Zdjęcie utworzone przez pressfoto – pl.freepik.com

„Nie wstydźcie się łez na widok człowieka płaczącego. Płaczcie wraz z nim, aby choć trochę dzielić jego smutek. Niech wie, że nie jest sam w swym nieszczęściu” – pisał ks. Franciszek Mickiewicz SAC w wydanej przez Apostolicum książce Krocząc śladami męki Chrystusa. Na tegoroczny Wielki Post chcemy zaproponować naszym Czytelnikom kilka wybranych refleksji. Być może czytanych także w kontekście toczącej się za granicą naszego kraju wojny.

Spotykając ludzi przepełnionych goryczą i buntem, czasem od razu staramy się im przekonująco wyjaśnić sens cierpień, które akurat przeżywają. Ze wszystkich sił wytężamy wówczas swój umysł, aby znaleźć mądrą odpowiedź na stawiane przez nich pytania, uciekamy się do filozofii i teologii, snujemy nawet zawiłe wywody, w których sami w końcu się gubimy i przestajemy wierzyć w to, co przed chwilą powiedzieliśmy. Tymczasem zaś może w takim momencie nie potrzeba nic więcej, jak tylko trochę serca… „Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą” – poucza św. Paweł (Rz 12,15). Oznacza to: nie wstydźcie się łez na widok człowieka płaczącego. Płaczcie wraz z nim, aby choć trochę dzielić jego smutek. Niech wie, że nie jest sam w swym nieszczęściu. Stańcie nawet w milczeniu pod krzyżem swego brata. Może wasza skromna, na pozór nic nie wnosząca obecność doda mu sił. Może widząc was współcierpiących z nim, otrze oczy z łez i rozpogodzi oblicze. Wszak łatwiej jest dźwigać ciężar we dwóch niż w pojedynkę. Łatwiej jest również znosić cierpienie, jeśli się ma przy sobie kogoś, kto prawdziwie kocha i rozumie.

Ks. Franciszek Mickiewicz SAC, Krocząc śladami męki Chrystusa, Ząbki 2000, s. 29.

Poleć innym!