8 czerwca obchodziliśmy w Kościele Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, przed Soborem Watykańskim II nazywaną świętem Bożego Ciała. W tym dniu, jak Polska długa i szeroka, z Chrystusem ukrytym w Najświętszym Sakramencie wychodzimy w uroczystych procesjach na ulice miast i wiosek. Uroczystość ta jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku. Pokazuje nam, jak wielki dar zostawił ludziom Jezus.

W mikstackiej parafii o godz. 9.00 sprawowałem uroczystą sumę i wygłosiłem homilię, w której zaznaczyłem, że Boże Ciało kojarzy nam się najczęściej z procesją, dziewczynkami sypiącymi kwiatki, baldachimem, kadzidłem, dzwonkami. Podkreśliłem, że przede wszystkim uroczystość ta daje okazję do spotkania Boga na drogach naszego życia. Bóg wychodzi na ulice naszych miast i wiosek, by zobaczyć, jak się jego dzieciom powodzi, nie zostawia nigdy człowieka samego, zwłaszcza wtedy, kiedy doświadczamy ogromu problemów, niedoskonałości, kompleksów, gdy szukamy pomocy. Bóg mówi nam wtedy: „w tym małym, kruchym kawałku Chleba jestem i czekam na ciebie”. Jednocześnie podkreśliłem, że to, co nas porusza, to skromność Eucharystii. Bóg wybrał małość, kruchość, pokorę i codzienność – kruchość chleba. Zaznaczyłem, że zanika cześć i szacunek dla Chrystusa Eucharystycznego. Coraz rzadziej klękamy i adorujemy Najświętszy Sakrament.

Podkreśliłem, że obecnie akcentujemy znaczenie Eucharystii jako dziękczynienia, a mniej dostrzegamy charakter Ofiary. Może to być związane z ucieczką współczesnego człowieka przed tym, co wymaga trudu, wysiłku, poświęcenia. Mamy wszystko na wyciagnięcie ręki. Możemy mieć także Boga na wyciągnięcie ręki, zwłaszcza wtedy, kiedy wychodzi wśród nas. Nie wyciągamy po Niego naszych rąk i serc, bo boimy się, by nie zaprosił nas do udziału z nim w Ofierze.

Nawiązując do Ewangelii – Mowy Eucharystycznej Pana Jezusa – zaakcentowałem, że jest ona zaproszeniem Jezusa skierowanym do nas, byśmy chcieli mieć Go w naszej codzienności, aby razem z Nim odkrywać prawdę o nas samych, naszym życiu w pokorze milczenia przed Nim, także na adoracji. Zaznaczyłem, że za chwilę wyjdziemy w procesji z Jezusem na ulice naszego miasteczka, do czterech ołtarzy, by mógł zobaczyć, gdzie mieszkamy, pracujemy, uczymy się. Potem Najświętszy Sakrament schowamy w tabernakulum, odłożymy na bok chorągwie, feretrony. Zakończy się uroczystość, powrócimy do naszej codzienności. Kończąc rozważanie, powiedziałem: „Istota dzisiejszego dnia to właśnie umiejętność przejścia od celebracji do codzienności. To uświadomienie sobie, że samemu mam stać się hostią złożoną Bogu na patenie życia”.

Po Mszy Świętej z Jezusem ukrytym pod postacią Chleba wyruszyliśmy w procesji do czterech ołtarzy. Krzyż, chorągwie, feretrony, poduszki z emblematami religijnymi niesione przez dzieci poprzedzały w procesji Jezusa ukrytego pod postacią Chleba niesionego w monstrancji. Tuż przed kapłanem niosącym monstrancje szły dziewczynki sypiące kwiatki. Hasłem przewodnim rozważań przy poszczególnych stacjach był Kościół.

Przy pierwszym ołtarzu rozważane były słowa: „Eucharystia dana i zadana Kościołowi”. Drugi ołtarz w tym roku został usytuowany przy figurze Najświętszego Serca Pana Jezusa. Tu zatrzymaliśmy się nad słowami „Kościół posłany do świata”. Na trzecim ołtarzu przeczytać można było hasło: „Kościół żyje Eucharystią”. Czwarty ołtarz stanął przy grocie lourdzkiej. Umieszczono na nim słowa: „Kościół – sługa jedności”. Tu udzieliłem błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem na cztery strony świata i wybrzmiało Te Deum.

Pięknie wykonane ołtarze i udekorowane domy świadczyły o tym, że Jezus w hostii ukryty, który w tym dniu opuszcza mury świątyni, był Gościem oczekiwanym. Na tę niezwykłą wizytę Pana z nieba zostało przygotowane także miejsce w sercach wielu parafian, którzy przyjęli Jezusa ukrytego pod postacią chleba w komunii św. Przez dni eucharystyczne w naszej parafii odbywają się procesje rano i wieczorem. To piękne świadectwo wiary, czci i trwania przy Chrystusie w hostii utajonym, a także wierności tradycjom przodków, którzy przekazali nam dar wiary. Zadziwiająca jest siła wiary i tradycji w naszej wspólnocie. Uroczystość uświetniła orkiestra parafialna. Był to piękny duchowo czas…

Tekst: ks. Krzysztof Ordziniak
Zdjęcia: Małgorzata Strzelec

Poleć innym!