Każdy katolik świecki (nie mówiąc o duchownych) przynajmniej do pewnego stopnia powinien znać podstawowe zapisy Kodeksu prawa kanonicznego. Tymczasem do tego tekstu w praktyce duszpasterskiej odwołuje się szalenie rzadko. W ramach rubryki „Z nauczania Kościoła” chcemy zaproponować cykl ukazujących się z różną regularnością cytatów prezentujących mało znane, a godne zauważenia zapisy KPK. Jako że będziemy przeżywać Niedzielę Dobrego Pasterza, w części pierwszej chcemy odwołać się do kilku zapisów na temat zadań biskupa diecezjalnego. Wybraliśmy dwa kanony: 388 i 392. Dobry pasterz dba o lud, składając za niego Najświętszą Ofiarę i strzegąc, by do kultu w diecezji nie wkradły się nadużycia, wypaczające znaczenie obrzędów.

Kan. 388 – § 1. Od chwili objęcia diecezji, biskup diecezjalny obowiązany jest odprawiać Mszę świętą za powierzony sobie lud w każdą niedzielę i święta nakazane w jego regionie.
§ 2. Mszę świętą za diecezjan w dni, o których w § 1, biskup winien odprawiać i ofiarować osobiście. Jeśli jednak nie może odprawić ze zgodnego z prawem powodu, w wymienione dni ma wypełnić ten obowiązek przez innych albo wypełnić go osobiście w inne dni.
§ 3. Biskup, któremu oprócz własnej diecezji powierzono inne, nawet tytułem zarządzania, czyni zadość obowiązkowi odprawiając jedną Mszę świętą za cały powierzony sobie lud.
§ 4. Biskup, który nie wypełnił obowiązku, o jakim w §§ 1–3, powinien jak najszybciej odprawić za lud tyle Mszy św., ile pominął.

Kan. 392 – § 1. Ponieważ biskup winien mieć staranie o jedność całego Kościoła, jest obowiązany dbać o utrzymanie karności wspólnej całemu Kościołowi i dlatego winien domagać się przestrzegania wszystkich przepisów kościelnych.
§ 2. Ma czuwać nad tym, by do dyscypliny kościelnej nie wkradły się nadużycia, zwłaszcza w zakresie posługi słowa, sprawowania sakramentów i sakramentaliów, kultu Boga i świętych, jak również zarządzania dobrami.

Poleć innym!