V niedziela wielkanocna (28 kwietnia 2013)
Perykopa ewangeliczna: J 13,31-33a.34-35
Rozważa: Ks. Krzysztof Wilczkiewicz ▼

Ewangelia V niedzieli wielkanocnej wprowadza nas na nowo do Wieczernika. Chwila,  w której dokonują się opisane wydarzenia jest dramatyczna. Jezus jest świadom tego, że Judasz, jego wybrany apostoł, jest właśnie w drodze do Arcykapłanów, by zdradzić swojego Mistrza. Właśnie w tak trudnym momencie Jezus mówi o uwielbieniu Ojca i zapowiada swoje uwielbienie. Mamy więc do czynienia z paradoksem, ogromnym kontrastem pomiędzy chwałą i zdradą. Kontrast ten pokazuje jednak po raz kolejny, że ludzkie drogi, nie są drogami Bożymi, bo Bóg zwycięża inaczej niż człowiek.

Dzięki czemu dokonuje się uwielbienie Boga Ojca i co jest źródłem chwały dla samego Chrystusa? Źródłem tejże chwały jest posłuszeństwo Jezusa Chrystusa. Wypełniając wolę Ojca w niebie, Chrystus pragnie okazać swoim wybranym, jak wielką miłością obdarzył ich Ojciec. Świadczenie o tej miłości, zgodnie z relacją św. Jana, swój kulminacyjny moment przybiera w wydarzeniach rozpoczynających się w Wieczerniku właśnie. Składają się na nie umycie nóg swoim uczniom, pełna trwogi modlitwa w Ogrodzie Oliwnym, a wreszcie niesprawiedliwy proces i haniebna śmierć na krzyżu, która sama staje się jasnym świadectwem miłości nieprzyjaciół, jakimi są ci, którzy Jezusa na śmierć skazali. Wspólnym mianownikiem tych wszystkich wydarzeń jest jednak posłuszeństwo woli Ojca. W tym wszystkim Jezus nie szukał tego, co było dla Niego dogodne, ale tego, co stanowiło objawienie odwiecznego zamysłu i istoty Boga – miłości.

Słowa Jezusa z dzisiejszej ewangelii pokazują nam, że prawdziwe posłuszeństwo owocuje prawdziwą chwałą. Uznanie i splendor płynące z jakiejkolwiek innej rzeczy niż posłuszeństwo nie stanowią uczestnictwa w Chrystusowej chwale.

Druga część niedzielnej ewangelii mówi o nowym przykazaniu. Analizując historię Izraela, widzimy, że przecież przykazanie to nie jest jakąś nowością. Istniało ono w świadomości Izraelitów, choć było ono ograniczone jedynie do narodu żydowskiego. Nowość przykazania podanego przez Chrystusa polega na tym, że została określona jakość miłości, jaka zalecona jest uczniom Chrystusa w czasie, gdy ich Mistrza i Pana nie będzie fizycznie z nimi. Miarą tej miłości jest ofiara na wzór ofiary, jakiej dokonał Chrystus – ofiara dobrowolna, całkowita, niczym nieograniczona.

Jednocześnie przekazane przez Chrystusa przykazanie miłości jest swoistym zaproszeniem, jakie Bóg nam zostawił. On niejako pragnie nam powiedzieć: „kocham was i pozwoliłem wam doświadczyć mojej miłości, dlatego i wy kochajcie siebie nawzajem”. Jest to zaproszenie bardzo proste, ale i wyraziste w swej treści, bo ta miłość będzie właśnie znakiem tego, że Bóg, który przez swojego Syna objawiał nam miłość, jest autentycznie obecny w naszym ludzkim życiu.

Miłość wobec braci świadczona w posłuszeństwie wobec Boga, będzie owocować udziałem w Chrystusowej chwale dla tych, którzy przyjmą i zrealizują słowo Boga.

————–

Ks. Krzysztof Wilczkiewicz – święcenia kapłańskie przyjął 26 maja 2012 r. Pochodzi z parafii Gorlice-Glinik Mariampolski. Obecnie jest wikariuszem w parafii katedralnej w Rzeszowie. Jego pasją są spotkania i rozmowy z ludźmi, zarówno w rzeczywistości, jak i w prasie lub literaturze.

Tekst Ewangelii (J 13,31-33a.34-35)

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale – jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię – dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie.

Poleć innym!