Niedziela Dobrego Pasterza, rok C
(21 kwietnia 2013)
Perykopa ewangeliczna: J 10,27-30
Rozważa: Paweł Pomianek ▼

Dzisiejsza krótka perykopa ewangeliczna przypomina nam, że jeśli idziemy za Chrystusem, słuchając Jego głosu, nikt nie jest zdolny wyrwać nas z ręki Boga.

W każdym z trzech lat liturgicznych w Niedzielę Dobrego Pasterza słyszymy inny krótki fragment mowy z 10 rozdziału Ewangelii Janowej, w którym Chrystus deklaruje, że jest Dobrym Pasterzem. W Ewangelii «roku A» słyszymy o tym, że Chrystus jest bramą owiec, że tylko przez Chrystusa wiedzie droga do nieba. W Ewangelii «roku B» czytamy o tym, że Chrystus jest Dobrym Pasterzem, który oddaje życie za owce. Wreszcie w «roku C» słyszymy końcowy, pełen nadziei fragment o tym, że owiec, które idą za Chrystusem, nikt nie jest w stanie odłączyć od Boga.

Jako że Ewangelia jest dziś wyjątkowo krótka, prześledźmy ją słowo po słowie, starając się wydobyć najważniejsze treści, które ze sobą niesie.

Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Jezus Chrystus zna nas osobiście, kocha nas, interesuje się naszym losem. Ten fragment przywodzi na myśl słowa z Księgi Izajasza: Mówił Syjon: „Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał”. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach, twe mury są ustawicznie przede Mną (Iz 49,14-16). Niezwykłość naszej wiary polega właśnie na tej osobistej miłości Boga do każdego z nas, na osobistej relacji z Nim (słuchania Jego głosu), jakiej domaga się od nas Zmartwychwstały.

Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. (…) Ja i Ojciec jedno jesteśmy. Nie bez powodu związałem ze sobą te dwa zdania. Jedność Ojca i Syna jest wzorem dla naszej jedności z Jezusem, która wyraża się w kroczeniu za Nim. A szczytem tego zjednoczenia na wzór jedności Ojca i Syna będzie zjednoczenie ze Zmartwychwstałym w wieczności.

Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ten fragment, w moim głębokim przekonaniu, jest sercem dzisiejszej Ewangelii. Nie uwierzyliśmy w Boga słabego, uwierzyliśmy w Zmartwychwstałego, w Boga Potężnego, w Boga, który jest Panem całego świata. W Boga, przy którym trwając – zawsze wygrywamy. Owszem, my sami możemy odrzucić Chrystusa, możemy odłączyć się od Niego. Ale wtedy nasz los jest przesądzony – będziemy przegranymi. Lecz jeśli my będziemy trwać przy Bogu, żadna siła nie jest zdolna, by nas od Niego odłączyć. Bóg jest zwycięzcą, Bóg jest potężny – Chrystus zmartwychwstał i żyje!

————–
Paweł Pomianek – świecki teolog, publicysta, filolog polski. Mąż Anny, tato czteroletniej Juleczki i półrocznego Piotrusia. Redaktor naczelny Dziennika Parafialnego.




Tekst Ewangelii (J 10,27-30)
Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy.

Poleć innym!