Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela
(24 czerwca 2012)
Perykopa ewangeliczna: Łk 1,57-66.80
Rozważa: ks. Tomasz Blicharz ▼

Przyjęcie woli Bożej i zgodzenie się na nią przez Zachariasza i Elżbietę – wprowadza w ich dom „nowe życie”. Razem z tym nowym życiem wraca do ich domu wszystko to, co wcześniej zabrał Bóg. Zachariasz nie tylko odzyskał mowę, ale – jak czytamy w Ewangelii św. Łukasza – głośno chwalił Boga, śpiewając Hymn uwielbienia.

Jan od początku swojego życia był człowiekiem niezwykłej misji. Ewangelia dzisiejsza mówi o tym w słowach: „A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim”. On zwiastował, zapowiadał, wskazywał na Tego Jedynego, Który miał zbawić świat. I dlatego świadomy swego posłannictwa Jan był człowiekiem absolutnej prawości i moralnej uczciwości, był człowiekiem prawdy. Z mocą i bezpardonowo głosił konieczność nawrócenia, potrzebę „prostowania ścieżek dla Pana”.

Właśnie tego można uczyć się od Jana Chrzciciela. Był on od początku przekonany, jakie jest jego zadanie w świecie i konsekwentnie je realizował. Takiej wierności swojemu powołaniu brakuje ludziom naszych czasów. Często wiedzą oni, że mają swoje zadanie w Kościele, ale robią wszystko, aby się tym zadaniem nie zajmować.

Dlatego uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela przypomina nam o powołaniu do świętości od pierwszych chwil naszego istnienia. Niech nas zachęci do wysiłku, do troski o nasze dzieci, do dyscypliny wewnętrznej, do wierności Bożym przykazaniom, do pielęgnowania więzi z Bogiem. Do tego wszystkiego co w naszym życiu jest wypełnieniem naszego powołania.

————–

Ks. Tomasz Blicharz – ceniony młody kaznodzieja i rekolekcjonista z diecezji rzeszowskiej. Ostatnio nazywany również duszpasterzem blokowisk rzeszowskich. Pisał rozważania biblijne do rzeszowskiego dodatku do „Niedzieli”. Jak sam twierdzi: Biblii nie studiował, tylko próbuje nią żyć.

————–
Tekst Ewangelii (Łk 1,57-66.80)
Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.

Poleć innym!