„Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie». Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły” (Mk 16, 15-20).

„W niebie będziemy odpoczywali i oglądali, będziemy oglądali i kochali, będziemy kochali i wychwalali. Oto co będzie na końcu, ale bez końca. Bo jakiż inny jest nasz cel, jeśli nie dojście do Królestwa, które nie będzie miało końca?”
św. Augustyn

WNIEBOWSTĄPIENIE

Ostatnie dwa dni spędziłem w podróży z Krakowa do La Salette. W środę zastałem w Niemczech potężne korki na autostradzie. Dziwiłem się, przecież to nie piątek rozpoczynający weekend, a zwykły dzień tygodnia. Okazało się, że następnego dnia w Niemczech, Szwajcarii i we Francji mieszkańcy tych krajów świętować mają Wniebowstąpienie Jezusa. Mają dzień wolny od pracy! Mój współbrat z Grenoble ks. Jarosław z przekąsem powiedział: „widzisz, laicka Francja świętuje uroczystość wstąpienia Jezusa do nieba. To jakiś paradoks w zestawieniu z Polską, gdzie przeniesiono tę uroczystość na niedzielę.

Znak Wniebowstąpienia

Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem Paschy. Jezus pokonał szatana, grzech i śmierć. Dał nam swoje dary: miłosierdzie, przebaczenie i Ducha Świętego. Szkoda, że święto paschalne, którym jest Wniebowstąpienie – czyli czterdzieści dni po Zmartwychwstaniu jest przeniesione na niedzielę. Z tą decyzją to święto paschalne straciło swą moc: jest Pascha – Zesłanie Ducha Świętego, a gdzie jest Wniebowstąpienie? Powinno pozostać w kalendarzu liturgicznym! To jest ciekawe, że tak ważne święta wyrzucamy, a wprowadzamy jakieś dodatkowe nie wiadomo z jakiej okazji czy z jakiej potrzeby… Nie będę podawał przykładów.

Niebo

Dzięki Chrystusowi nasze życie ma swój kierunek i cel. Niebo, które przez grzech Adama zostało zamknięte, przez Chrystusa zostało otwarte na nowo. Nie jest ono już daleko, lecz blisko – jeden z nas już tam jest. Możemy powiedzieć: Głowa jest w  niebie, a ciało na ziemi. Ludzkość weszła do nieba i nasze ciało jest w Bogu, ponieważ „Pan Jezus wstąpił do nieba i siedzi po prawicy Boga”. Nasz dom jest w niebie. Jezus jest drogą do Nieba.

Dzieje zbawienia nie skończyły się wraz z wniebowstąpieniem Chrystusa. Bóg nadal kieruje losami narodów i ludzi. W Liturgii Eucharystycznej modlimy się: «Ojcze Święty, Stwórco świata i Źródło życia. Ty nie zostawiasz nas samych na drodze życia, ale pośród nas żyjesz i działasz. Twoją potężną mocą prowadziłeś lud błądzący na pustyni, a dziś przenikasz swój Kościół pielgrzymujący na świecie światłem i mocą Ducha Świętego» (V Modlitwa Eucharystyczna).

Droga do nieba

Wczoraj wieczór wspinałem się samochodem na górę La Salette. Była potężna mgła. Widoczność na dwa metry. Jechałem wpatrzony w przerywaną linię widniejącą na drodze. Chwila nieuwagi mogłaby spowodować katastrofę, gdyż droga nie jest szeroka, a zjazd na jej pobocze mógłby skończyć się zjazdem w przepaść. Po dotarciu na miejsce pomyślałem, że ta mgła to obraz naszego życia. Bywa, że poruszamy się jak we mgle i potrzebujemy wpatrywania się w Jezusa. Dojdziemy do nieba nie dzięki naszym wysiłkom i staraniom, ale wpatrzeniu w Niego. Jesteśmy zaproszeni, aby spoglądać i wyciągać ręce w stronę Jezusa, który siedzi po prawicy Boga, a nie w stronę tych, którzy nie mogą zbawić.

Na koniec przytoczę świadectwo ojca Radcliffe’a byłego generała dominikanów: „Byłem w Kairze, gdzie odwiedziłem Mukatan, część miasta, do której rzadko zapuszczają się turyści. Jest to miasteczko zbieraczy odpadów. Mieszka ich tam około 300 tysięcy i są to w przeważającej większości chrześcijanie. Rankiem opuszczają swoją dzielnicę w poszukiwaniu śmieci, które przynoszą do Mukatanu, aby je posortować i sprawdzić, co ewentualnie nadaje się do sprzedaży czy powtórnego przerobu. Jest to najbrudniejsze, najobrzydliwiej śmierdzące i najbardziej przygnębiające miejsce, które kiedykolwiek widziałem. Ludzie wydają się tam na wpół martwi, nawet dzieci grające w piłkę na ulicy poruszają się w zwolnionym tempie, jak staruszkowie. Nad tym miejscem górują wysokie skały. I oto polski artysta poświęcił całe swoje życie i namalował na tych skałach sceny przedstawiające Chrystusa w chwale. Kiedy kairscy zbieracze śmieci wracają do swoich domostw z ciągniętymi przez osły wózkami wypełnionymi stertami śmierdzących worków, widzą na skałach obrazy przedstawiające przemienienie Chrystusa na górze, Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. Te właśnie obrazy przypominają im, że nie są wyłącznie śmieciarzami, ale obywatelami Królestwa, przeznaczonymi do chwały. Te znaki utrzymują ich przy życiu.

ks. Bohdan Dutko MS

---

Ks. Bohdan Dutko, misjonarz saletyn. Po przyjęciu święceń kapłańskich (1988) pracował jako katecheta w parafii Matki Bożej Saletyńskiej w Olsztynie, studiował w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim i pełnił posługę duszpasterza akademickiego w Rzeszowie. W 1996 r. po raz pierwszy został redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „La Salette – Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej”, którą to funkcję pełnił ponownie w latach 2007-2012 i pełni od 2015 r. W latach 1997-2000 był asystentem w Radzie Prowincjalnej w Warszawie, następnie przez sześć lat był przełożonym wspólnoty zakonnej i proboszczem w Rzeszowie. W latach 2012-2015 pełnił funkcję wikariusza Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Saletynów.

Poleć innym!