1 sierpnia obchodzimy wspomnienie św. Alfonsa Marii Liguoriego, biskupa i doktora Kościoła.

Alfons urodził się 27 września 1696 roku pod Neapolem w rodzinie szlacheckiej. Od młodych lat wykazywał niezwykłą pilność do nauki oraz duże umiejętności. Dzięki temu w wieku 12 lat poszedł na studia prawnicze, a w wieku 17 lat był doktorem obojga praw. Jego ojciec chciał, by Alfons został urzędnikiem. Planował także dla niego małżeństwo, ale dziewczyna, którą wybrał dla syna, wstąpiła do zakonu i niedługo potem zmarła. Przez kilka lat praktyki adwokackiej Alfons stykał się z przekupstwem, co zniechęciło go do tego zawodu. Postanowił rozpocząć studia teologiczne.

Gdy miał 31 lat, przyjął święcenia kapłańskie. Chciał wstąpić do zakonu, nie mógł się jednak zdecydować, czy wybrać teatynów, filipinów czy jakąś kongregację misyjną. Pracował w tym czasie z młodzieżą rzemieślniczą i robotniczą. Uczył ich prawd wiary, ale też grał z nimi na gitarze i śpiewał. Był uznawany za doskonałego kaznodzieję. Podczas pobytu w Amalfi dostrzegł, że tamtejsi mieszkańcy nie mają odpowiedniej opieki duszpasterskiej. Tak zrodziła się w nim myśl o stworzeniu męskiego zgromadzenia, którego członkowie pracowaliby wśród opuszczonych i zaniedbanych. Powstało więc dzieło Najświętszego Odkupiciela (redemptoryści). Papież Benedykt XIV w 1749 roku zatwierdził jego regułę.

Papież Klemens XIII mianował Alfonsa biskupem ordynariuszem w 1762 roku. Alfons miał więc wtedy 66 lat. Mimo wieku pracował z młodzieńczym zapałem. Żył bardzo skromnie i wszystkie dochody oddawał ubogim i na fundowanie nowych placówek swojej kongregacji. W czasie głodu sprzedawał sprzęty domu biskupiego, by nakarmić głodujących. Będąc biskupem, jeszcze bardziej obostrzył surowy tryb życia (mało spał, jadł niewiele, nosił włosiennicę i kolczasty łańcuch i biczował się do krwi). Chciał w ten sposób pokutować za swoich wiernych. Wiek, tryb życia i trudy obowiązków sprawiły, że poprosił papieża o zwolnienie z obowiązków pasterza diecezji. Z czasem redemptoryści, z powodów politycznych, podzielili się na dwie grupy. Ten podział bolał Alfonsa, który jednak przyjmował to z ufnym poddaniem się woli Bożej. Cierpiał ponadto na reumatyzm i skrzywienie kręgosłupa. Nie mógł chodzić. Doświadczał udręk moralnych: pokus, oschłości i skrupułów.

Alfons zmarł 1 sierpnia 1787 roku, mając 91 lat. Ze względu na sławę jego świętości już 9 lat później Pius VI nakazał rozpoczęcie procesu kanonicznego. W 1807 roku ogłoszono dekret o heroiczności jego cnót. Beatyfikacji dokonał Pius VII w 1816 roku, a kanonizacji – Grzegorz XVI w 1839 roku. W 1871 roku Pius IX ogłosił św. Alfonsa doktorem Kościoła.

Św. Alfons Liguori jest jednym z najpłodniejszych pisarzy w dziejach chrześcijaństwa (wymienia się około 160 tytułów jego prac). Jest autorem m.in. dzieł: Teologia moralna, Uwielbienia Maryi, Nawiedzenia Najśw. Sakramentu i Najśw. Maryi Panny. Wygłosił ponad 500 misji i rekolekcji, był ekspertem, jak dziś można by powiedzieć, teologii pastoralnej. Papież Pius XII 26 kwietnia 1950 ogłosił św. Alfonsa patronem spowiedników i profesorów teologii moralnej.

Benedykt XVI podczas audiencji generalnej 30 marca 2011 roku powiedział:

Św. Alfons Maria Liguori jest przykładem gorliwego pasterza, który zdobywał dusze, głosząc Ewangelię i udzielając sakramentów, a jego postępowanie cechowała delikatność, łagodność i dobroć, których źródłem była ścisła więź z Bogiem — nieskończoną Dobrocią. Z realizmem i optymizmem patrzył na zasoby dobra, którymi Pan obdarza każdego człowieka, uważał też, że aby kochać Boga i bliźniego, oprócz umysłu potrzebne są także uczucia i poruszenia serca.

Modlitwa:

Boże, nieustannie ozdabiasz Twój Kościół nowymi przykładami cnoty. Niech za przykładem św. Alfonsa gorliwie pracujemy nad zbawienie naszych dusz, aby otrzymać nagrodę, na którą on sobie zasłużył. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 178).

oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-01.php3

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/benedykt_xvi/audiencje/ag_30032011.html

H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

Poleć innym!