16 października obchodzimy wspomnienie św. Jadwigi Śląskiej, żyjącej na przełomie XII i XIII w. sprawiedliwej i mądrej władczyni, żony Henryka Brodatego.

Święta Jadwiga Śląska urodziła się około roku 1174 w Andechs (Bawaria). Gdy miała dwanaście lat, została zaślubiona Henrykowi Brodatemu, księciu wrocławskiemu i polskiemu. W szczęśliwym małżeństwie powiła dwóch synów i trzy córki. Ostatnie trzydzieści lat związku małżeńskiego Jadwiga i jej mąż przeżyli we wstrzemięźliwości, którą uroczyście ślubowali.

Historyk Wacław Sobieski pisze o św. Jadwidze, że była w swoich czasach niezwykłą kobietą. Była wykształcona (znała łacinę) i bardzo mądra, a przy tym pełna niezwykłej litości dla tych, którzy przegrywali w walce o dobre życie – żebraków, chorych czy więźniów. Organizowała szpitale dla ubogich i trędowatych, a także hospicjum dworskie. Oprócz tego obniżała daniny chłopskie i gromadziła żywność, którą potem wykorzystywano w czasach głodu. Wywierała ogromny wpływ na dworze księcia śląskiego.

Życie nie rozpieszczało św. Jadwigi. Jej siostra Gertruda, królowa węgierska, została skrytobójczo zamordowana. Jej druga siostra, Agnieszka, która była królową francuską, ściągnęła tak wielką hańbę na rodzinę, że sam papież musiał ukarać jawnogrzesznicę. Syn Jadwigi, Henryk Pobożny, zginął pod Legnicą w 1241 roku, gdzie jako wódz wojska chrześcijańskiego walczył z Mongołami. Narzeczony jej córki Gertrudy, Otto von Wittelsbach, zamordował Filipa, króla niemieckiego, za co zamek rodzinny w Andechs zrównano z ziemią, a jego samego utopiono w Dunaju. Mąż Jadwigi, książę Henryk, dostał się do niewoli Konrada Mazowieckiego i odzyskał wolność dopiero wtedy, gdy Jadwiga boso przyszła z Wrocławia do Czerska, rzucając się do nóg Konradowi. Jakby tego było mało, Henryk umarł obciążony klątwą za przywłaszczenie sobie dóbr kościelnych.

Te ciosy złamały Jadwigę, jednak znosiła bez szemrania dopusty Boże. Wykorzystywała je do pogłębienia życia duchowego. Ostatnie swoje lata spędziła w klasztorze cysterek w Trzebienicy, który zresztą sama założyła. Przeoryszą była tam jej córka Gertruda. Jadwiga umarła w 1243 roku, a kanonizowana została w 1267 roku. Jest patronką Śląska, małżeństw i rodzin chrześcijańskich oraz pojednania polsko-niemieckiego.

Jan Paweł II, podczas wizyty we Wrocławiu w 1983 roku, powiedział o niej, że jest postacią, która łączy dwa narody: polski i niemiecki. Jest orędowniczką pojednania i wzajemnego zrozumienia, mimo naszej trudnej i bolesnej historii.

W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest jako młoda mężatka w długiej sukni lub w książęcym płaszczu w diademie na głowie, czasem w habicie cysterskim. Jej atrybuty to księga, krzyż, but w ręce, figurka Matki Bożej, różaniec oraz makieta Kościoła w dłoniach.

Modlitwa: Wszechmocny Boże, niech wstawiennictwo św. Jadwigi, której życie stanowi cudowny przykład pokory, uzyska dla nas niebiańską pomoc. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 237).

Modlitwa do św. Jadwigi: Święta Jadwigo, która żyjąc u Boga, w Bogu życie szczęśliwie zakończyłaś, uproś mi łaskę świętego życia i błogosławionej śmierci, aby łaskawy sąd Boski po śmierci mojej nastąpił i abym z Tobą Boga mojego na wieki miłować mogła, o co cię serdecznie proszę. Amen (za: www.jadwiga.com.pl).

Oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:
H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 236-237.

http://ekai.pl/europa/dziedzictwo/x16971/sw-jadwiga-slaska-patronka-pojednania-polsko-niemieckiego/?page=1

http://www.jadwiga.com.pl/index.php?wyswietl=o-patronkach

Poleć innym!