Paweł Beyga

Ktoś może zapytać, jaki jest sens dbałości o liturgię w każdej parafii, nawet tej położonej na najmniejszej wiosce. No właśnie, po co zajmować się takimi sprawami?

Wiele osób wychodzi z założenia, że to, co dzieje się w prezbiterium, to po prostu pewne schematyczne, utarte gesty i zachowania. A i odpowiedzialni za liturgię w parafii często ulegają pokusie uznania, że ludzie nie zwracają większej uwagi na kształt liturgii. A jeśli tak, to czy nie lepiej więcej czasu i energii poświęcić aktualnym wydarzeniom, problemom, remontowi świątyni, organizowaniu jakiegoś wyjazdu? Nic bardziej mylnego.

Na samym początku należy określić, czym jest liturgia w życiu parafii, a przynajmniej, czym być powinna. Różnorakie celebracje od uroczystych aż po te skromne w dni powszednie są sercem życia każdej wspólnoty. Pragnę podkreślić, że liturgia nie jest jakimś dodatkiem do życia parafialnego. Nie można się śpieszyć w oddawaniu czci Bogu, bo jeszcze tyle ważnych spraw do załatwienia. Liturgia nie powinna i nie może być jedną z wielu pilnych spraw, ale to inne sprawy powinny się wokół kultu oraz liturgii „kręcić”.

Kult, który sprawujemy tutaj na ziemi, ma charakter wertykalny i horyzontalny. Horyzontalny, ponieważ gromadzi wspólnotę, niejako „cementuje” Kościół pielgrzymujący na ziemi. Natomiast charakter wertykalny, ponieważ pozwala patrzeć dalej, aż ku wieczności. Liturgia ziemska ma przygotowywać nas, wierzących katolików do tej najwspanialszej liturgii w niebie. Warto o niej pisać, warto poruszać te kwestie, ponieważ wierni mają prawo do zgłębiania wielkich tajemnic naszej wiary, które uwidaczniają się poprzez formy zewnętrzne. Tych form i zwyczajów przez wieki Kościół strzegł, udoskonalał je i nam przekazał.

Lud Boży ma także prawo i obowiązek interweniować, jeżeli w życie liturgiczne danej wspólnoty wkradły się błędy, nadużycia, pośpiech i tym podobne problemy. Każda czynność w prezbiterium ma być wykonywana ku Bożej chwale i ku pomnożeniu wiary wiernych. Dlatego właśnie liturgia stanowi centrum życia parafii i całego Kościoła. Warto zatem o niej mówić i ją poznawać.

——————–

Paweł Beyga – student świętej Teologii na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Pochodzi z Oławy. Od kilku lat miłośnik i stały uczestnik Mszy w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego. Odkrył „starą Mszę” dzięki motu proprio „Summorum Pontificum” Benedykta XVI. Tradycyjny katolik z nadzieją patrzący w przyszłość Kościoła i świata. Autor bloga zKadzildem, z którego powyższy tekst został przedrukowany.

Poleć innym!