17 października obchodzimy wspomnienie św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika.

Św. Ignacy był z pochodzenia Grekiem, urodził się ok. roku 30. Nie wiemy prawie nic o jego dzieciństwie i młodości. Jedynie legenda głosi, że był tym szczęśliwym dzieckiem, które Chrystus postawił przed uczniami i rzekł: „Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży, jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje” (Mt 18, 1-5).

Spotykamy go dopiero jako trzeciego z kolei biskupa Antiochii (po św. Piotrze Apostole i św. Ewodiuszu). Urząd ten sprawował przez 40 lat. Podczas prześladowania chrześcijan za cesarza Trajana został uwięziony i wysłany pod eskortą żołnierzy do Rzymu, gdzie miał być rzucony na pożarcie dzikim zwierzętom w czasie igrzysk.

Dla prawie osiemdziesięcioletniego starca podróż musiała być prawdziwą katorgą.  W jej trakcie zatrzymał się w Smyrnie, gdzie czekał na okręt. Korzystając z chwilowej przerwy, napisał cztery listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, w Trallach i w Rzymie. Wyszedł mu naprzeciw św. Polikarp z liczną delegacją, by uczcić w ten sposób bohatera. Polikarp dostarczył Ignacemu materiału do pisania i zobowiązał się odesłać jego listy do adresatów. W Troadzie, gdzie Ignacy musiał przesiąść się na inny okręt, napisał jeszcze trzy listy: do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa.

Te siedem listów, zachowanych do dziś i ponad wszelką wątpliwość autentycznych, stanowi ważne dokumenty wiary i życia pierwotnego Kościoła. Ignacy ukazał w nich m.in. Chrystusa jako prawdziwego Boga i człowieka, łączącego w sobie naturę Boską i ludzką; określił Kościół jako katolicki na oznaczenie całego ludu Bożego złączonego z Chrystusem w jeden organizm. Hierarchię Kościoła stanowią biskupi, prezbiterzy i diakoni. Biskupi reprezentują autorytet Boga Ojca, prezbiterzy stanowią grono apostolskie, a diakoni pełnią zadanie Chrystusa sługi. Według św. Ignacego, ten, kto ma wiarę, nadzieję i miłość, jest zjednoczony z Chrystusem Panem. W swoich listach Ignacy wyraził także żarliwość wiary oraz głęboki pokój serca wobec czekającego go męczeństwa.

W Rzymie, rzucony w amfiteatrze Flawiusza (Koloseum) na pożarcie dzikim zwierzętom, złożył życie za wiarę, wykrzykując: „Niech stanę się miłym chlebem dla Pana”. Dzieje jego bohaterskiej śmierci opisali m.in. św. Ireneusz, Orygenes, Euzebiusz z Cezarei, św. Polikarp, św. Jan Chryzostom i św. Hieronim. Przyjmuje się, że śmierć miała miejsce ok. roku 107. Chrześcijanie zebrali ze czcią pozostałe na arenie kości Męczennika, a potem przewieziono je do Antiochii. Wiemy o tym z mowy św. Jana Chryzostoma, poświęconej Ignacemu. Cesarz Teodozjusz II nakazał umieścić relikwie św. Ignacego w świątyni Fortuny, zamienionej na chrześcijańską. Trzecie przeniesienie relikwii odbyło się w roku 540, kiedy Chozroes, król perski, najechał na Palestynę i Syrię. Wreszcie relikwie powróciły do Rzymu, kiedy w VII w. Saraceni zajęli Syrię.

Imię św. Ignacego wymieniane jest w Kanonie Rzymskim.

Modlitwa:
Wszechmogący, wieczny Boże, Ty chcesz, aby świadectwo świętych męczenników było ozdobą całego Kościoła, spraw, aby sławne męczeństwo świętego Ignacego z Antiochii, przez które zasłużył na wieczną chwałę, było dla nas źródłem męstwa w wierze. Amen.

Oprac. Jaromir Kwiatkowski

Źródła:

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-12a.php3

http://www.przemyska.pl/duszp/start.php?go=kal/10/10.17

Poleć innym!