Pokój Wam!

● Rozważa: Lucyna Montusiewicz ●

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego (24 maja 2015)

Czytania: Dz 2, 1-11; 1Kor 12, 3b-7.12-13

Ewangelia: J 20, 19-23  ●

Od Zmartwychwstania Pańskiego przygotowywało nas Słowo Boże do poznania tajemnicy życia uczniów Chrystusowych. Ewangelie i Dzieje Apostolskie podczas codziennych liturgii mówiły nam o licznych spotkaniach żywego Pana z Apostołami, o obietnicy zesłania Ducha Pocieszyciela, o pielęgnowaniu jedności i miłości, o wytrwałej przynależności do Kościoła wybranych. W tej dzisiejszej niedzieli, jakby kulminacyjnej w napięciu oczekiwania, otrzymaliśmy w obfitości najpierw czytania ze Starego Testamentu, mówiące o tym, że (Rdz 11, 1-9) najchętniej budujemy złudzenia sukcesu – czyli wieże Babel, aby umocnić swój egoizm i żądzę władzy, a skutkiem tej budowy jest brak porozumienia. Potem z księgi Ezechiela (37, 1-14) opis suchych, bezużytecznych kości. Niestety, tak o sobie często myślą pogrążeni  w smutku i zniechęceniu ludzie młodzi i starzy, bez perspektyw i pomysłów na rozwój (nawet bywa, że ubrania przyozdabiają wizerunkami kościotrupów i czaszek). W tej księdze prorockiej poznajemy moc Ducha, który tchnieniem ożywia to, co martwe i wysuszone, obleka ścięgnami i mięśniami, które rozpoczynają ruch życia. Wychodzą z grobów rozpaczy i nijakości. Kolejne lektury pokazują nam, wierzącym, bezmierny obszar mocy i działania Trzeciej Osoby Trójcy Świętej – Ducha Świętego – Ruach haKodesz. Ducha, który zstępuje często na ziemię, choćby przy każdym celebrowaniu liturgii, przy sakramentach  lub tam, „gdzie dwóch lub trzech zbiera się w imię Pana”. A więc nie tylko tej niedzieli, ale zawsze, gdy Go przyzywamy i pragniemy. Jednak dzisiaj kończy się pewien okres liturgiczny, który prowadził nas do Pentecoste. Zstąpienie Ducha – Parakleta, obiecanego przez wstępującego do nieba Syna Człowieczego, gwarantuje nam, że  nie zostajemy na tej ziemi sierotami i pionkami historii. Nie, nie! Duch obdarza nas „zdolnością rozumu, abyśmy poznawali Prawdziwego. Jesteśmy w prawdziwym Bogu, w Synu Jego, Jezusie Chrystusie. On zaś jest prawdziwym Bogiem i Życiem Wiecznym (1J 20, 19-23) .

Ostatnia lektura dzisiejszej uroczystości zwana jest sekwencją i pochodzi z Ewangelii  św. Jana 20, 19-23. „Drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami” – wtedy tak ich nie nazywano, lecz używano słowa „Judejczycy” i myślę, że należałoby wrócić do tłumaczenia historycznego i mniej emocjonalnego. Ale zostawmy ten szczegół przekładu biblistom. Ważne w tym czytaniu jest to, co działo się z Apostołami, za drzwiami wieczernika. Doświadczali lęku, niepewności, utraty, zagubienia. To uczucia, które i my dobrze znamy. Więc do swoich wybranych uczniów przychodzi Pan, dokładnie tak samo jak przychodzi poprzez zamknięcie w nas samych. „Pokój Wam” – Szalom alejhem. Uobecnia sobą to, czego pragnie najbardziej nasza dusza. Pokój. Wszedł mimo zamkniętych drzwi, mimo braku wiary, mimo smutku uczniów. Odwagi! Przychodzi także do nas! Pokój Wam!

Weźmy zatem ten dar z otwartością i wdzięcznością. Kolejne wersety Ewangelii są bardzo znane i popularne, bowiem były wielokrotnie i na różne sposoby interpretowane przez teologów, biblistów i uczonych. Jak rozumieć wypowiedziane w dniu Pięćdziesiątnicy  słowa Jezusa : „Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: “Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”?

Dzisiaj nie chcę mówić o teologii odpuszczania grzechów w sakramencie pokuty, ani o mocy udzielanej prezbiterom, myślę, że jest to wiedza powszechna i oczywista. Pragnę raczej zwrócić uwagę, że Jezus mówi do wszystkich obecnych: „którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Tu chodzi o nasze konkretne życie, także naszych rodzin wyjściowych, krewnych, sąsiadów, pracowników. Tak! właśnie tak, komu zatrzymasz grzech… Na tego się obrazisz i nie będziesz rozmawiał przez lata, albo całe życie. Zatrzymasz się ty i on w rozwoju! Życie zatrzyma się, zaschnie aż do „kości”. Opowiedziano mi kilka dni temu o samobójczej śmierci 34-letniego mężczyzny, który osierocił dzieci i żonę, ponieważ nie mógł dłużej  znieść tego, że jego rodzice nie rozmawiali ze sobą od 30 lat. Albo inna rodzina, poznana niedawno. Siostra i dwóch braci, wszyscy posiadają własne rodziny i mają dzieci, jednak bratowe pałają do siebie nienawiścią i skaczą sobie do oczu. Nie jest możliwe, aby cała rodzina spotkała się na kolejnej pierwszej komunii, ani na  święta u dziadków. Czy już wiesz, o jakim odpuszczeniu grzechów dzisiaj mówię?

Zdarza mi się często myśleć o ludziach, kiedy jestem w zgromadzeniu modlitewnym podczas modlitwy „Ojcze nasz”, gdy głośno mówimy „ i odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Wtedy myślę, ilu ludzi zostanie dzisiaj obdarowanych szczęściem przebaczenia. To jest siostro, bracie, Zesłanie Ducha Świętego!  Najistotniejsze, abyśmy mieli jednego  Ducha miłości i przebaczenia, mimo naszych grzechów i słabości. Odwagi! Zacznijmy od nowa. Dokonajmy wyboru w naszym życiu osobistym. Pokój Wam.

—————————————————————————————————-

Lucyna Montusiewicz – żona Ryszarda, matka siedmiu synów i dwóch córek, psycholog i nauczyciel akademicki, przewodnik po Ziemi Świętej (www.egeria.lublin.pl) i Beskidach. Pracuje z dorosłymi i małżeństwami starającymi się o potomstwo (www.macierzynstwoizycie.pl) oraz dziećmi specjalnej troski.

Słowa Ewangelii według świętego Jana

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!». A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

Poleć innym!