Bądź zawsze człowiekiem wiosny
● Rozważa: ks. Jakub Dzierżak ●

Źródło: Pexels – Kássia Melo

XXXIII Niedziela Zwykła, rok B (14.11.2024 r.)
Ewangelia: Mk 13,24-32 ●

Opisy czasów ostatecznych, które czytamy w Ewangelii według świętego Marka, mają odcień katastroficzny. Być może przypominamy sobie filmy apokaliptyczne, dotyczące końca świata. Czy Bogu chodzi o to, abyśmy żyli w lęku przed tym, co ma się wydarzyć?

Przyznam się, że rozdziały Ewangelii, w których Chrystus zapowiada to, co będzie się działo w czasach ostatecznych, często rodziły we mnie niezrozumienie i niewiele uczyniłem kroków w tym kierunku, aby to zmienić. Jednak w ostatnich dniach trafiłem na duchową ucztę zaserwowaną przez księdza Krzysztofa Wonsa, być może znanego z rekolekcji w duchu „lectio divina” lub z wprowadzeń do codziennej Ewangelii, które można nabyć jako pomoc do modlitwy słowem Bożym. Rozważanie ks. Krzysztofa rzuciło mi wiele światła na niedzielny fragment Ewangelii i chciałbym się z Wami tym podzielić.

Czasami, gdy podczas Mszy świętej patrzę na wiernych stojących w ławkach, zwracam uwagę na ich twarze. Często są smutne. W ogóle mam wrażenie, że coraz bardziej poddajemy się ponurym nastrojom: więcej mówimy o tym, co jest nie tak, niż o tym, co nas cieszy i z czego jesteśmy dumni. Osoby wierzące i zaangażowane czynnie we wspólnocie Kościoła martwi to, że polskie społeczeństwo staje się coraz bardziej obojętne religijnie. Rodziców martwi to, że dzieci, pochłonięte przez gry i social media, stają się coraz bardziej oderwane od rzeczywistości. Pojawia się pytanie: w jaki sposób mamy czytać słowa Jezusa dotyczące czasów ostatecznych, które po ludzku brzmią strasznie?

Zanim Jezus wypowiedział słowa z naszego fragmentu, Ewangelista podaje, że wyszedł ze świątyni i jeden z uczniów, będąc w zachwycie, zwrócił Jego uwagę na piękne kamienie, z których zbudowana była świątynia (swoją drogą, oglądając te kamienie kilka lat temu w Jerozolimie, zgodziłem się z tym uczniem, że to musiało wyglądać imponująco). Co odpowiedział Pan? Nie skupiaj się na kamieniach, bo już niedługo to wszystko będzie zniszczone (te słowa wypełniły się w roku 70., gdy Rzymianie zniszczyli świątynię). Nie patrz na to, co zewnętrzne. Nie patrz tylko po ludzku. Patrz dalej i głębiej.

Zobaczmy pierwsze zdanie z naszej Ewangelii, które mówi Jezus: „W owe dni, po wielkim ucisku, słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku”. Odsłońmy warstwę ukrytą głębiej: słońcem jest Chrystus, a księżycem, który świeci odbitym blaskiem słońca, jestem ja. Ciemność będzie podobna do tej, którą Jezus przeżywał w czasie agonii na krzyżu. Przyjdzie czas, gdy rzeczywistość będzie utrudniała spotkanie Boga i dawanie świadectwa o Nim. Przyjdzie czas próby, pokus, grzechów, gdy wielu zwątpi i wielu będzie walczyć z Bogiem i Jego Kościołem. Niewątpliwie żyjemy w takich czasach. Ale uwaga! Właśnie wtedy, gdy będzie się nam wydawać, że nie damy rady, na horyzoncie (trzeba patrzeć dalej i głębiej) ukaże się ON – Syn Człowieczy. Kim jest Syn Człowieczy w Ewangelii Marka? Tym, który ma władzę odpuszczania grzechów. Dlaczego ma taką władzę? Ponieważ oddał za mnie swoje życie, przelał Krew. W to, co mroczne, straszne, dobijające we mnie przychodzi Chrystus, który jest Zmartwychwstały, Zwycięski i Miłosierny. Apostołowie już Go takiego spotkali, dlatego „nie minęło to pokolenie, aż to się stało”. Również każdy z nas może Go spotkać. On nie ucieka od tego, co szpeci moje serce – On wchodzi tam ze swoim światłem i przebacza mi, przyjmując mnie na nowo.

Nasze serce ma być ciągle w stanie wiosny, jak figowiec oczekujący na lato. Mamy być gotowi na spotkanie z Jezusem, cieszyć się Jego miłością. Owoce naszego życia jeszcze nie przyszły w pełni, ale ten czas nadejdzie. Bądźmy ludźmi nadziei. Bądźmy ludźmi nieustannej wiosny (mimo tego, że mamy połowę listopada).

————–

Ks. Jakub Dzierżak – prezbiter diecezji rzeszowskiej, pochodzący z Sanktuarium pw. Matki Bożej Łaskawej w Chmielniku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk Ks. Bp. Jana Wątroby w 2020 roku. Studiuje nauki biblijne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim im. św. Jana Pawła II.

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte.
Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”.
A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi.
Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».

Poleć innym!