Przedziwny dotyk

● Rozważa: ks. Szymon Kłak ●

VI niedziela zwykła, rok B (14.02.2021)

Ewangelia: Mk 1,40-45 ●

Jeszcze do niedawna bardzo zwyczajny i częsty, dziś niemalże zabroniony. Deficyt pomaga odkryć jego wartość.

Trwamy w epidemii, która wydaje się nie mieć końca. Ze wszech stron każą, zalecają siedzieć w domu, specjalnie nie wychodzić z niego bez potrzeby. A w domu rozrywki ograniczone, często sprowadzające się do telewizyjno-internetowych mediów. Patrząc na filmy, seriale, nieraz można odczuwać coś w rodzaju dyskomfortu. Ale zaraz, coś tu nie gra… Gdzie maseczki? Dlaczego oni stoją obok siebie tak blisko, i w dodatku w takim tłumie? Oprócz tego podają sobie ręce, dotykają się! Jakie to… dziwne.

Takich ciekawych, dziwnych czasów dożyliśmy, kiedy to dotyk okazuje się być czymś społecznie bardzo niepożądanym, delikatnie mówiąc odradzanym, jeżeli nie zakazanym. Coraz rzadziej zdarza się nam go publicznie widzieć – jeśli w ogóle. Im dłużej trwa pandemia, tym dłużej odzwyczajamy się od niego. Z zewnątrz niby nic w tym zdrożnego, ale jeżeli głębiej się temu przyjrzymy, jest nad czym ubolewać.

Dotyk to przede wszystkim znak, symbol, wyraz bliskości, przyjęcia, afirmacji, solidarności drugiego człowieka – gdybyśmy chcieli to ująć jednym słowem, po prostu – miłości. Był stałym elementem spotkania człowieka z człowiekiem, często rozpoczynającym je i kończącym. Jako ludzie potrzebujemy go bardziej, niż nam się wydaje. Szczególnie pokazuje to pewnie obecny epidemiczny czas, który siłą rzeczy sprzyja samotności, wyobcowaniu.

Na brak dotyku cierpieli trędowaci. Ich stan pozbawiał ich tej możliwości. Byli skazani na wyizolowane, odosobnione życie, a właściwie konanie. Wyrzuceni z własnych społeczności, bez prawa do wspólnoty, cierpieli i umierali we własnym getcie. Można sobie wyobrazić, jak ta samotność, odrzucenie potęgowały mękę choroby, następnie agonii. „Nieczyści”, odejdźcie; jesteśmy „nieczyści”. Pewnie nawet sami w czasie epidemii mogliśmy parokrotnie użyć tej formuły.

W naszej ewangelicznej scenie Jezus przełamuje tę barierę „nietykalności”. Wyciąga rękę do trędowatego i na nowo wprowadza go do wspólnoty. Nie tylko go uzdrawia, ale może przede wszystkim oczyszcza (o to trędowaty prosi: „Czy możesz mnie oczyścić?”). Cud dokonany przez Syna Bożego nie ma charakteru wyłącznie fizycznego – uzdrowienia z choroby trądu, ale duchowy, psychiczny. Otwarta dłoń Jezusa kończy z samotnością tego człowieka, z izolacją, wygnaniem, zamknięciem na ludzi. Dotyk go dowartościowuje, przekonuje, że naprawdę wiele znaczy i jego jedynym zadaniem nie jest umieranie.

W tym trudnym czasie warto zatęsknić za dotykiem. Jeżeli nawet obawiamy się go fizycznie (do czego mamy oczywiście prawo), to nie zapominajmy, aby dotykać duchowo. Przełamywać bariery strachów, egoizmów, uprzedzeń w naszych relacjach. Wspierać się, pomagać sobie nawzajem, zatroszczyć się, aby w moim otoczeniu nikt nie był osamotniony, odizolowany, wyłączony ze wspólnoty. To niezwykle istotne, szczególnie teraz, w epoce nieznającej końca pandemii.

————–

ks. Szymon Kłak – neoprezbiter, absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie, wikariusz w parafii pw. Świętej Trójcy w Czudcu.

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: «Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić». A Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: «Chcę, bądź oczyszczony». Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony.

Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: «Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich».

Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

Poleć innym!