Trzymanie Jezusa na rękach nie wystarczy
● Rozważa: Paweł Pomianek ●

Niedziela w oktawie Narodzenia Pańskiego, rok B
(31 grudnia 2017)
Czytania: Rdz 15, 1-6; 21,1-3; Hbr 11,8. 11-12. 17-19
Ewangelia: Łk 2, 22-40; krótsza: Łk 2, 22. 39-40 ●

Jedną z rzeczy, które najbardziej przykuwają uwagę w scenie ofiarowania, jest pieczołowitość, z jaką Maryja i Józef zrobili wszystko, by postąpić „zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego”.

Fakt, że Kościół w pierwszą niedzielę po Bożym Narodzeniu w roku B czyta nam perykopę o ofiarowaniu, choć przecież usłyszymy ją w całości znowu 2 lutego, podkreśla rangę tego fragmentu Ewangelii w historii zbawienia. Trwa oktawa wielkiego Święta, a Kościół w tym czasie stara się nam podsunąć – szczególnie w niedzielę tejże oktawy – to, co naprawdę ważne.

Uwagę zwraca jednak zarówno tytuł, jaki nadaje fragmentowi Ewangelii lekcjonarz (Dziecię rosło, napełniając się mądrością), jak i kształt skróconej wersji perykopy. Kościół zamiast dziewiętnastu wersetów dopuszcza przeczytanie tylko trzech (pierwszego i dwóch ostatnich), które w całości brzmią tak:

Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Ta wersja pomija więc cały opis ofiarowania! Jest jedynie wspomniany fakt, że Rodzice przynieśli Jezusa, by przedstawić Go Panu. Końcowy fragment podkreśla z kolei synostwo Boże, wybraństwo Jezusa (łaska Boża spoczywała na Nim). Motyw, który przewija się w tym fragmencie dwukrotnie, spajając początek i koniec opisu ofiarowania – to wierność, jaką Maryja i Józef okazali przepisom Prawa Pańskiego.

Nieprzypadkowo taki kształt skróconego fragmentu, nieprzypadkowo też Kościół kieruje nasze umysły właśnie w tym kierunku.

Przyznam zresztą, że sam osobiście, gdy czytam i rozważam ten fragment, gdy odmawiam czwartą tajemnicę radosną Różańca świętego, zawsze właśnie na to zwracam największą uwagę i to najgłębiej podziwiam: wierność przepisom religii, choć wydawałoby się, że sytuacja jest tak nietypowa, a osoba Dziecka jest kimś tak wyjątkowym, że konieczność „przedstawiania Go Bogu” jest tutaj fanaberią. Nic bardziej mylnego: Józef i Maryja, zanosząc Dziecię do Jerozolimskiej świątyni, pokazują, jak ważne są przepisy religijne: według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu.

I rozważając tę dzisiejszą Ewangelię, chciałbym właśnie na tę kwestię zwrócić szczególną uwagę i właśnie tę sprawę – sobie i Czytelnikom – podać do rachunku sumienia: Czy jestem wierny przepisom religii tak, jak Józef i Maryja? Nawet wtedy, gdy mogłoby się to wydać nieistotne? Nawet wtedy, gdy mam – tak mi się zdaje – lepszy pomysł niż Kościół?

Dam tylko jeden przykład. Nie tylko w krajach misyjnych (w których być może znalazłyby się jakieś argumenty kulturowe), ale także w naszym kraju, pojawia się gdzieniegdzie przykry i gorszący zwyczaj podawania przez księży świeckim Najświętszego Sakramentu w monstrancji do przytulenia. Czy wolno? Kościół stanowczo zabrania. Czy wolno mimo to? Maryja i Józef dają wzór, że trzymanie Jezusa na rękach nie daje przyzwolenia do łamania przepisów swojej religii.

Czy nie zachwyca wiara, z jaką Maryja i Józef decydują się być wierni „przepisom Prawa Pańskiego”? Czy nie zachwyca wierność i prostota, z jaką – o czym słyszmy w obu wcześniejszych czytaniach – Abraham posłuchał Boga? Czy dziś wierność Kościołowi i wypełnianie jego zaleceń nie będzie tamtej wierności odblaskiem?

————–
Paweł Pomianek – świecki teolog, publicysta, filolog polski, redaktor i korektor tekstów, autor blogu z poradami dotyczącymi poprawnego używania języka polskiego JezykoweDylematy.pl. Stale publikuje w Dzienniku Parafialnym. Mąż Anny, tato ośmioletniej Juleczki, pięcioletniego Piotrusia i trzyletniego Dominika.

Słowa Ewangelii wg św. Łukasza
Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni.
A gdy Rodzice wnosili dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił: «Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».
Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową.
Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaretu. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Poleć innym!