Ku wolności wyswobodził nas Chrystus.

A zatem trwajcie w niej

i nie poddawajcie się na nowo

pod jarzmo niewoli!

  [Ga.5:1]

 Trzydzieści pięć lat trwania Krucjaty Wyzwolenia Człowieka jest okazją do refleksji, ale też przypomnienia o miejscu i roli tego ruchu w Kościele Katolickim w Polsce. Jest to dobry czas, by wrócić do początku, do źródła, by odświeżyć sobie, a młodym w jasny i klarowny sposób przedstawić, czym jest Ruch Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.

Duchowym natchnieniem powstania KWC były słowa Jana Pawła II, papieża, skierowane do Polaków 23 października 1978r.: „Proszę was, abyście przeciwstawili się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa…”. Tę myśl, a w sumie dramatyczny apel do rodaków, podjął ks. Franciszek Blachnicki, twórca i moderator Ruchu Światło-Życie wraz z grupą doświadczonych moderatorów i animatorów tegoż Ruchu. Tak powstała Diakonia Wyzwolenia. Po kilku miesiącach jej intensywnej pracy powstał zasadniczy program Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Po niecałym roku przygotowań, 8 czerwca 1979r. na lotnisku w Nowym Targu, w czasie Mszy św. w obecności papieża Jana Pawła II i z jego błogosławieństwem została proklamowana Krucjata Wyzwolenia Człowieka.

Według tego dokumentu „Krucjata Wyzwolenia Człowieka jest samodzielnym, autonomicznym programem działania i wyzwolonym przez niego Ruchem. Ruch Światło-Życie natomiast chce służyć tej sprawie, chce podjąć Diakonię Wyzwolenia w ramach Krucjaty, chce służyć jej ludźmi przygotowanymi do tego rodzaju apostolstwa, (…) chce przy tym w całości włączyć się do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, (…)”[i].

W tym miejscu musimy powiedzieć sobie, czym jest zniewolenie, gdzie są jego przyczyny i źródła. „Musimy sobie jasno uświadomić, że źródłem naszej niewoli, naszego zniewolenia jesteśmy my sami, źródło zniewolenia znajduje się w nas.”[ii] Najbardziej powszechnym zniewoleniem człowieka w świecie jest pycha. Ona to stała się przyczyną pierwszego grzechu, jej owocem stał się strach. [zob.Rdz.3, nn.] „Wyzwolenie jest rzeczywistością wiary wpisaną głęboko w wybawicielską misję Chrystusa, w Jego dzieło, w Jego nauczanie”[iii]. Te słowa Jana Pawła II w lapidarny sposób określają program wyzwalania człowieka. Tak samo widzi swoją funkcję w Kościele Ruch Światło-Życie, którego głównym celem jest formowanie dojrzałego chrześcijanina jako Nowego Człowieka na każdym etapie rozwoju. Ks. Blachnicki ideał Nowego Człowieka określa w sposób następujący: „Nowy Człowiek – to człowiek, który posiada siebie w dawaniu siebie, którego zasadą życia jest – agape – bezinteresowna miłość…”. A więc człowiek wolny, bo tylko taki dysponuje sobą i może ofiarować siebie. Musimy mieć świadomość, iż tylko człowiek wolny może przywrócić wolność, niewolnik niewolnika nie wyzwoli! Na ile Ruch Światło-Życie, a w szczególności jego gałąź – Kościół Domowy, rozumie konieczność wolności człowieka, na ile włącza się w dzieło Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, na ile animatorzy Ruchu są „Światłem-Życia” dla ludzi pogubionych, zniewolonych i bezradnych?

Ks. Franciszek Blachnicki stawia Ruchowi ważne pytanie: „Czy świadomość tej służby jest już dostatecznie rozwinięta w Ruchu, czy cały Ruch czuje się odpowiedzialny za tę sprawę, czy cały Ruch, we wszystkich swoich członkach znajduje się w pierwszych szeregach Krucjaty – jako jej właściwy podmiot? Stawiając te pytania, jeszcze chciałbym podkreślić, że KWC jest w obecnej sytuacji jest prawdziwym testem weryfikującym dla Ruchu Światło-Życie. Jest sprawdzianem, czy Ruch poważnie traktuje swój najgłębszy charyzmat wyrażony w znaku: Fos-Dzoe – Światło-Życie.(…) Jestem głęboko przeświadczony, że jeżeli Ruch Światło-Życie nie podejmie z głębokim przekonaniem i wielką gorliwością wezwania do służby wyzwolenia poprzez dzieło KWC, nie odpowie na skierowane do niego w obecnej chwili wezwanie Boże, nie odczyta właściwie znaków czasu, nie spełni oczekiwań Papieża, Kościoła polskiego i narodu.”[iv]

Diakonia Krucjaty Wyzwolenia Człowieka

                Diecezji Rzeszowskiej

Poleć innym!