 1969 w tym tygodniu nie wypadają żadne święta ani wspomnienia liturgiczne.

Franciszek Possenti urodził się 1 marca 1838 roku w Asyżu. Imię otrzymał na cześć wybitnego świętego, który również się tam urodził. Gdy miał cztery lata, Franciszkowi umarła matka. Najpierw kształcił się on u Braci Szkół Chrześcijańskich. Tam pogłębiał zasady religijne, które wyniósł z domu. Od 1850 roku, gdy miał 12 lat, zaczął uczęszczać do kolegium jezuitów. W szkole był bardzo lubiany przez kolegów i nauczycieli. Należał do najlepszych uczniów. Aż do przesady dbał o swój wygląd. Lubił ponadto grać w karty, brać udział w imprezach artystycznych czy polowaniach. Swoje lekkomyślne życie zmienił dopiero pod wpływem pewnego wizerunku Maryi, po cudownym uzdrowieniu z dwóch ataków choroby.

Sakrament bierzmowania przyjął z rąk biskupa Jana Sabbioni. 22 sierpnia 1856 roku wstąpił do klasztoru pasjonistów w Morovalle, przyjmując imię Gabriel. Ojciec był przeciwny, ponieważ chciał ożenić syna z pewną dziewczyną z dobrej rodziny. W dodatku zakon, do którego Franciszek chciał wstąpić, był jednym z najsurowszych. Franciszkowi jednak udało się przełamać opór ojca i w wieku 18 lat wstąpił do nowicjatu. W zakonie tym głównym celem było pogłębianie i szerzenie nabożeństwa do męki Pańskiej i Matki Bożej Bolesnej. Oba nabożeństwa przypadły mu do serca. Po wielu latach, o czym świadczy jego notatnik, wzniósł się na stopień heroiczny doskonałości chrześcijańskiej. Notował postanowienia ofiar w duchu pokuty, byle tylko móc pocieszyć Serce Boże.

Wśród postanowień, które podejmował, były np. takie: „Nie działać pod wpływem względów ludzkich ani po to, aby być widzianym, ani dla własnej korzyści, pożytku lub przyjemności, a jedynie dla Boga”, „Nikogo nie sądzić źle, ale starać się tłumaczyć ich błędy i niedociągnięcia, zarówno przed innymi, jak i przed samym sobą; wyrabiać sobie i okazywać dobre mniemanie o wszystkich”, „Nie będę mówił bez potrzeby”.

Święty zmarł na gruźlicę 27 lutego 1862 roku. Miał wtedy zaledwie 24 lata i nie doczekał święceń kapłańskich. Włosi mówią o nim Santo del sorriso, czyli „Święty uśmiechu”. Św. Gabriel jest patronem kleryków i młodych zakonników. W 1908 roku został on ogłoszony błogosławionym przez papieża św. Piusa X, a w 1920 roku papież Benedykt XV wpisał go do katalogu świętych. Sześć lat później papież Pius XI obrał go za patrona młodzieży włoskiej Akcji Katolickiej. Papież Pius XII z kolei w 1953 roku wyznaczył św. Gabriela – na równi ze św. Bernardynem i św. Reparatą – na patrona diecezji Teramo i Atri. Jego relikwie znajdują się w Isola del Gran Sasso, w sanktuarium św. Gabriela.

Ks. Jan Twardowski napisał o nim wiersz:

O Gabrielu bledziutki,
z bolesnym w ręku obrazkiem;
jesteś mi cały – gdy kocham –
Szczęśliwym wynalazkiem.

Modlitwa:
Boże, który natchnąłeś św. Gabriela w drodze do pełni miłosierdzia, przez co mógł osiągnąć pod koniec swojej ziemskiej pielgrzymki Twoje Królestwo, udziel nam za jego pośrednictwem siły, abyśmy mogli z radością kroczyć drogą miłości. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 53).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-27.php3

http://www.sanctus.ovh.org/sanc/rozmyslania/postanowieniaGabriela.html

H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

Poleć innym!