Ewangelia dla odważnych i ubogich
● Rozważa: ks. Dominik Sobczyk ●

XXI Niedziela zwykła, rok C (31.08.2025 r.)
Ewangelia: Łk 14,1.7-14 ●

Zdjęcie: Paul Pineda, unsplash.com

Kto z nas miałby odwagę zorganizować obiad, przyjęcie lub spotkanie dla osób ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych?

Sześć lat temu, tuż przed rozpoczęciem formacji w Wyższym Seminarium Duchownym w Rzeszowie, wziąłem udział w turnusie Ruchu Apostolstwa Młodzieży w Majdanie Sopockim. W czasie tych wakacyjnych rekolekcji bardzo mocno urzekło mnie świadectwo jednego kleryka, który podzielił się z grupą niecodziennym wydarzeniem. Opowiadał, jak pewnego razu, w czwartek (ten dzień w seminarium jest dniem wolnym, kiedy klerycy mogą wyjść na przechadzkę do miasta), pojechał do centrum miasta, aby załatwić urzędowe sprawy. Kiedy szedł ulicą 3 Maja, zobaczył dwóch ubogich mężczyzn błąkających się między przechodzącymi ludźmi, jak bezskutecznie próbowali uprosić nieco pieniędzy na jedzenie. Czuł przynaglenie, aby pokonać w sobie opór przed wyrażeniem zaoferowania pomocy i barierę o nazwie „święty spokój”. Toteż po krótkiej rozmowie zaprosił owych mężczyzn na obiad i – co najistotniejsze w tej historii – został z nimi, aby wspólnie zjeść i posłuchać ich życiowej historii. Na koniec przyznał, że to był jeden z najpiękniejszych dni w jego życiu.

Niesamowite. Rzekłbym: czysta Ewangelia podana na talerzu. To świadectwo było dla mnie tak niezwykłe i poruszające, że w moim sercu pojawił się zachwyt i pragnienie, aby podobnie doprowadzić do wypełnienia się słów Ewangelii, która odczytywana jest 31 sierpnia 2025 r. niemalże we wszystkich kościołach świata. Tego fragmentu nie należy odczytywać oraz interpretować w sposób duchowy, ponieważ to by była ucieczka od realizmu słów Pana Jezusa. Tak, jesteśmy zaproszeni do tego, aby wybierać słabych, biednych, niechcianych, odrzucanych, odtrącanych, chorych i właśnie im poświęcać naszą uwagę, ofiarować nasz czas i dla nich organizować potrzebną pomoc (zob. Łk 7,13). Dla świata te osoby są, jakby to powiedzieli młodsi, „przegrywami”, ale dla Boga są umiłowanymi synami i córkami, o których koniecznie trzeba się zatroszczyć. Właśnie dzięki nim możemy wygrać najwspanialszą nagrodę, jaka w ogóle istnieje, a jest nią niebiańska odpłata przy zmartwychwstaniu umarłych, przepustka do życia wiecznego (zob. Łk 7,14).

Bezinteresowna pomoc chorym, ubogim, ułomnym i pokrzywdzonym w życiu, choć z początku może wywoływać w człowieku jakiś opór, to jednak po czasie wywołuje już inne emocje, z których prym wiedzie szczęście. Zgadza się to ze słowami obietnicy Jezusa: „A będziesz SZCZĘŚLIWY” (Łk 7,14a). Szczęście w odniesieniu do ofiarującego pomoc i czas dotyczy faktu, że dzięki jego pomocy ktoś może znaleźć się w nieco lepszej sytuacji, może zapomnieć o przygniatających troskach, może wyrazić wdzięczność, może poczuć się zauważony i wartościowy, skoro ktoś zwrócił na niego uwagę. Ponadto osoba pomagająca, ze względu na chęć realizacji Ewangelii, może mieć poczucie dobrze pełnionej misji ucznia-misjonarza w świecie z perspektywą otwierającego się przed nią nieba.

Pamiętamy, że Ewangelia jest Dobrą Nowiną o zbawieniu. Niemniej zasadne jest pytanie: czy tylko dla tych odważnych? A dla ubogich, chromych, ułomnych – ogólnie mówiąc – w jakikolwiek sposób pokrzywdzonych? Dla nich także. Dobrą Nowiną jest to, że w tłumie obojętnych oczu, uszu, rąk i serc znajdują się kochające, przejęte i gotowe do okazania miłosierdzia uczy, uszy, ręce i serca. W ten sposób ludzie odtrąceni przez żądny zysku i opłacalności świat mają szansę uwierzyć, że Bóg, którego reprezentują chrześcijanie, jest tym, który z czułością się nad nimi pochyla za pomocą swoich sług. Dla zmarginalizowanych ludzi nawet jeden taki niecodzienny posiłek, do którego zapraszają odważni słudzy Pana, może być Ewangelią, czyli Dobrą Nowiną.

Módlmy się dla nas o ewangeliczną odwagę, abyśmy widzieli oczami Jezusa, słuchali uszami Jezusa, działali rękami Jezusa i kochali sercem Jezusa. Módlmy się, aby Ewangelia stawała się codziennością w życiu osób chorych, chromych, ułomnych i cierpiących na całym świecie. Oby spełniały się słowa obietnicy Pana o odpłacie przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych i byśmy pełni pokoju mogli wejść „do góry Syjon, do miasta Boga żywego – Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zgromadzenie, i do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy już doszli do celu, do Pośrednika Nowego Testamentu – Jezusa” (Hbr 12,22-24).
————–

Ks. Dominik Sobczyk – od 7 czerwca 2025 r. prezbiter diecezji rzeszowskiej. Od 23 sierpnia 2025 r. pełni posługę wikariusza w parafii pw. św. Stanisława Biskupa w Czarnej Sędziszowskiej.

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:

«Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

Do tego zaś, który Go zaprosił, mówił także: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

Poleć innym!