1. Cokolwiek mówisz w sekrecie, tak to wyrażaj, jakbyś mówił to wobec wszystkich ludzi.

2. Burza, która bez naszej winy przeciw nam się sroży, jest zapowiedzią rychłej korzyści w przyszłości.

3. „Chcę” i „Nie chcę” nie mieszkają w naszym domu.

4. Trudniej jest powściągnąć ducha niż ciało.

5. Pracownicy w Winnicy Pańskiej jedną tylko nogą powinni stać na ziemi, drugą zaś winni trzymać podniesioną i gotową do wyruszenia w drogę.

6. Tak dalece winniśmy być w zgodzie z Kościołem katolickim, ażeby uznać za czarne to, co naszym oczom wydaje się białe, jeśliby Kościół określił to jako czarne.

7. Nie ma tak wielkiego ciężaru, które nie wydawałyby się lekki i słodki dla tego, kto postępuje z gorliwością, zapałem i wewnętrzną pociechą.

8. Doświadczenie uczy nas, że tam, gdzie napotyka się na liczne przeszkody, można zazwyczaj spodziewać się większych owoców.

9. Wyżej należy cenić zaparcie się własnej woli, niż wskrzeszanie umarłych.

10. Ci, co tylko wolą są posłuszni, rozum ich zaś jest przeciwny, są w zakonie jedną tylko nogą.

11. Ten, kto ma wstąpić do zakonu, niech wie, że nie będzie tam miał wytrwania i spokoju, chyba że obiema nogami, to jest wolą i rozumu, przeskoczy próg zakonny.

12. Winniśmy zawsze mieć w podejrzeniu wymówki ciała, bo zwykło ono słabością sił usprawiedliwiać ucieczkę przed trudem.

13. Choćby nawet z najgorszym człowiekiem nawiązało się rozmowę o rzeczach Bożych, zawsze z tego płynie zysk niemały.

14. Zmiana miejsca pobytu nie zmienia obyczajów. Jeśli niedoskonały nie opuści sam siebie, wcale nie będzie lepszy gdzie indziej, niż jest tutaj.

15. O ileż żarliwiej należy się wysilać, aby ujarzmić ducha niż aby ujarzmić ciało.

16. Niech to będzie pierwszą zasadą w działaniu: Tak Bogu ufaj, jakby całe powodzenie spraw zależało tylko od Boga, a nie od ciebie. Tak jednak dokładaj wszelkich starań, jakbyś ty sam miał to wszystko zdziałać, a Bóg nic.

17. Człowiek zły łatwo innych posądza o zło, podobnie jak ten, co ma zawroty głowy, myśli, że wszystko dookoła niego wiruje.

18. Ten, kto popełnił błąd, niech nie upada na duchu, bo i błędy pomagają do zdrowia duszy.

19. Ten robi najwięcej, kto robi dobrze jedną rzecz.

20. Jest rzeczą wielce niebezpieczną chcieć prowadzić wszystkich tą samą drogą do doskonałości.

21. Przewidywać i planować to, co ma się zrobić, a po zrobieniu zbadać to i ocenić – to najpewniejsze zasady dobrego działania.

22. Wielką pomocą do postępu jest przyjaciel, któremu pozwoliłeś upominać cię za twoje uchybienia.

23. Zarówno oziębłość, jak i nadmierny zapał mogą powodować choroby duszy.

24. Źle mierzy się postęp duchowy wedle oblicza, gestów, łatwości natury lub zamiłowania do samotności. Miarę tę należy brać z mocy, z jaką ktoś przezwycięża samego siebie.

25. Jest bardzo wartościowe przeszkodzić nawet tylko jednemu grzechowi, choćby za cenę wszystkich trudów i trosk tego życia.

26. Zazwyczaj większe niebezpieczeństwo kryje się w lekceważeniu małych grzechów, niż bardzo wielkich.

27. Jedynie ten, co nie tylko od świata, ale i od samego siebie się uwolnił, może uważać, że zasługuje na miano zakonnika.

28. Niech wszyscy usiłują mieć dobre intencje. To znaczy: niech szukają Boga, a wyzbywają się miłości do tego, co ziemskie, aby wszystko kochać w Bogu i Boga we wszystkim.

29. Są różne drogi do doskonałości, bo różne i liczne są dary Ducha Świętego.

30. Ten, kogo wiąże tak wielki obowiązek służenia Bogu, nie może się zadowolić przeciętną pracą i służbą. (MAGIS)

31. Szatan, mając zaatakować człowieka, bada najpierw, jaka jest jego słaba strona i w czym jest najbardziej opieszały. I właśnie w tym miejscu będzie atakować.

