Niezwykły Król

● Rozważa: ks. Krzysztof Lampart ●

VI Niedziela Wielkiego Postu, rok A (2.04.2023) ●

Zanim Jezus rozpoczął ogłaszać nadejście królestwa Bożego, doświadczył kuszenia przez diabła na pustyni. Ostatnią pokusą, którą szatan podsunął Jezusowi, była pokusa władzy. Zaoferował Synowi Bożemu, że odda pod Jego panowanie wszystkie królestwa świata, jeśli tylko mu się pokłoni. Pokusa władzy jest ostatnią pokusą, ale być może także najbardziej niebezpieczną i destruktywną dla człowieka i społeczeństwa. Dotyczy ona każdego, ponieważ żyjemy w różnych przestrzeniach społecznych, jak rodzina, parafia, przedsiębiorstwo, klub czy też cały naród. Wszędzie tam bardzo często dochodzi do nadużycia władzy i do cierpienia z tego powodu.

Jezus przez całe swoje ziemskie życie odrzucał pokusę, by stać się władcą typowo ziemskim, który pragnie kontrolować i wykorzystywać drugiego człowieka. Wielokrotnie uciekał od ludzi, którzy pragnęli okrzyknąć Go ich królem. Jednak pod koniec swojej misji przez uroczyste wejście do Jerozolimy daje wszystkim do zrozumienia, że On faktycznie jest zapowiadanym przez proroków władcą Izraela. Zgodnie z proroctwem Zachariasza przychodzi do Córy Syjonu „łagodny, siedzący na osiołku” (Za 9,9). Tłumy pielgrzymów, którzy tak jak Jezus przybyły do Jerozolimy, przypomniały sobie o tym proroctwie i wykrzykują radośnie: „Hosanna Synowi Dawida!”, uznając w Nim swego króla.

Czyżby więc Jezus zdecydował się jednak przejąć władzę? W żadnym wypadku, ponieważ tron, który z woli Ojca był Mu przeznaczony, zrobiony był z dwóch drewnianych belek połączonych ze sobą w formie krzyża. „Chrystus urzeczywistnia swoją królewskość, przyciągając do siebie wszystkich ludzi przez swoją śmierć i zmartwychwstanie” (KKK 786). Jego sposób sprawowania władzy nie ma nic wspólnego z dominacją i pragnieniem bycia podziwianym i obsługiwanym. On nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie. Jezus pragnie być królem wszystkich ludzi, ale Jego sposobem na „zdobycie sobie poddanych” jest poświęcenie swego życia dla nich.

Jak naucza Kościół: „Lud Boży uczestniczy w królewskiej funkcji Chrystusa” i „urzeczywistnia swoją ‘godność królewską’, żyjąc zgodnie z tym powołaniem do służby z Chrystusem” (KKK 786). Każdy ochrzczony ma zatem naśladować Chrystusa – Króla. Dzisiejsza niedziela jest doskonałą okazją do tego, by uczynić rachunek sumienia z „królowania”. Czy w mojej rodzinie, miejscu pracy, szkole, grupie kolegów, przyjaciół – słucham tego drugiego i próbuję mu służyć, czy raczej tylko gadam i wydaję rozkazy, może nawet bardzo subtelne. Czy wzbudzam szacunek w bliźnich przez czynną miłość względem nich, czy raczej przez narzucanie im swojego punktu widzenia i swojej woli.

Do Jezusa przyprowadzono oślicę i jej źrebię. Na jednym z nich zasiadł Jezus, drugie pozostawił dla każdego z nas. Czy zechcemy królować razem z Nim?