Dwa rodzaje chleba
● Rozważa: dk. Piotr Wąsacz ●

XVIII niedziela zwykła (B), 1.08.2021,
Ewangelia: J 6,24-35 ●

Jednym z warunków koniecznych do podtrzymania życia ludzkiego jest spożywanie posiłku, posilanie się.  Jedzenie jest absolutnie niezbędne, by żyć i dobrze funkcjonować na co dzień. Od początku dziejów człowiek poświęcał wiele czasu i sił, aby zdobyć pożywienie. Często jednak zapominamy o tym, że nie tylko nasze ciało potrzebuje nasycenia. Musimy też dbać o stan swojego ducha…

O tym wymiarze życia ludzkiego mówi Jezus w dzisiejszej Ewangelii. Nazywa siebie chlebem życia. Uświadamia słuchającym Go ludziom, że aby cieszyć się radością życia na wieki w Królestwie Niebieskim, muszą napełniać się Nim, być blisko Niego, czyli stworzyć relację.

Tak wielu walczy dziś o „codzienny chleb”. Poświęcają mnóstwo czasu na pracę, biorą kredyty, rezygnują z wielu przyjemności, skrzętnie wyliczając każdą złotówkę, żeby na wszystko wystarczyło pieniędzy. Jako ludzie jesteśmy w stanie wiele poświęcić, by przeżyć.

Często jednak to nasze zmaganie o dobre i godziwe życie na płaszczyźnie fizycznej może powodować zaniedbania w kształtowaniu życia duchowego.

Chrystus chce dzisiaj zmienić nasze myślenie, skłonić nas, byśmy w naszym życiu troszczyli się przede wszystkim o trwanie w łasce uświęcającej i przyjmowanie Go w Eucharystii, bo taka postawa gwarantuje życie na wieki. Nie znaczy to, że od dzisiaj mamy przestać dbać o pracę, dom, rodzinę. Te wszystkie wartości są ważne i trzeba się o nie troszczyć, ale one nie mogą stać się centrum naszego istnienia, nie mogą przysłonić nam Stwórcy. Bo życie ziemskie, chociaż dobre i piękne, kiedyś dobiegnie końca i ten materialny chleb już na nic się nam nie przyda. O naszej wieczności zdecyduje to, czy w momencie śmierci będziemy napełnieni Chlebem Bożym, który daje życie światu (por. J 6, 33).

dk. Piotr Wąsacz – diakon Diecezji Rzeszowskiej, student Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że na brzegu jeziora nie ma Jezusa ani Jego uczniów, wsiedli do łodzi, dotarli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. Gdy zaś odnaleźli Go na przeciwległym brzegu, rzekli do Niego: «Rabbi, kiedy tu przybyłeś?»
W odpowiedzi rzekł im Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Szukacie Mnie nie dlatego, że widzieliście znaki, ale dlatego, że jedliście chleb do syta. Zabiegajcie nie o ten pokarm, który niszczeje, ale o ten, który trwa na życie wieczne, a który da wam Syn Człowieczy; Jego to bowiem pieczęcią swą naznaczył Bóg Ojciec».
Oni zaś rzekli do Niego: «Cóż mamy czynić, abyśmy wykonywali dzieła Boga?»
Jezus, odpowiadając, rzekł do nich: «Na tym polega dzieło Boga, abyście wierzyli w Tego, którego On posłał».
Rzekli do Niego: «Jaki więc Ty uczynisz znak, abyśmy go zobaczyli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: „Dał im do jedzenia chleb z nieba”».
Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój daje wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu».
Rzekli więc do Niego: «Panie, dawaj nam zawsze ten chleb!»
Odpowiedział im Jezus: «Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie».

Poleć innym!