Duchowe fajerwerki Maryi

▼ Rozważa: Paweł Beyga ▼

IV Niedziela Adwentu  (21 grudnia 2014)

Czytania: 2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16; Rz 16,25-27

Ewangelia: Łk 1,26-38▼

Ewangelia ostatniej niedzieli Adwentu każe nam się cofnąć o dziewięć miesięcy do domu w Nazarecie. To tam, do nikomu nieznanej dziewczyny, przychodzi anioł. Od tego momentu rozpoczyna się jej wielka przygoda z Panem Bogiem, która swój finał, ale nie koniec, osiągnęła w chwili wniebowzięcia.

To co rzuca się w oczy, to trzeźwe spojrzenie Maryi. Zanim wyraża swoją zgodę i gotowość bycia matką Syna Bożego, pyta: – Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? Może zastanawiać, skąd to pytanie; przecież Łukasz ewangelista wyraźnie przedstawia Maryję jako poślubioną Józefowi. Aby uzyskać zadowalającą odpowiedź, należy odwołać się do żydowskich zwyczajów związanych z zawieraniem małżeństwa. Kobieta, chociaż formalnie była już żoną, jeszcze przez rok pozostawała w domu swoich rodziców. Tak było w przypadku Maryi.

Maryja mówi jednak, że nie zna męża. Oczywiście, Józef nie był dla Niej obcym mężczyzną. Nieznajomość dotyczyła sfery pożycia małżeńskiego. Ewangelista Łukasz, opisując reakcję Maryi, używa czasu, który nie istnieje w języku polskim, ale w grece już tak. Maryja mówiąc „nie znam” wyraża następującą myśl – nie znałam, nie znam i nie chcę znać męża, jeśli chodzi o sferę seksualną. W takim wypadku dawna teologia mówiła o ślubie czystości Matki Bożej. Józef miałby jedynie być opiekunem i strażnikiem Jej czci.

Wreszcie zgoda Maryi wyrażona w Wulgacie Hieronima jako łacińskie fiat, nie oddaje sensu greckiego słowa genoito. Genoito to jakby okrzyk zniecierpliwienia, gorącego pragnienia, aby to, co na razie jest jedynie w sferze werbalnej, spełniło się w pełni. Maryja zatem jawi się  wydarzeniu Zwiastowania jako gotowa na przyjęcie Syna Bożego i pozwolenie Mu na „poprzestawianie” wszystkiego w Jej życiu.

Maryja po odejściu anioła pozostaje sama z wielką Tajemnicą, której ludzki rozum nie jest w stanie objąć. To także lekcja dla nas – ludzi XXI wieku. Często oczekujemy duchowych porywów, religijnych fajerwerków i cudów na zawołanie. Wiara jednak wymaga najbardziej, gdy anioł odchodzi, a my pozostajemy sami w cichej obecności Pana jak Maryja. Matka Jezusa w scenie zwiastowania uczy zatem nie tylko gotowości na przyjęcie zaproszenia Pana, ale także pokazuje, jak z tą przyjętą propozycją żyć na co dzień.

Paweł Beyga – ukończył studia teologiczne na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, związany z duszpasterstwem Tradycji katolickiej przy kościele Najświętszej Maryi na Piasku we Wrocławiu. Teolog – „ratzingerysta”. Jego teksty ukazywały się m.in. na portalach Liturgia.pl, DEON.pl, Nowy Ruch Liturgiczny i Dziennik Parafialny.

Słowa Ewangelii według św. Łukasza

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: «Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, <błogosławiona jesteś między niewiastami>». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?». Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!». Wtedy odszedł od Niej anioł.

Poleć innym!