Eucharystia to największy dar i skarb, jaki zostawił nam Chrystus. Dlatego szczególny kult Najświętszej Eucharystii sprawujemy nie tylko w Wielki Czwartek, ale także w drugim dniu w roku – w Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, nazywaną popularnie Bożym Ciałem.

Uroczystość jest obchodzona od XIII/XIV w. Papież Urban IV, uzasadniając cel jej wprowadzenia, wskazał zadośćuczynienie za znieważanie Najświętszego Sakramentu.

Ale był także drugi cel, który odnosi się bezpośrednio do Wielkiego Czwartku. Ówczesny papież zwrócił uwagę, że z racji powagi Wielkiego Tygodnia tajemnica uczczenia Ciała Pańskiego nie może być obchodzona uroczyście. Dlatego właśnie ten szczególny kult Eucharystyczny obchodzony jest także w tym drugim dniu. O ile w Wielki Czwartek jest to kult w atmosferze niezwykle podniosłej i w perspektywie zbliżającej się pamiątki Męki Chrystusa, o tyle kult w dniu Bożego Ciała jest ze wszech miar radosny i przepełniony dziękczynieniem.

Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt, w jakim kult eucharystyczny w Wielki Czwartek i Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej wzajemnie się uzupełniają. Centralne miejsce w Wielki Czwartek zajmuje Msza Wieczerzy Pańskiej – dlatego kult wielkoczwartkowy odnosi się nade wszystko do Chrystusa obecnego na ołtarzu, do ofiary Mszy świętej. Z kolei centralne miejsce w dniu Bożego Ciała zajmuje procesja eucharystyczna (w naszym kraju szczególnie uroczysta). Jest to więc przejaw tak zwanego kultu ciągłego Pana Jezusa eucharystycznego, obecnego nie tylko na ołtarzu podczas Mszy świętej i przychodzącego do nas podczas Komunii świętej, ale obecnego przez cały czas w konsekrowanych postaciach. Inaczej ów kult ciągły nazywamy kultem adoracyjnym lub po prostu kultem Eucharystii poza Mszą świętą.

Sama procesja Eucharystyczna – jak stwierdza Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów –symbolizuje zdążanie Ludu Bożego pod przewodnictwem Chrystusa-Odkupiciela świata w pielgrzymce życia tutaj na ziemi do wiecznej ojczyzny w niebie. A Kodeks Prawa Kanonicznego uzupełnia: „Bezpośrednio po Mszy świętej, podczas której konsekruje się Hostię do procesji, w formie uroczystej wynosi się ją poza kościół w tym celu, by wierni dali publiczne świadectwo swej wiary i pobożności wobec Najświętszego Sakramentu”.

W czasie procesji eucharystycznej zatrzymujemy się przy czterech ołtarzach. Przy każdym z nich uroczyście odśpiewywana (lub odczytywana) jest Ewangelia odnosząca się do tajemnicy Eucharystii.

1. ołtarz – “Eucharystia jest ofiarą” – czytana jest Ewangelia wg św. Mateusza, o Ostatniej Wieczerzy.

2. ołtarz – “Eucharystia jest pokarmem duszy” – Ewangelia wg św. Marka, o rozmnożeniu chleba.

3. ołtarz – “Eucharystia jest zadatkiem nieśmiertelności” – Ewangelia wg św. Łukasza, opowiadająca przypowieść o zaproszonych na ucztę.

4. ołtarz – “Eucharystia jest sakramentem zjednoczenia” – Ewangelia wg św. Jana o krzewie winnym.

Przy każdym ołtarzu udzielane jest również wiernym uroczyste błogosławieństwo.

Uroczystość Bożego Ciała wiążąca się z publicznym i wspólnotowym kultem Eucharystii jest też doskonałą okazją do refleksji nad osobistym szacunkiem wobec Chrystusa Eucharystycznego. Czy zawsze ze czcią i szacunkiem odnoszę się do Najświętszych Postaci? Czy wychodząc na Mszę świętą, ubieram godny strój będący znakiem mojego szacunku wobec domu Bożego i Jego Gospodarza? Czy w czasie Mszy świętej staram się zachowywać godną postawę i skupiam się na cudzie przemiany, który dokonuje się na ołtarzu? Czy należycie przygotowuję swoje serce na przyjęcie Eucharystycznego Chrystusa w Komunii Świętej, czy w czasie Komunii przyjmuję możliwie najbardziej godną postawę ciała? Czy możliwie często odwiedzam Pana Jezusa poza Eucharystią, by choćby w krótkiej modlitwie uczcić Go, obecnego w tabernakulum?

Najświętsza Maryjo, która w sposób najdoskonalszy czciłaś Chrystusa, naucz nas patrzeć Twymi oczami na Twojego Syna. Wstawiaj się za nami, abyśmy potrafili ukochać Eucharystycznego Chrystusa i przyjmować Go do serca z czcią będącą choćby namiastką tej czci, którą Ty obdarzyłaś Chrystusa, przyjmując Go pod swoje serce.

Paweł Pomianek

Poleć innym!