Jest wiele pięknych, mających głęboką wymowę tradycji związanych ze Zmartwychwstaniem Pana Jezusa. Jedną z nich, przekazywaną z pokolenia na pokolenie w mikstackiej parafii, jest procesja do Emaus. Takim „Emaus”, do którego wyruszają mikstaccy parafianie i ich goście, jest Diecezjalne Sanktuarium św. Rocha. Chociaż mikstacka droga do Emaus jest znacznie krótsza niż ta, w którą wybrali się dwaj uczniowie Jezusa – oni mieli do pokonania 12 km, my około kilometra – jest jednak dla mikstackiej wspólnoty bardzo ważna. Z jednej strony stanowi bowiem okazję do dania świadectwa wiary w zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, jest kontynuacją tradycji przodków, ale także czasem refleksji nad sensem życia, nad tym, dokąd zmierzamy.

W Sanktuarium Świętego Rocha nie ma procesji rezurekcyjnej, w czasie której ogłaszana jest światu radosna nowina o zmartwychwstaniu Chrystusa. Zanoszą ją tam uczestnicy procesji do Emaus. Wyruszamy w nią co roku z kościoła farnego o godz. 15.00 w Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego z figurą Chrystusa Zmartwychwstałego, będącego symbolem zwycięstwa życia nad śmiercią, z paschałem i chorągwiami. Idąc w procesji do sanktuarium, ogłaszamy światu radosną nowinę, że Pan zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał.

W tym roku, zanim wyruszyliśmy na naszą mikstacką drogę do Emaus, odmówiliśmy Koronkę do Miłosierdzia Bożego, gdyż trwamy w nowennowym czasie przygotowującym nas do Święta Miłosierdzia. Natomiast przemierzając uliczkami miasta, odprawiliśmy nabożeństwo Drogi Światła, podczas którego rozważaliśmy 14 spotkań ze zmartwychwstałym Panem. Pierwsze spotkanie rozważaliśmy przy kościele Świętej Trójcy, ostatnie przy sanktuarium. Odprawiane podczas naszej drogi do Emaus nabożeństwo Drogi Światła pomogło nam w owocnym przeżyciu tego czasu, ale także skłoniło do postawienia sobie pytania, która postać będąca przedmiotem rozważań jest mi najbliższa.

O godzinie 16.00 w sanktuarium ks. kan. Krzysztof Ordziniak sprawował Mszę Świętą. W homilii celebrans podkreślił, że chcąc kogoś przekonać do swoich racji, używamy różnych argumentów, środków perswazji. Zaznaczył, że gdy wejdziemy na poziom niedostrzegalnego dla oka świata wiary, rzecz nabiera wyjątkowego znaczenia. Wielkanocny poranek zaskakuje nas w swoim wymiarze. Zanurza nas w głębię refleksji docierającej do nas w wielkanocnym orędziu. Nawiązując do pierwszego czytania, kaznodzieja podkreślił, że stający przed nami Piotr przeszedł niezwykłą przemianę: od prostego rybaka, zachwytu przemienienia Jezusa na Górze Tabor, przez zaparcie się Mistrza, aż do chwili, gdy apostoł, stając przy pustym grobie, odnajduje prawdę o sobie, o życiu, które istnieje po śmierci. W domu centuriona złożył jednoznaczne świadectwo o zmartwychwstaniu Chrystusa. Zarówno św. Piotr, jak i św. Jan przy pustym grobie dostrzegają to, czego dotychczas nie widzieli i pojmują to, czego dotychczas nie pojmowali. W domu centuriona, w osobie św. Piotra, przemawia Kościół, głosząc trudną do pojęcia rozumem prawdę – nowe życie.

Kontynuując, kaznodzieja podkreślił, że Wielkanoc jest zaproszeniem do pozostawienia na boku rozumu, by dostrzec to, czego nie da się zamknąć w wymiarze fizycznej przestrzeni. Uwierzyć w to, co głosi Kościół, to pierwszy stopień podążania drogą wiary. Drugi stopień to uwierzyć Kościołowi, że to prawda, i pójść za nim – to stopień kolejny. Kaznodzieja zaznaczył, że pusty grób odmienił Piotra, Jana i wszystkich, którzy popatrzyli na to miejsce oczyma wiary. Kontynuując, celebrans zaakcentował, że teraz kolej na nas, by dotykając nowego życia, zmienić oblicze świata. Kończąc, ks. kanonik powiedział: „Oby świadectwo naszej wiary było na tyle mocne, by wszyscy, patrząc na nasze życie, mogli jednocześnie odmienić siebie”.

Pan, tak jak dla uczniów zdążających do Emaus, przygotował nam ucztę, w czasie której mogliśmy przyjąć Jego Ciało. Wielu to zaproszenie na ucztę przyjęło.

Czym jest nasza Mikstacka droga do Emaus? Przede wszystkim okazją do głoszenia dobrej nowiny o zmartwychwstaniu Chrystusa, czasem refleksji, szukania Boga w naszym życiu, okazją do przeżycia 14 spotkań ze zmartwychwstałym Panem. Jest także świadectwem naszej wiary. Jak napisał św. Paweł „A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15,14). Wierzymy, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał, nie chcemy zatrzymywać tej radosnej wieści dla siebie. Chcemy zanieść ją tym, do których być może jeszcze nie dotarła.

Tekst i zdjęcia: Małgorzata Strzelec

Poleć innym!