32. Synu mój, chcę, żebyś był uśmiechnięty i radosny w Panu. Zakonnik bowiem nie ma żadnej przyczyny do smutku, a wiele do radości. Ażebyś zaś mógł być zawsze pogodny i radosny, bądź zawsze pokorny i posłuszny.

33. Niedbalstwo i oziębłość sprawiają, że wszystkie prace są smutne.

34. Człowiek w takiej mierze ma się posługiwać stworzeniami, w jakiej mu one pomagają do osiągnięcia celu życia: czyli służby i chwały Bożej. W takiej zaś mierze ma się ich pozbywać, w jakiej są przeszkodą do tegoż celu. (Fragment Zasady i Fundamentu)

35. Trzeba jednej skłonności przeciwstawiać inną skłonność, nawykowi inny nawyk, podobnie jak jeden klin wybija się innym klinem.

36. Nie obfitość wiedzy, ale jej wewnętrzne odczuwanie i smakowanie zadowala i nasyca duszę.

37. Być nieogarnionym przez największe, a jednocześnie mieszkać w najmniejszym – boską jest rzeczą.

38. Bóg działa i pracuje dla mnie we wszystkich rzeczach stworzonych na obliczu ziemi; Znaczy to, że postępuje On, jak ktoś pracujący.

39. Najbardziej boję się tych, którzy jedną ręką budują, a drugą burzą.

40. Wskutek braku umiaru dobro zamienia się w zło, a cnota w wadę.

41. To, co się osiąga ze zbytnim pośpiechem zazwyczaj nie jest trwałe. I nie tylko, jest także przyczyną upadku.

42. Kto mało precyzuje, ten mało wie, a jeszcze mniej uczy innych.

43. Jeśli nie można wszystkim zadośćuczynić, należy raczej wybrać tych, po których możemy się spodziewać większego pożytku w Panu.

44. Jeżeli nieprzyjaciel stawia przed moimi oczami sprawiedliwość, przeciwstawiam mu natychmiast miłosierdzie; jeżeli miłosierdzie, to ja przeciwnie, przypominam sobie sprawiedliwość.

45. Powinniśmy unikać robienia porównań między nami, co jeszcze żyjemy, a błogosławionymi, którzy żyli w dawnych czasach…

46. Miłość winno się zakładać więcej na czynach niż na słowach.

47. Bez wątpliwości oznaką większej cnoty jest zdolność do obcowania z Panem przy różnych zajęciach niż tylko w jakimś jednym.

48. Wszystek miód, jaki można zebrać z kwiatów świata, nie ma w sobie tak wielkiej słodyczy, jak żółć i ocet Pana naszego Jezusa Chrystusa.

49. Nie będąc nazbyt skorym do mówienia, starałbym się słuchać uważnie i spokojnie, aby potem móc lepiej odpowiedzieć, albo też powstrzymać się od zabierania głosu.

50. W samym Towarzystwie niech nie istnieje ani się nie ujawnia skłonność umysłów do jakichkolwiek stronnictw. Niech raczej objawia się powszechna miłość, która by wszystkie te stronnictwa, choćby były sobie wzajemnie przeciwne, ogarniała w Panu.

51. Powiedzenie „Bez przesady” – należy stosować do wszystkiego, nawet do samej sprawiedliwości…

52. Starajcie się podtrzymywać w sobie święty i roztropny zapał tak w nauce, jak i w zdobywaniu cnót. W jednej i drugiej dziedzinie więcej wart jest jeden intensywny akt, niż tysiąc ospałych…

53. Kiedy wszystko układa się bardzo pomyślnie, istnieje groźba, że co do służenia Bogu, mogłoby być o wiele lepiej.

54. Sposób postępowania nieprzyjaciela wobec początkujących w służbie Bogu polega zazwyczaj na tym, iż stawia przed nimi różne trudności i przeszkody. Podsuwa na przykład takie myśli: „Czy możesz spędzić całe życie w ten sposób…?”

Źródło:

http://www.chwila-jezuici.pl/index.php/dobre-mysli/608-sentencje-w-ignacego-loyoli

Jutro (w rocznicę śmierci Świętego) obchodzimy wspomnienie liturgiczne św. Ignacego Loyoli (1491-1556), założyciela zakonu jezuitów.

Poleć innym!