Święty Grzegorz Wielki

Grzegorz urodził się w roku 540 w rodzinie rzymskich patrycjuszów. Jego rodzice, św. Gordian i św. Sylwia, dostąpili chwały ołtarzy. Również dwie siostry jego ojca, Farsylia i Emiliana (obie były zakonnicami) są przez Kościół czczone jako święte. Można więc powiedzieć, że późniejszy Wielki Papież wychował się wśród świętych, co wydało później wspaniałe owoce.

Dobrze urodzony, Grzegorz piastował znaczące urzędy cywilne. Gdy jednak doszedł do stopnia namiestnika Rzymu – ku zaskoczeniu bliskich – zrezygnował z funkcji i wstąpił do zakonu benedyktyńskiego. Na klasztor przeznaczony dla dwunastu towarzyszy zamienił własny dom. W 577 r. został diakonem.

Gdy w 590 r. zmarł papież Pelagiusz II, Kościół rzymski jednogłośnie przez aklamację wybrał na papieża Grzegorza. Ten wzbraniał się początkowo, ale wkrótce przyjął święcenia kapłańskie, a 3 września (z tego powodu właśnie w tym dniu obchodzimy jego wspomnienie) przyjął sakrę biskupią i zasiadł na Stolicy Piotrowej. Był pierwszym w historii papiestwa zakonnikiem.

Choć rządził Kościołem tylko 15 lat, położył ogromne zasługi na polu porządkowania życia duchownych, teologii oraz liturgii. Już na początku pontyfikatu określił siebie jako servus servorum Dei (sługa sług Bożych). Słynął z pokory i przyjaznego nastawienia do ludzi. Jednocześnie nie obawiał się plenić zła. Z entuzjazmem przystąpił do rozlicznych reform w Kościele.

Rozpoczął od oczyszczenia Kościoła rzymskiego. Zdecydowanie sprzeciwiał się symonii i nepotyzmowi. Optował za tym, by duchowni przestrzegali celibatu. Z kurii rzymskiej usunął osoby niegodne, podobnie uczynił z niegodnymi biskupami i proboszczami w Rzymie i innych diecezjach włoskich. Uporządkował też finanse papieskie. Codziennie osobiście głosił wiernym Słowo Boże. Pozostawił po sobie spuściznę literacką w postaci wielu homilii, komentarzy biblijnych, listów oraz ksiąg porządkujących życie kościelne.

Jako pierwszy z papieży przykładał wielką wagę do głoszenia misji na nowych terenach, które jeszcze nie przyjęły Chrystusowej Ewangelii. Głównymi terenami misyjnymi były wówczas tereny dzisiejszej Anglii i Hiszpanii.

W Liturgii ustalił ostateczne brzmienie Kanonu Rzymskiego, który w niezmiennej formie był używany przez przeszło 1400 lat, aż do ostatniej reformy liturgicznej z 1969 r. Bezpośrednio po Kanonie umiejscowił modlitwę „Ojcze nasz”. Od Grzegorza pochodzi również zwyczaj odprawiania gregorianki, czyli trzydziestu Mszy świętych za zmarłego odprawianych w ciągu trzydziestu następujących po sobie dni. Przypisuje mu się także zebranie i systematyzację liturgicznych melodii chorałowych.

Papież Grzegorz zmarł 12 marca 604 r. W 1298 r. papież Bonifacy VIII ogłosił go doktorem Kościoła. Święty jest patronem Anglii oraz uczniów, studentów, nauczycieli, chórów oraz muzyków. W ikonografii przedstawiany jako starzec w szatach pontyfikalnych oraz tiarze. Niekiedy widzimy go podczas pisania dzieła, a nad nim unosi się Duch Święty w postaci gołębicy. Jego atrybuty to m.in. anioł, trzy kwitnące hostie, krzyż pontyfikalny, otwarta księga, parasol – oznaka papiestwa. W Kościele Wschodnim czczony jest jako Grzegorz Dialogos.

Święty Grzegorzu, wypraszaj łaski dla ojca świętego, naszych pasterzy i kapłanów, aby potrafili łączyć w sobie ciepło i pokorę wobec ludzi, ze stanowczością w plenieniu ich grzechów. Wspieraj wiernych chrześcijan, aby potrafili głęboko przeżywać tajemnice wiary, których uczestnikami stają się poprzez Liturgię Kościoła. Spraw, aby nie zabrakło nam nigdy gorliwości w porządkowaniu swojego życia i krzewieniu dobra.

Paweł Pomianek

Poleć innym!