W czasie rekolekcji w 1902 r. późniejszy papież zapisał w swoim dzienniku krótką myśl, która może stać się programem życia duchowego dla wielu współczesnych członków Kościoła, zwłaszcza dla młodzieży.

Stała radość, pokój, pogoda ducha, swoboda umysłu w każdej rzeczy. Gdy uznam, że byłem wierny moim postanowieniom, będę za to z serca chwalił Boga, który wszystko sprawił; gdy upadnę, będę się wystrzegał zniechęcenia. Bóg to dopuścił, bym coraz więcej się korzył i całkowicie Mu się oddał. Po upadku – akt głębokiej pokory i znów pójdę naprzód radośnie, z uśmiechem, jak gdyby Jezus był mnie objął i uścisnął, jak gdyby mnie podniósł własnymi rękoma. Podejmę swą drogę z ufnością, w poczuciu bezpieczeństwa i szczęścia, „w Imię Boże”. „O dobry Jezu, Ty wiesz, Ty wiesz, że pragnę Cię kochać”!

Jan XXIII, Dziennik duszy, Kraków 2014, s. 168.
Pisząc te słowa, późniejszy papież miał 21 lat.

Poleć innym!