Przemienienie. Rafael Santi

Z Ewangelii Mateusza, Marka i Łukasza dowiadujemy się, że Jezus wziął Piotra, Jakuba i Jana na górę i tam objawił się im w pełnej chwale. Obok Jezusa Apostołowie ujrzeli również Mojżesza i Eliasza. Obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: Wstańcie, nie lękajcie się! (Mt 17, 5-7).

Ewangeliści nie podają nazwy góry, ale przyjmuje się, że była to góra Tabor. To wydarzenie miało pozostać tajemnicą, dlatego pozostali uczniowie dowiedzieli się o nim dopiero po Wniebowstąpieniu.

Święto Przemienienia Pańskiego znane było już w VI wieku we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego i swą rangą dorównywało uroczystości Chrystusa Króla. Na Zachodzie jako święto obowiązujące dla całego Kościoła zostało wprowadzone dopiero w wieku XV przez papieża Kaliksta III. Decyzja ta miała być niejako wotum wdzięczności za odniesione zwycięstwo pod Belgradem w dniu 6 sierpnia 1456 roku.

Papież Leon Wielki pisał, że podstawowym celem Przemienienia było umocnienie serc apostołów wobec skandalu krzyża; aby upokorzenie męki, której chciał się poddać, nie wstrząsnęło ich wiarą, wcześniej została im objawiona Jego ukryta godność. Natomiast Atanazy Synaita w Homilii na święto Przemienienia Chrystusa podkreślał przede wszystkim, że na Górze Tabor zostało ukazane, czym będziemy, gdy upodobnimy się do Chrystusa.

Jezu Chryste, który okazałeś swoją chwałę, aby umocnić serca apostołów, umocnij również naszą słabą wiarę, abyśmy wierzyli, że Ty jesteś Mesjaszem, Synem Bożym, i by ta wiara przemieniała nasze życie.

Anna Pomianek

Poleć innym!