22 lutego obchodzimy święto Katedry św. Piotra Apostoła.

Do 1969 roku mieliśmy w Kościele dwa święta: Katedry św. Piotra w Rzymie (18 stycznia) i Katedry św. Piotra w Antiochii (22 lutego). W nowej liturgii po reformie święta te zostały połączone w jedno: święto Katedry św. Piotra. Od IV wieku w czasie tego święta wspominano fakt, że Apostoł był biskupem Rzymu. Jako że święto często wypadało w czasie postu (22 lutego), zaczęto je obchodzić także 18 stycznia. Według starej tradycji św. Piotr miał stolicę Kościoła założyć najpierw w Antiochii, a później dopiero w Rzymie.

Katedra, czyli tron (dosłownie: krzesło), to relikwia składająca się z kilku kawałków drewna, które połączone są płytami z kości słoniowej. Jan Wawrzyniec Bernini, który zbudował bazylikę św. Piotra, zamknął tron w potężnej, marmurowej budowli. Katedra ta była symbolem władzy zwierzchniej św. Piotra, a potem jego następców. Wynika z tego, że święto to ma dwa znaczenia: Z jednej strony jest ono podziękowaniem od mieszkańców Rzymu za to, że ich miasto zostało w taki sposób wyróżnione, a z drugiej – jest okazją do oddania hołdu następcom św. Piotra.

O tym, że katedra była od zawsze symbolem władzy papieskiej, świadczą pisma np. św. Cypriana, który pisał: Piotrowi dane jest pierwszeństwo, aby okazać, że jeden jest Kościół Chrystusa i jedna katedra (List 43,4). Tron ten znajduje się cały czas w kościele, w którym papież odprawia nabożeństwa i sprawuje liturgię dnia. Świadczy więc o tym, że biskup rzymski posiada taką samą władzę w Kościele, jaką miał św. Piotr.

A że Piotr był pierwszym spośród apostołów i posiadał władzę, wiemy z Pisma Świętego. Na nim Chrystus zapowiedział zbudowanie Kościoła (Mt 16,18-19) oraz jemu polecił paść swoje owce (J 21,15-17). Po wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa to Piotr sprawuje władzę: proponuje wybór apostoła na miejsce Judasza (Dz 1,15-26) oraz diakonów, którzy mają pomagać ubogim (Dz 6,1-6). To on przemawia do tłumu w dzień zesłania Ducha Świętego (Dz 2,5-38) i do rady żydowskiej (Dz 4,5-12). To Piotr został aresztowany przez Heroda jako głowa Kościoła (Dz 12,1-19). I to Piotr podjął decyzję na soborze apostolskim, by ewangelizacja obejmowała również pogan, a także by byli oni zwolnieni z nakazów mozaizmu (Dz 15,1-12).

Z tego też powodu Sobór Watykański I wydał oświadczenie:

Nauczamy przeto i orzekamy, według świadectw Ewangelii, że Chrystus Pan bezpośrednio i wprost św. Piotrowi Apostołowi obiecał i powierzył prymat władzy nad całym Kościołem Bożym… Jeśliby tedy kto powiedział, że św. Piotr Apostoł nie jest przez Chrystusa Pana ustanowiony księciem wszystkich Apostołów i głową widzialną całego Kościoła walczącego, albo że otrzymał on od tegoż Pana naszego Jezusa Chrystusa wprost i bezpośrednio tylko honorowy a nie prawdziwy prymat władzy, niech będzie wyklęty.

Modlitwa:

Wszechmogący Boże, spraw, aby ci spośród nas, których zechciałeś utwierdzić w postawie apostolskiej, nie byli nawiedzani przez pokusy tego świata. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 49).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/02-22.php3

http://www.ultramontes.pl/cyprian_o_jednosci.htm

H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

Poleć innym!