Potencjał grzesznika
● Rozważa: Paweł Pomianek ●

Trzydziesta pierwsza niedziela zwykła, rok C, lub Uroczystość rocznicy poświęcenia kościoła własnego (30 października 2016)
Czytania: Mdr 11,22–12,2; 2 Tes 1,11–2,2
Ewangelia: Łk 19,1-10 ●

Mniej więcej tak działa Pan Bóg. Robi coś niezwykłego, niespodziewanego. Okazuje się, że najbliżej Niego jest czasem ktoś, kto wszystkim wokół zdawał się wyjątkowym grzesznikiem. Bóg zna serca.

I to jest pierwszy istotny moment dzisiejszej Ewangelii. Zbyt łatwo przychodzi nam oceniać postępowanie innych, ich relację z Bogiem. Bo ja należę do wspólnoty, a on to tylko w niedzielę do kościoła chodzi i z tyłu stoi. Ja jestem ugruntowany, a jemu łatwo wmówić pewne rzeczy. A on swojemu dziecku pozwala obchodzić Halloween, więc tam na pewno diabeł działa.

Tak chcemy wytykać i szufladkować. Tymczasem w rzeczywistości nie wiemy, kto jest naprawdę bliżej Boga. Nie wiemy tego z wielu powodów. Nie zawsze znamy czyjąś historię; nie wiemy, ile pracy nad sobą kosztuje kogoś to, by być tym, kim jest. A przede wszystkim nie znamy serca człowieka, nie wiemy, jak bardzo ten człowiek otwarty jest na Boga – nie wiemy, jak wielki jest w danym człowieku głód Boga. I czasem pokazuje się to w sytuacjach wyjątkowych, jak wtedy, gdy to nie kto inny niż Zacheusz wspiął się na sykomorę, by zobaczyć Jezusa.

Drugi istotny moment dzisiejszej Ewangelii to z kolei ten tytułowy potencjał grzesznika. I można by o nim pisać w kilku kontekstach. Pierwszym i podstawowym jest na pewno kontekst Bożego miłosierdzia. Radość Boga z nawróconego grzesznika. Grzesznik ma potencjał, by sprawić Bogu szczególną radość – zbliżając się do Niego; porzuciwszy grzech, odpowiadając na Boże wezwanie.

Kolejny kontekst to szczególna chęć zbliżenia się Boga do grzesznika. Jezus nie przyszedł przede wszystkim do zdrowych, ale do tych, którzy mieli się źle. Bóg działa, by uzdrowić z grzechu.

I wreszcie kontekst trzeci owego potencjału, już bardziej indywidualny, to kwestia głodu Boga, który bywa w grzeszniku. Ten głód może być szczególny, a nawrócenie może poprowadzić do pełnienia wielkich dzieł z miłości do Boga i bliźniego. «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie».

Grzech trzeba nazywać grzechem, a zło złem. Ale jeśli chcemy naśladować Jezusa… grzeszników trzeba kochać. I trzeba mieć do nich cierpliwość. Tego czasem tak szybko nam brakuje. Choć chyba tylko do momentu, gdy uświadamiamy sobie, że to my jesteśmy tymi grzesznikami. I zaczynamy rozumieć, jak wiele cierpliwości Bóg musi mieć do nas…

————–
Paweł Pomianek – świecki teolog, publicysta, filolog polski, redaktor i korektor tekstów, autor blogu z poradami dotyczącymi poprawnego używania języka polskiego JezykoweDylematy.pl. Stale publikuje w Dzienniku Parafialnym. Mąż Anny, tato siedmioletniej Juleczki, czteroletniego Piotrusia i dwuletniego Dominika.

Słowa Ewangelii wg św. Łukasza
Jezus wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A był tam pewien człowiek, imieniem Zacheusz, zwierzchnik celników i bardzo bogaty. Chciał on koniecznie zobaczyć Jezusa, kto to jest, ale nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić.
Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu». Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy widząc to szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę».
Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie».
Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło».

Poleć innym!