Nie rób wymówek!

● Rozważa: ks. Krzysztof Lampart ●

XXVII niedziela zwykła, rok C (2.10.2022)
Ewangelia: Łk 17,5–10 ●

Na pierwszy rzut oka przeciwieństwem miłości jest nienawiść. Kiedy kocham, pragnę dla drugiego dobra i staram mu się je podarować, a kiedy nienawidzę, wtedy pragnę dla drugiego zła. Jednak czy rzeczywiście nienawiść jest czymś przeciwnym miłości? Czy nie można nienawidzić grzechu, zła? Czy taka nienawiść jest zaprzeczeniem miłości? Bynajmniej. Podczas jednej konferencji kard. Konrad Krajewski stwierdził, że przeciwieństwem miłości jest obojętność. Niewątpliwie jest to prawda, choć można pójść o krok dalej i wskazać główną przyczynę obojętności, a jest nią strach, a właściwie uleganie mu.

Ewangelia przeznaczona na 27 niedzielę zwykłą roku C rozpoczyna się od prośby uczniów skierowanej do Jezusa o przymnożenie im wiary. Prośba ta następuje po tym, jak Jezus wzywa ich do tego, aby wystrzegali się wszelkiego grzechu, który mógłby być przyczyną zgorszenia bliźniego, oraz do przebaczania bliźniemu, który żałuje, aż siedmiokrotnie. Można powiedzieć, że owa prośba uczniów: „Dodaj nam wiary”, jest taką wymówką od realizacji wskazań Mistrza. Z jakiego powodu z ich ust padły takie słowa? Ponieważ się bali. Ogarnął ich strach, że nie podołają wymaganiom Jezusa, że postępując zgodnie z nimi, narażą się na straty, rozczarowania.

Uczniowie bali się, ponieważ nie uwierzyli miłości, nie uwierzyli, że Bóg jest Miłością, że kocha ich nieskończenie i pragnie dla nich jedynie dobra. Można powiedzieć, że wymawiali się od radykalnego pójścia za wskazaniami Jezusa, które sprowadzają się tak naprawdę do nakazu miłości Boga i bliźniego, ponieważ się bali, a poddali się strachowi, ponieważ nie zaufali jeszcze swemu Stwórcy.

Fragment Ewangelii wg św. Łukasza przeznaczony na dzień dzisiejszy zachęca nas do spojrzenia na nasze życie pod kątem strachu, który paraliżuje nas w działaniu. Czyż to nie strach, wynikający z braku ufności w Bożą opatrzność, powstrzymuje nas przed przebaczeniem drugiej osobie, która nas zraniła, a która żałuje tego, co nam uczyniła? Czyż nie bywa tak, że nie upominamy jakiejś bliskiej nam osoby, ponieważ boimy się, że ona się od nas odwróci, obrazi się na nas, a może nawet odejdzie? Czyż to nie lęk przed wyśmianiem powstrzymuje nas od złożenia świadectwa wierze przez wykonanie np. znaku krzyża przed posiłkiem?

Jezus mówi do nas dzisiaj: „Nie wymawiaj się! Wiesz w swoim sercu, co należy czynić, więc odważnie to czyń. Nie potrzebujesz mieć ogromnej wiary. Wystarczy ci wiara mała jak ziarnko gorczycy. Wystarczy, że powierzysz mi swoje życie, a wtedy nic nie będzie dla ciebie niemożliwe”.

Bądźmy jak ów sługa, który zmęczony po całym dniu pracy usługuje swemu Panu. Jeśli pojawia się na naszej drodze jakaś sprawa, być może bardzo trudna, nie udawajmy, że nic się nie dzieje, ale odważnie wyjdźmy jej naprzeciw. Zaufajmy Bogu, że naprawdę nic nie stracimy, jeśli z miłości do Boga i bliźniego pokonamy swój strach i uczynimy to, co podpowiada nam sumienie.

 —————–

ks. Krzysztof Lampart – wikariusz w parafii pw. Świętego Jana Kantego w Ustrobnej, diecezja rzeszowska.

---

Ewangelia według św. Łukasza 17,5–10
Apostołowie prosili Pana: «Dodaj nam wiary». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna.
Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź zaraz i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy okazuje wdzięczność słudze za to, że wykonał to, co mu polecono?
Tak i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

Poleć innym!