2 lutego – czterdzieści dni po uroczystości Narodzenia – Kościół obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. Ten dzień liturgiczny niesie ze sobą ogromne bogactwo.

W Polsce, zgodnie z tradycją, 2 lutego kończy okres śpiewania kolęd. Rozbieramy także choinki, chowamy szopki i wszelkie inne symbole związane z Bożym Narodzeniem. To przedłużone w naszym kraju świętowanie Wcielenia jest głęboko uzasadnione tym, że w tym dniu w liturgii roku kościelnego Chrystus po raz ostatni ukazuje nam się jako Dziecię.

Ofiarowanie i oczyszczenie

Samo to święto zawiera dwa wymiary wywodzące się ze zwyczajów żydowskich. Pierwszy odnosi się przede wszystkim do Dzieciątka Jezus, drugi do Jego Matki. Dziś – jak wskazuje nazwa święta – akcentujemy przede wszystkim aspekt ofiarowania Dziecięcia. Jest to jednak wyraźna zmiana w Kościele Zachodnim, który przez wieki kładł raczej nacisk na drugi element – oczyszczenie Najświętszej Maryi Panny.

Według kalendarza liturgicznego z roku 1962, którego od roku 2007 ponownie za zgodą papieża można równolegle używać, 2 lutego obchodzimy Oczyszczenie Najświętszej Maryi Panny. Dopiero bowiem reforma liturgii ’69 zamieniła nazwę tego święta na Ofiarowanie Pańskie.

Gdy potem upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Je [Dziecię] do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego (Łk 2,22-24).

Każdy pierworodny syn miał być ofiarowany Bogu w świątyni jerozolimskiej. Zwyczaj ten był pamiątką ocalenia przez Jahwe pierworodnych synów w czasie wyjścia Izraelitów z Egiptu.

Jak wskazuje przytoczony fragment Pisma, ze świętem ofiarowania pierworodnego syna łączy się drugi – oczyszczenia jego matki. Zwyczaj ten w komentarzu do Ewangelii na dzień 2 lutego na stronach Dziennika Parafialnego wyjaśniał ks. Julian Wybraniec:

Po urodzeniu dziecka płci męskiej jego matka była nieczysta przez czterdzieści dni. W tym okresie mogła przebywać w domu i wypełniać swoje codzienne obowiązki, nie mogła natomiast wejść do świątyni ani brać udziału w jakichkolwiek obrzędach religijnych. Po upływie czterdziestu dni miała złożyć w świątyni jagnię na ofiarę całopalną i młodego gołąbka na ofiarę za grzech. Była to dość kosztowna ofiara, dlatego prawo stanowiło, że zamiast jagnięcia mogła przynieść drugiego gołąbka. Dlatego ofiara dwóch gołąbków była nazywana ofiarą ubogich.

W krótkim fragmencie Pisma dotyczącym ofiarowania widać równowagę. Zwraca on uwagę zarówno na zwyczaj ofiarowania pierworodnego, jak i na oczyszczenie rodziców i związany z tym dar.

Światło

Jako że przez wieki 2 lutego był dniem święta maryjnego, w Polsce przyjęło się nazywanie tego dnia także świętem Matki Bożej Gromnicznej. Ta popularna nazwa jest powszechnie używana do dziś, a podczas liturgii święcone są gromnice. Zapalona świeca, która płonęła dawniej w czasie burz niszczących domy, była symbolem zawierzenia Matce Boże i modlitewnego czuwania. Dziś także możemy traktować Maryję jako przynoszącą do świątyni prawdziwą Światłość oraz jako Tę, która chce opiekować się nami w najbardziej niebezpiecznych, najtrudniejszych chwilach życia.

Ten dzień jest związany ze światłem w jeszcze jednym aspekcie. Symeon pod natchnieniem Ducha Świętego nazywa Chrystusa wnoszonego do świątyni „Światłem na oświecenie pogan”. Chrystus jest naszym Światłem, za którym powinniśmy kroczyć. Dlatego Ruch Światło-Życie obchodzi w tym dniu tradycyjny Dzień Światła. To wydarzenie jest dla członków oazy okazją do refleksji nad misterium Chrystusa – Światłości świata.

Światowy Dzień Życia Konsekrowanego

Od 1997 roku z ustanowienia papieża bł. Jana Pawła II 2 lutego jest też obchodzony jako Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W katechezie z okazji tego dnia (zobacz) w roku 2011 papież Benedykt XVI wskazał, że Symeon i Anna, którzy wyczekują w świątyni na spotkanie z przychodzącym Mesjaszem, są prawdziwymi wzorami postaw, jakie przyjmować powinny osoby konsekrowane.

Życie konsekrowane jest w Kościele i świecie widzialnym znakiem owego poszukiwania oblicza Pana oraz dróg, jakie do Niego prowadzą. Osoba konsekrowana świadczy więc o radosnym, a zarazem pracowitym zaangażowaniu w wytrwałe i mądre poszukiwanie woli Bożej – mówił papież.

Oprac. Paweł Pomianek

Artykuł napisany na podstawie własnego artykułu pt. Świąteczne bogactwo 2 lutego opublikowanego na stronie Rzeszow.Oaza.pl.

Poleć innym!