W drodze do nieba – cele i metody
● Rozważa: Paweł Pomianek ●

Uroczystość Wszystkich Świętych
(1 listopada 2013)
Czytania: Ap 7, 2-4. 9-14; 1 J 3, 1-3;
Ewangelia: Mt 5, 1-12a ●

Jeśli lubisz planować swoje życie zawodowe, ustalać swoje cele, jeśli lubisz marzyć i zastanawiasz się, jak marzenia zrealizować, jeśli lubisz na długo wcześniej planować urlop, wakacje – gorąco zapraszam do wspólnej refleksji.

Żyjemy w czasach, gdy oczekuje się od nas, że będziemy formułować cele i metody potrzebne do ich osiągnięcia. Każdy jest – w większym czy mniejszym stopniu – dzieckiem swoich czasów. Chcę więc dziś zaproponować spojrzenie na Ewangelię o błogosławieństwach właśnie pod tym kątem.

O błogosławieństwach na pewno przeczytałeś już wiele ważnych tekstów. Wiesz zapewne, że jest to droga doskonałości – program życia chrześcijanina, program wzrastania i upodabniania się do Boga. Ja zapraszam do tego, żeby dziś przeczytać i rozważyć tę Ewangelię w kontekście uroczystości Wszystkich Świętych – w kontekście życia tych, którzy nas poprzedzili, doszli do celu. Bo Święci kroczyli drogą błogosławieństw.

Wracając do kwestii celu, warto sobie dziś przypomnieć, że głównym, absolutnie podstawowym celem naszego życia jest dążenie do nieba – jest zbawienie i wieczne przebywanie w królestwie naszego Ojca. Jakże często, przytłoczeni codziennością, o tej perspektywie zapominamy. Święci, patronowie dnia, przypominają nam – podobnie jak dzisiejsza Ewangelia – jak kroczyć drogą zwycięzców.

Zazwyczaj jest jednak tak, że kiedy wytyczamy sobie jeden główny cel, to wyznaczamy sobie również mniejsze cele szczegółowe, które nas do tego celu przyprowadzą. Obieramy też stosowne metody, które pozwolą te poszczególne cele zrealizować. Można się zachwycić dzisiejszą Ewangelią, bo w niej Jezus Chrystus bardzo jasno wskazuje nam metody i cele – w perspektywie tego naszego celu ostatecznego.

Tak się zresztą składa, że gdyby się wczytać dokładnie w dzisiejszą Ewangelię, to można by powiedzieć, że każdy ze wskazanych celów szczegółowych – jest tak naprawdę tożsamy z ostatecznym celem ogólnym. Zapewne wielu spośród Świętych, których dziś czcimy, osiągnęło w stopniu wybitnym cnotę na bazie głównie (choć na pewno nie tylko) jednego z błogosławieństw – ale to wystarczyło, by cieszyć się chwałą nieba.

Na dwóch przykładach zobaczmy, jak Chrystus wskazuje nam cele i metody:

Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Cel: Posiąść królestwo niebieskie.

Metoda: Ubóstwo w duchu.

Człowiek prosty, ten który na ziemi nie jest nastawiony na przesadne gromadzenie dóbr doczesnych, ale poszukuje tego, co Boże – to właśnie on naprawdę gromadzi. Ubogi w duchu to też człowiek ufny w nauczanie Kościoła – ten, kto nie kombinuje i nie wybiera sobie z nauczania Kościoła jak z koszyczka, „bo ja wiem lepiej”, ale wierzy, że Chrystus działa w Kościele przez swego Ducha Świętego.

Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.

Cel: Pocieszenie (w domyśle: przez Boga – w Jego Ojczyźnie)

Metoda: Smucenie się.

To błogosławieństwo dotyczy przede wszystkim tych, którzy chętnie podejmują pokutę, którzy chcą cierpieć za innych, a przede wszystkim, którzy chcą wynagradzać Chrystusowi za grzechy swoje i innych. Dotyczyć też może tych, którzy smucą się ze względu na coś, co ich dotknęło wbrew ich woli, ale na pewno musi to być smutek świadomie przyjęty jako krzyż i ofiarowany Bogu.

Każde kolejne błogosławieństwo możesz rozważyć osobiście w ten sam sposób, sprawdzając jednocześnie, czy sam idziesz drogą błogosławieństw; które z metod wskazanych przez Pana są Ci najbliższe, które najlepiej odpowiadają Twojej duchowości; w których kwestiach niedomagasz i nad którymi należałoby szczególnie popracować.

Osobiście chciałbym tylko zwrócić jeszcze uwagę na dwie istotne sprawy. Po pierwsze, aż dwa błogosławieństwa dotyczą sprawiedliwości: Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości i Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości. Oto najważniejsza, podstawowa cecha, która powinna wyróżniać chrześcijanina. Chrześcijanin = człowiek sprawiedliwy.

I druga rzecz charakterystyczna: kilka błogosławieństw wskazuje na wartość cierpienia. Błogosławieni, którzy się smucą; Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości; Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Dobitnie potwierdza to przykład Świętych – większość osób kanonizowanych w historii Kościoła weszła do nieba przez męczeństwo. Chrystus także swoim przykładem pokazał, że droga przez cierpienie jest najpewniejszą drogą do Królestwa. Zechciejmy brać swój krzyż, nie bójmy się prześladowań za świadectwo wiary – choć akurat taka postawa jest w naszych czasach bardzo niemodna.
————–
Paweł Pomianek – świecki teolog, publicysta, filolog polski. Stale publikuje w Dzienniku Parafialnym. Mąż Anny, tato czteroletniej Juleczki i rocznego Piotrusia.

Mt 5, 1-12a

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami:
«Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni.
Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię.
Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni.
Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.
Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.
Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie».

Poleć innym!