7 grudnia obchodzimy wspomnienie św. Ambrożego, biskupa, doktora Kościoła, patrona Mediolanu i pszczelarzy.

Św. Ambroży urodził się około 340 roku. Według podania podczas jego narodzin zleciał się rój pszczół, które usiadły na jego ustach. Ojciec Ambrożego nakazał wszystkim zaczekać, aż pszczoły odlecą. Gdy odleciały, ojciec miał zawołać: „Jeżeli niemowlę żyć będzie, to będzie kimś wielkim!”. Symbolika tego wydarzenia wskazywała, że Ambroży będzie świetnym mówcą, co się później sprawdziło (pod wpływem jego kazań nawrócił się m.in. św. Augustyn, zob. artykuł Wspomnienie św. Moniki).

Gdy umarł jego ojciec, wraz z matką przeniósł się do Rzymu, gdzie odebrał staranne wykształcenie. Biskupem został w dziwnych okolicznościach: Po śmierci ariańskiego biskupa Mediolanu doszło do sporu między katolikami a arianami. Każda grupa chciała mieć swojego biskupa. Ambroży pojawił się w Mediolanie, by zapobiec ewentualnym zamieszkom. Gdy obie grupy toczyły spór, jakieś dziecko zawołało: „Ambroży biskupem!”. Wszyscy uznali to za głos Boży. Ambroży poprosił o czas na zastanowienie się i uciekł z miasta. Rano jednak ujrzał się na koniu przy bramach Mediolanu. Uznał to więc za znak i przyjął biskupstwo.

Ambroży został ochrzczony dość późno, tuż przed otrzymaniem godności biskupiej. Zwyczaj odkładania chrztu świętego miał kilka przyczyn. Jedną z nich było to, że ludzie chcieli oczyścić się możliwie najbliżej śmierci, żeby umrzeć w stanie niewinności i pójść do nieba. Poza tym sakrament ten traktowano bardzo poważnie, zdawano sobie sprawę z tego, jak wpływa na życie człowieka, co również sprawiało, że nie spieszono się z jego przyjmowaniem.

Św. Ambrożego określano jako „kolumnę Kościoła”, „perłę, która błyszczy na palcu Boga”. To świadczy o jego cechach. Był rozważnym i wrażliwym na krzywdę ludzką pasterzem (zaraz po tym, jak został biskupem, rozdał cały swój majątek), cieszącym się wielkim autorytetem. Jak wielkim, najlepiej świadczy fakt, że gdy wystosował list do cesarza Teodozjusza Wielkiego, nakłaniając go do surowej publicznej pokuty za zbrodnię, której dokonał na siedmiu tysiącach ludzi, cesarz poddał się wyznaczonej pokucie.

4 kwietnia 397 roku, w Wielki Piątek, św. Ambroży zmarł. W Bazylice w Mediolanie, która do dziś nosi jego nazwę, spoczywają jego szczątki. Co ciekawe, napisał wiele kazań i listów, i komentarzy do Ewangelii, a swoje życie zakończył na dziele dotyczącym właśnie dobrej śmierci. Obok św. Augustyna, św. Hieronima i św. Grzegorza I Wielkiego wchodzi w skład czterech wielkich ojców Kościoła zachodniego. Jest patronem Bolonii, Mediolanu i pszczelarzy.

Modlitwa: Boże, dzięki Twojej łasce św. Ambroży, biskup, stał się wielkim nauczycielem wiary katolickiej i przykładem siły apostolskiej. Wynieś dziś na biskupów w Twoim Kościele tych, którzy stanowczo i mądrze potrafią pokierować Twoim ludem. Amen (za: H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999, s. 273).

Oprac. Tomasz Powyszyński

Źródła:
H. Hoever, Żywoty Świętych Pańskich na każdy dzień, Olsztyn 1999.

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/12-07.php3

http://kosciol.wiara.pl/doc/490535.Niebo-w-gebie-sw-Ambrozy

Poleć innym!