Przypowieść o pszenicy i chwaście

● Rozważa: Jaromir Kwiatkowski ●

 Szesnasta niedziela zwykła (20 lipca 2014), rok A

Czytania: Mdr 12, 13, 16-19; Rz 8, 26-27

Ewangelia: Mt 13, 24-30 ●

W Ewangelii Mateuszowej, przeznaczonej na tę niedzielę, Chrystus opowiada tłumom przypowieść o pszenicy i chwaście, odwołując się do rolniczych doświadczeń słuchaczy, a więc do rzeczywistości, którą dobrze rozumieli.

Na polu egzystują obok siebie jak gdyby dwa porządki: ten pożądany (pszenica) i niepożądany (chwast). Jaka jest różnica pomiędzy pszenicą a chwastem? Przecież jedno i drugie egzystuje obok siebie, jednemu i drugiemu tak samo potrzebne są do tej egzystencji gleba, deszcz i słońce. Różnica jest jednak zasadnicza. Bardzo spodobała mi się myśl o. Mieczysława Łusiaka SJ, którą przeczytałem na portalu Deon.pl: różnica polega na tym, że pszenica, gdy dojrzeje, karmi innych, chwast natomiast nie nakarmi nikogo.

Przypowieść o chwaście i pszenicy mówi o Królestwie Bożym, które jest obecne już tu, gdzie żyjemy. „Synowie Królestwa” są pszenicą, bo karmią innych Słowem, dobrocią, miłością, łagodnością, pokorą. Ale obok nich istnieją także „synowie Złego” – ów chwast, który nie nakarmi nikogo, ale rozsiewa po świecie słowo raniące, złość, gniew, nienawiść, pychę.

Konkretne przykłady można by mnożyć w nieskończoność, jednych i drugich mamy wokół siebie wielu. Przytoczę jeden, którego byłem świadkiem. Pewnego dnia do autobusu PKS, którym podróżowałem, wsiadł mężczyzna. Był lekko podchmielony, a przy tym obrażony na cały świat, co pokazywał aż nadto wyraźnie. Przy zakupie biletu wdał się w awanturę z kierowcą, później wywołał awanturę z pasażerem, który go lekko potrącił. Pomstował na rządzących, głośno rozpamiętywał prawdziwe czy domniemane krzywdy, jakich doznał. Ludzie odsuwali się od niego, bo zatruwał atmosferę w autobusie.

Nie wiadomo, jak by się to wszystko skończyło, gdyby nie  kobieta, obok której usiadł ów mężczyzna. Nie odsunęła się do niego, wręcz przeciwnie, z uśmiechem i łagodnością zaczęła go zagadywać. Początkowo tylko coś tam burczał pod nosem, ale niezrażona tym kobieta kontynuowała konwersację. Kiedy już wydawało się, że nic nie wskóra, a mężczyzna zatruje współpasażerom podróż do końca, ten niespodziewanie spuścił z tonu, uspokoił się, zamilkł i do końca podróży nie zakłócał już niczyjego spokoju. To było spotkanie dwóch światów.

W przypowieści Jezusowej najbardziej frapująca jest scena rozmowy pana ze sługami, podczas której powstrzymuje on ich zamiar oddzielenia chwastu od pszenicy jeszcze przed żniwami. Tak mógłby zrobić tylko bardzo niecierpliwy rolnik, który przez swą niecierpliwość utraciłby część zbiorów, bo przy zbiorze chwastu zebrałby także trochę pszenicy. Pan Bóg jest jednak cierpliwym Rolnikiem, a jego cierpliwość jest dla nas zbawienna, bo pozwala nam, którzy chcemy być pszenicą, wzrastać.

„Dlatego pszenica jest symbolem ludzi przemienionych w Miłość – pisze cytowany już o. Mieczysław Łusiak. – Póki nie są oni dojrzali, łatwo można ich pomylić z chwastem. Dlatego Jezus nie pozwala od razu wyrywać chwastów. Każdy jednak, kto wzrasta w Miłości, może liczyć na opiekę Rolnika – Pana Żniwa. On nie szczędzi środków, by Jego pszenica dojrzewała. A skoro tak, to na pewno dojrzeje”.

A my w dzień Sądu Ostatecznego znajdziemy się wśród tych, których się zwozi do spichlerza, a nie tych, których wiąże się w snopki na spalenie.

———————————

Jaromir Kwiatkowski, dziennikarz i publicysta. Redaktor naczelny Dziennika Parafialnego, publicysta dwumiesięcznika podkarpackiego VIP Biznes&Styl i portalu biznesistyl.pl, redaktor dwumiesięcznika „La Salette Posłaniec Matki Bożej Saletyńskiej”, stały współpracownik tygodnika „wSieci”. Żonaty, dwie córki i wnuczka. Od 1989 r. wraz z żoną uczestniczą w Ruchu Domowy Kościół (kręgi rodzin). Członek Zakonu Rycerzy Kolumba; współzałożyciel Oddziału Południowo-Wschodniego Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy.

————————————

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: «Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?”. Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?”. A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”».

Fot. Franciszkanska3.pl

Poleć innym!