17 marca obchodzimy wspomnienie św. Patryka, biskupa, patrona Irlandii. Posługując się trójlistną koniczyną, tłumaczył Irlandczykom tajemnicę Trójcy Przenajświętszej – dlatego ta roślina stała się symbolem Irlandii. Upowszechnił także zwyczaj usznej spowiedzi.

Patryk urodził się w 385 r. w Taberni, położonej w tej części Brytanii (Anglii), która należała do Cesarstwa Rzymskiego. Nosił celtyckie imię Sucat. Ojciec Patryka, Kalpurniusz, był urzędnikiem cesarskim, później został diakonem. Patryk został w dzieciństwie ochrzczony, ale nie otrzymał chrześcijańskiego wychowania. Kiedy miał 16 lat, korsarze porwali go do Irlandii i sprzedali do niewoli. Przez 6 lat był tam pasterzem owiec. Wówczas dokonała się w nim przemiana życia. Nauczył się tamtejszego języka i poznał obyczaje panujące na tej wyspie. Na przypadkowym statku udało mu się zbiec do północnej Francji, lecz nigdy nie zapomniał już Zielonej Wyspy. Uważał, że jego powołaniem jest głoszenie Ewangelii w Irlandii, dlatego też zdobył odpowiednie wykształcenie w dwóch najgłośniejszych wówczas szkołach misyjnych: w Erinsi i w Auxerre. Podjął studium przygotowujące go do pracy na misjach. Był uczniem św. Germana z Auxerre. Przez jakiś czas przebywał w Italii i w koloniach mniszych na wyspach Morza Tyreńskiego.

W tym czasie zmarł w Irlandii, wysłany tam na misje przez papieża św. Celestyna I, biskup św. Palladiusz. W 432 r. papież wyświęcił Patryka na biskupa i wysłał go do Irlandii. Patryk apostołował głównie na północy i zachodzie kraju, tam gdzie jeszcze nie głoszono Ewangelii. Zastał tam małe grupy chrześcijan, ale stanowiły one wyspy w morzu pogaństwa. Krajem rządzili naczelnicy szczepów i znakomitych rodzin. Kapłani pogańscy zażywali wielkiej powagi. Patryk swoim umiarem i podarkami zdołał większość z nich pozyskać dla wiary. Obchodził poszczególne rejony Zielonej Wyspy, wstępując najpierw do ich władców i prosząc o zezwolenie na głoszenie Ewangelii.

Św. Patrykowi przypisuje się założenie w roku 444 głównej stolicy biskupiej w Irlandii — Armagh, skąd czynił wypady na cały kraj. Nie wszystkim jednak podobała się jego praca, krytykowano go między innymi i za to, że ekskomunikował Korotyka, który napadł z bandą rycerzy na wyspę, zabił wielu tamtejszych mieszkańców, ochrzczonych przez św. Patryka i dużą ich liczbę uprowadził do niewoli. W swojej obronie Święty napisał dzieło Confessio (Wyznanie).

Na ogół jednak jego praca miała charakter spokojny. Spotykał się z życzliwością tak poszczególnych władców, jak i miejscowej ludności. Aby sobie nie zrażać władców niektórych grup etnicznych, dla poszczególnych szczepów ustanawiał biskupów. Kapłanów, których zadaniem było niesienie im pomocy, podobnie jak to uczynił św. Augustyn i św. German, zobowiązał do życia wspólnego na wzór klasztorów. Do liturgii wprowadził obrządek, jaki wówczas był powszechnie przyjęty w Galii (we Francji).

Do nawrócenia całej wyspy Patryk potrzebował wielu ludzi. Misjonarze na jego apele zgłaszali się tłumnie. Największą wszakże pomocą byli dla niego mnisi. Z nich to tworzył ośrodki duszpasterskie. Tak więc w Irlandii powstał jedyny w swoim rodzaju zwyczaj, że opaci byli biskupami, a mnisi w klasztorach – ich wikariuszami. W tej pracy mężem opatrznościowym dla Patryka okazał się św. Kieran. Według podania, Patryk miał wręczyć Kieranowi dzwon, którym tenże zwoływał mnichów i wiernych na wspólne pacierze liturgiczne. To było także osobliwością Irlandii. Zwyczaj dzwonienia rozpowszechnili mnisi irlandzcy po całej Europie. Patryk upowszechnił także zwyczaj usznej spowiedzi.

Ostatni okres swojego życia spędził w jednej ze wspólnot zakonnych, oddając się modlitwie i praktykom pokutnym.  Utrudzony pracą apostolską, oddał duszę Panu 17 marca 461 r. w Armagh (dziś Ulster, Północna Irlandia), które to miasto stało się odtąd stolicą prymasów irlandzkich.

Jego życiorys jest osnuty wieloma legendami. Jedna z nich mówi o czyśćcu św. Patryka. Mianowicie w miejscowości Lough Derg miał zstępować do pewnego zagłębienia (w podziemie) i tam rozmyślać nad karami piekielnymi, doznawanymi przez potępionych. Do tej miejscowości do dzisiaj przybywają liczni pielgrzymi.

Kult św. Patryka był bardzo rozpowszechniony w średniowiecznej Europie. Do dzisiaj jest bardzo żywy w samej Irlandii, która uważa go za swojego głównego patrona, a także w niektórych miejscowościach we Francji. Emigranci irlandzcy jego kult rozpowszechnili w Ameryce Północnej i w Australii. Irlandczycy wypowiadają ciekawe pozdrowienie: „Bóg, Maryja i św. Patryk niech będą z tobą”. Symbolem Irlandii jest trójlistna koniczyna. Św. Patryk, posługując się tą rośliną, tłumaczył Irlandczykom tajemnicę Trójcy Przenajświętszej.

Patryk jest również patronem Nigerii (nawróconej przez irlandzkich misjonarzy) oraz Montserrat, archidiecezji nowojorskiej, bostońskiej, Ottawy, Armagh, Cape Town, Adelajdy i Melbourne, a także inżynierów, fryzjerów, kowali, górników, upadłych na duchu oraz dusz w czyśćcu cierpiących. Czczony także jako opiekun wiosennych siewów i zwierząt domowych. Zwracają się do niego lękający się węży i ukąszeni przez nie.

Modlitwa św. Patryka

   Bądź, Jezu, ze mną! Po mej prawicy, po mej lewicy. Bądź, Jezu, ze mną. Ogarniaj mnie ze wszystkich stron. Bądź w sercach wszystkich, co o mnie myślą. Bądź w ustach wszystkich, co do mnie mówią. Bądź w oczach, które mnie widzą. Bądź w uszach, które mnie słyszą. Bądź, Jezu, ze mną! Ogarnij mnie ze wszystkich stron. Amen.

Oprac. Jaromir Kwiatkowski

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/03-17a.php3

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TS/swieci/s_patryk.html

http://powolaniowy.blogspot.com/2010/01/modlitwa-sw.html

Poleć innym!