Bóg i bliźni
● Rozważa: Lucyna Montusiewicz ●
XXX Niedziela zwykła, rok A
(26 października 2014)
Czytania: Wj 22, 20-26;  1 Tes 1,5c-10
Ewangelia: Mt 22, 34-40 ●

Wchodzę w Ewangelię dzisiejszej niedzieli poprzez Słowo ze Starego Testamentu, które jest przewidziane jako pierwsza lektura na tę Eucharystię. Zaczyna się tak: „Nie będziesz gnębił ani uciskał przybysza, bo wy sami byliście przybyszami w ziemi egipskiej”. Zanim przejdę do św. Mateusza, mam ogromną potrzebę podzielić się wydarzeniem z Izraela, które ma związek z dzisiejszymi czytaniami.

Otóż, przez dwa lata mieszkaliśmy całą liczną rodziną w dzielnicy Żydów religijnych (tj. takich, którzy przestrzegają prawa Tory), a było to w latach dziewięćdziesiątych minionego stulecia, w starym biblijnym mieście Jafa. Pięć rzędów małych domków po dziesięć mieszkań na dole i tyle samo na górze, tylko z wejściem z przeciwnej strony. Mieszkali tam Żydzi pochodzący głównie  z basenu Morza Śródziemnego, a więc Algierii, Maroka, Libii, ale też Jemenu i Persji. Na rogach tego małego osiedla znajdowały się cztery skromne synagogi, zawsze pełne modlących się mężczyzn. Kobiety zaś królowały w swoich domach, oczekując na dzieci i wnuki, bowiem większość mieszkańców stanowili ludzie w drugiej połowie życia. I nagle  w tej rutynowej przestrzeni pojawiła się rodzina cudzoziemców, w dodatku z wieloma dziećmi. W każdy piątek, przed rozpoczęciem szabatu, inna matka rodziny przynosiła nam duży półmisek najprzedniejszego jedzenia szabatowego,  tzn. świątecznego. Poznaliśmy bogate smaki kuchni jemeńskiej, marokańskiej, perskiej i innych. I tak przez dwa lata, dopóki nie zmieniliśmy mieszkania. Kiedy po kilku miesiącach nauczyłam się hebrajskiego, zapytałam te kobiety, dlaczego przynoszą nam  taki hojny poczęstunek. Wzruszyły ramionami i rzekły: „oj, Lucyna, przecież i my byliśmy cudzoziemcami!”. Ode mnie nic nie mogły przyjąć, bo moja kuchnia nie była koszerna. Tamte wydarzenia bardzo mnie poruszyły, uświadomiły mi moją obojętność wobec losu przybyszów, a tak głębiej lekceważenie Słowa Bożego.

Wchodząc zaś w dywagacje faryzeuszów z dzisiejszej Ewangelii, czyli tych, którzy w popularnym rozumieniu „wiedzą lepiej”, zadajemy przez nich pytania Jezusowi. Bo, o dziwo, Jezus pozwalał zadawać sobie pytania, jak na konferencji prasowej. Zatem pytamy: tyle jest przykazań, jak uważasz, które jest dzisiaj najważniejsze? Któremu powinniśmy być posłuszni szczególnie? Jezus, Mistrz współczesnego człowieka ery esemesów, odpowiada w tym samym zwięzłym duchu: sprowadza dwie tablice Dekalogu do dwóch Słów : „Będziesz miłował Pana Boga swego” i „Będziesz miłował swego bliźniego”. To jest najważniejsze!!!! Jest  jedną, nierozerwalną całością. Wiara w Boga  wyraża się w tej dwoistości  i nadaje najgłębszy sens naszemu życiu. Nie jest wierzącym ten, który się dużo modli i przebywa na liturgii, a swoim bliskim gardzi czy go ignoruje, nie jest wierzącym ten, który pomaga bliźnim, a Boga nienawidzi. Szczęście człowieka na ziemi, pokój i harmonia, opierają się na tych dwóch Słowach : BÓG I BLIŹNI. Sprawdziłam to w swoim życiu: to prawda, wtedy wszystko jest na właściwym miejscu.

—————————————————————————————————-

Lucyna Montusiewicz – żona Ryszarda, matka siedmiu synów i dwóch córek, psycholog i nauczyciel akademicki, przewodnik po Ziemi Świętej (www.egeria.lublin.pl) i Beskidach. Pracuje z dorosłymi i małżeństwami starającymi się o potomstwo (www.macierzynstwoizycie.pl) oraz dziećmi specjalnej troski.

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza
Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?». On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».

Poleć innym!