Niedziela Palmowa, czyli Męki Pańskiej, rok B (1 kwietnia 2012)
Rozważa: Diakon Krzysztof Wilczkiewicz ▼

Odczytywany w Niedzielę Palmową opis Męki Jezusa zawiera w sumie 112 wersetów, więc nie sposób w krótkim rozważaniu uwypuklić całego przesłania, jakie niesie ze sobą Boże słowo. Postarajmy się jednak odkryć w Chrystusowej Męce prawdę o tym, jaki był człowiek w Bożym zamyśle.

Ewangelista Marek pokazuje nam, że śmierć Jezusa to nie było jedynie kilka chwil nieświadomości, lecz szereg wydarzeń, które przynoszą zbawienie i pokazują nam, co tak naprawdę znaczy być człowiekiem żyjącym w zgodzie z Bożym zamysłem. Jezusowa śmierć była konsekwencją tego, że Zbawiciel głosił prawdę o Bogu i człowieku. Nie zważał na zdanie faryzeuszów, saduceuszów czy też uczonych w piśmie. Wskazywał, że Bóg jest miłosiernym Ojcem, który posłał swego Syna po to, by świat zbawić. Pokazywał, że ludzkie życia i ludzka godność ma w Bożych oczach wielką wartość, że dobro człowieka jest ważniejsze niż przepisy prawa. Ponieważ Jezusowe głoszenie nie podobało się „wielkim Izraela”, doprowadzili oni do śmierci Bożego Syna. Agonia na krzyżu trwała trzy godziny. Podczas niej Jezus musiał wysłuchać wielu szyderstw tych, którzy stali pod krzyżem lub obok niego przechodzili. Chrystus jednak w tej sytuacji nie złorzeczył, nie odpowiadał szyderstwem za szyderstwo. Nie drwił z tych, którzy tak naprawdę będąc ofiarami zła, doprowadzili do Jego śmierci. Nie uległ również pokusie zejścia z krzyża. Wie, że prawdziwa miłość do ludzi i prawdziwe zwycięstwo dobra nad złem dokona się dopiero wówczas, gdy On wypełni swą misję, umrze i zmartwychwstanie. Jezus nie padł ofiarą ludzkiej pychy, która pragnęłaby zatryumfować nad zgromadzonymi ludźmi, pokazać im swoją potęgę. To w pokornym wytrwaniu na krzyżu objawiła się prawdziwa wielkość Boga, który pozostaje wierny do końca, aż po śmierć.

Konając na krzyżu, Jezus wypowiedział znamienne słowa: Boże mój, Boże mój czemuś mnie opuścił. Słowa te to nie był wyrzut skierowany do Boga, lecz pełna ufności modlitwa Psalmem 22. Psalm ten przenika nadzieja, że człowiek poddany przez Boga próbie cierpienia zostanie wybawiony. Choć człowiek cierpi i jest pełen lęku, to jednak, uciekając się do Boga, znajdzie ukojenie i pomoc. Kończy się ten psalm słowami: Tylko Jemu oddadzą pokłon wszyscy, co śpią w ziemi, przed nim zegną się wszyscy, którzy w proch zstępują. A moja dusza będzie żyła dla Niego. Słowa te stanowią wielkie dziękczynienie Bogu, za to, że uratował człowieka, o którym wszyscy myśleli, że jest, mówiąc kolokwialnie, skończony.

W Palestynie istniał zwyczaj, że skazańcowi umierającemu na krzyżu podawano ocet, by trochę uśmierzyć jego ból. Podobnie postąpiono w przypadku Jezusa. Również Jemu chciano podać ten specyficzny środek przeciwbólowy. On jednak nie chciał wypić octu. Chciał do końca być w pełni świadomy tego, co się dzieje. Jego śmierć dokonała się w ciszy, podczas gdy wkoło toczyło się codzienne życie mieszkańców Jerozolimy.

Zachowujący swoja godność, bezgranicznie ufający Ojcu, podejmujący świadomie decyzje – oto człowiek, jakiego zapragnął Bóg. Tym Pięknym Człowiekiem jest Jezus Chrystus, a piękno Jego Osoby objawiło się w najtrudniejszym momencie życia. A jaki obraz mojego człowieczeństwa rysuje się w każdym momencie mojego życia, zwłaszcza tym trudnym?

Jesteśmy piękni, twoim pięknem, Panie…

————–

Diakon Krzysztof Wilczkiewicz – 22 października 2011 przyjął święcenia diakonatu i przygotowuje się do przyjęcia święceń kapłańskich. Obecnie odbywa praktykę diakońską w parafii św. Judy Tadeusza w Rzeszowie. Jego pasją są spotkania i rozmowy z ludźmi, zarówno w rzeczywistości, jak i w prasie lub literaturze.

————–

Tekst Ewangelii: Mk 14,1-15,47
Męka Pana naszego Jezusa Chrystusa według świętego Marka.

Poleć innym!