Święta Rodzina – wzorzec przekazu wiary

● Rozważa: Lucyna Montusiewicz ●

Pierwsza Niedziela po Narodzeniu Pańskim, Święto Świętej Rodziny (27 grudnia 2015)
Czytania: Syr 3, 2-6. 12-14; Kol 3, 12-21
Ewangelia: Łk 2, 41-52 ●

Dzisiejsza pierwsza niedziela po Narodzeniu Pańskim 2015 jest zarazem Świętem Świętej Rodziny – wręcz zaprasza nas, abyśmy się radowali tym, czym jest rodzina. Miejscem rozwoju, wzrostu i mądrości bożej, harmonii prowadzącej do szczęścia.
Niezwykle oszczędny tekst, jedyny, który uchyla troszkę tajemnicy z życia ukrytego przez prawie trzydzieści lat w Nazarecie. Życia pokornego, prostego, wypełnionego spokojną pracą i poznawaniem Chwały Wiekuistego, nie sielankowego jednak, bowiem okupanci rzymscy stale przypominali o ograniczeniach i powinnościach. Słowa Ewangelii św. Łukasza są dla nas, rodziców ( i tu mam na myśli tych wszystkich, którzy zajmują się wychowywaniem dzieci, nie tylko rodziców w sensie biologicznym) balsamem dla duszy i radością dla serca. Bowiem Słowo Boże tak mądre i skuteczne pokazuje nam, jak mamy się zachowywać, co czynić względem dzieci i jak samemu wzrastać w wierze.
„Rodzice Jego chodzili co roku do Jeruzalem na święto Paschy”. W religii żydowskiej w tamtych czasach przestrzegano prawa o pielgrzymowaniu do Świątyni Pana w Jeruzalem na trzy najważniejsze święta żydowskie. Było to święto Pesach, obchodzone na pierwszą pełnię wiosenną; pięćdziesiąt dni później Święta Szawuot – czyli Tygodni, oraz jesienią Święta Sukkot – czyli Szałasów. Pobożni i wierni prawu Tory Żydzi podążali nawet z bardzo odległych miejsc, aby „utrwalić swoje imię” (Pp16,2), przez swoją obecność doświadczyć radości świąt. To bardzo proste polecenie, a zarazem inspirujące do pewnego wysiłku rodziców, aby zabrać na wędrówkę ze sobą młode pokolenie i przekazać w sposób praktyczny prawdy wiary. To polecenie jest nadal aktualne. W cyklu rocznym uroczystości i świąt mamy wielkie i znaczące wydarzenia ewangeliczne, które możemy, pragniemy i potrzebujemy świętować wraz z dziećmi, zawsze w kontekście wiary, którą d z i s i a j mamy. Możemy to robić w naszej parafii, naszej katedrze lub podczas pielgrzymki do ważnego miejsca naszej wiary. Wspólne praktykowanie w drodze wiary sprawia, że każdego roku, jeśli popatrzymy na to retrospektywnie, stajemy się mądrzejsi w sensie wiary i bardziej dojrzali wobec trudności i zmiennych kolei losu. Nasze dzieci rozwijają się w sposób harmonijny, otrzymują odpowiedzi na zadawane przez nie pytania, ale i same ich udzielają stosownie do swojego wieku i doświadczenia.
Ten sposób przekazywania wiary miałam na myśli rozpoczynając to rozważanie stwierdzeniem, iż święto jest piękne i proste. Jeśli ma miejsce prawdziwa wymiana myśli, a nie połajanki, pouczenia, czy wręcz milczenie na ważne dla duszy tematy – wszyscy wzrastamy. Uczymy się wzajemnie kochać bliźniego, który postępuje nierzadko inaczej niż my myślimy „Synu czemuś nam to uczynił”. Nasz niepokój i emocje są prawdziwe, ale mogą być przeszkodą w rozumieniu zamiarów Wielkiego Boga, Jego niewyobrażalnych planów względem nas. A ponieważ ten Wielki Twórca kocha nas z wielką czułością, każdego człowieka prowadzi przez jego historię życia z ogromnym szacunkiem i niepowtarzalnością. To znaczy, że na każdym człowieku zależy Mu w sposób indywidualny. Tylko ty i On. „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym co należy do mego Ojca?”. Zatem dotyczy to również mnie i ciebie, należeć do Ojca Jezusa i Ojca naszego.
Zatem to jest właśnie dzisiaj zwiastowanie Dobrej Nowiny. Należeć do Ojca i spokojnie żyć w swoim Nazarecie, który jest symbolem codziennego życia, pracy, trudu zmagań z przyrodą itd. itp. Miejscem, gdzie uczymy się rozpoznawać w faktach życia wolę Boga, uczymy się łagodności, pokory, czułości dla bliźniego. Nasze serce zaczyna ożywać, już nie jest kamienne, niewrażliwe, lecz zapełnione podziwem, zdumieniem nad rozwojem dzieci, zarówno fizycznym, jak i duchowym, a my jesteśmy poruszeni ich posłuszeństwem względem nas i Słowa, wynikającym z przekonania, że te „polecenia” są słuszne i dobre do stosowania.
„A Matka Jego chowała wiernie te sprawy w swym sercu”. Zachowujmy i my wszystkie te „sprawy”, aby nasza wiara i miłość do Boga wzrastała. Zaś św. Józef niech będzie szczególnie wymowny jako rodzic w swoim powściągliwym i skromnym (co znaczy: nie narzucającym swojej wizji życia) trwaniu.
—————————————————————————————————-
Lucyna Montusiewicz – żona Ryszarda, matka siedmiu synów i dwóch córek, psycholog i nauczyciel akademicki, przewodnik po Ziemi Świętej (www.egeria.lublin.pl) i Beskidach. PRACUJE z dorosłymi i małżeństwami starającymi się o potomstwo (www.macierzynstwoizycie.pl) oraz dziećmi specjalnej troski.

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza
Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. Lecz On im odpowiedział: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu. Jezus zaś czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.

Ilustracja: niniwa.org

Poleć innym!