Najlepszy Pasterz

● Rozważa: ks. Szymon Kłak ●

IV Niedziela Wielkanocna (08.05.2022)
Ewangelia: J 10, 27-30

Wielkanocne teksty biblijne niosą ze sobą Boży pokój. Zapewniają nas, że jeżeli tylko wybierzemy Zmartwychwstałego – nic a nic nam nie grozi.

Ewangelia choć krótka, jest niezwykle poruszająca, zadziwia Bożym zaangażowaniem oraz Jego niezrozumiale potężną miłością. „Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki”. „Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne”. Choć pięknie to brzmi, to trudniej jest nam przyjąć te słowa z wiarą. Trudniej jest pozwolić się kochać taką miłością. Z kolei jeśli nie pozwolimy się kochać taką miłością to znaczy, że niewiele rozumiemy z naszej wiary. Jezus miłuje w taki sposób, który bardzo często może być dla nas zgorszeniem. Nawet sami mamy takie chwile, że myślimy sobie jak Bóg może mnie kochać, skoro popełniłem takie czy inne grzechy. Jak ja przed nim wyglądam? Prawda jest taka, że nie muszę zasługiwać na Jego miłość, na Jego pasterską troskę. Jeżeli zrobię to czy tamto, Bóg nie będzie mnie kochał bardziej niż aktualnie.

Stosunkowo niedawno rozważaliśmy scenę Ostatniej Wieczerzy. Warto do niej wrócić. Jezus klęka przed Piotrem, tak samo jak przed pozostałymi uczniami, schyla się, żeby umyć mu nogi. Piotr się wzbrania – Panie, jestem tego niegodny. Owszem jesteś niegodny, nigdy nie będziesz godny, ale ja cię kocham pomimo tej twojej niegodności i z całego serca chcę to zrobić. Chcę wziąć w swoje ręce twoje brudne nogi i je umyć. Ja, twój Bóg, tak cię kocham, że chcę ci w ten sposób służyć. Jestem twoim Pasterzem, dobrym Pasterzem.

Tego samego wieczoru Chrystus ustanowił sakrament kapłaństwa. Zadaniem kapłanów jest gromadzenie Ludu Bożego, budowanie chrześcijańskiej wspólnoty, a zwłaszcza szeroko pojęta służba, przede wszystkim sakramentalna – dotykanie Boga, przybliżanie boskich prawd i tajemnic. Kto jest godny tych zadań? Który człowiek na nie zasługuje? Absolutnie nikt. Kapłaństwo jest wciąż niezrozumiałym przez nas darem Bożej miłości, którego Chrystus udziela dokładnie tym, którym chce. Nie wybiera pasterzy według ludzkich kryteriów. Wystarczy spojrzeć na apostołów. Czy naprawdę w całej Palestynie nie znaleźliby się choć trochę odważniejsi czy mniej egoistyczni mężczyźni, bardziej wielkoduszni, wierni i oddani?

Z pewnością by się znaleźli. Jezus wybrał, nie wiedzieć czemu, akuratnie ich. I tak wybiera nie najpobożniejszych, najmądrzejszych, najzaradniejszych czy najbardziej kochających Boga i ludzi. Decyduje, jak chce. Ma w tym swój plan. To powołanie jest zupełnie darmowe i nie można sobie na nie zasłużyć dobrym sprawowaniem. Nikt go sobie nie wypracuje. To jest dar. Dlatego też nikt obdarzony tym powołaniem nie ma prawa czuć się lepszym od innych. Bycie pasterzem to nie prestiż, ale służba. To pochylanie się, nieraz klękanie przed człowiekiem, tak jak to robił Chrystus w Wieczerniku, po to, żeby przyjść mu z pomocą. To gotowość do niesienia bliźnim miłości i pokoju, a nie pretekst do tego, żeby ustawiać się na czele hierarchii społecznej i czerpać z tego korzyści. Pasterz wciąż poszukuje swoich owiec, nie ustaje. Nigdy nie zamyka drogi do zagrody, wręcz przeciwnie otwiera ją na oścież.

Nie każdy chrześcijanin jest powołany do kapłaństwa, ale wszyscy jesteśmy wezwani do naśladowania Jezusa – najlepszego Pasterza. W jaki sposób? Poprzez podprowadzanie bliźnich do Niego, dzielenie się z innymi wiadomością o zmartwychwstaniu i o potężnej miłości, która obejmuje wszystkich bez wyjątku i przekracza zdrowy rozsądek.

ks. Szymon Kłak – wikariusz w parafii pw. Świętej Trójcy w Czudcu, Diecezja Rzeszowska.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus powiedział:
«Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

Poleć innym!