Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata
Chrystus Król – witraż z katedry w Bostonie.
Fot. John Stephen Dwyer
Niemal od zawsze nazywano Jezusa Chrystusa Królem. Jednak specjalne święto podkreślające ten tytuł ustanowił dopiero w roku 1925 papież Pius XI encykliką Quas primas. Pierwotnie przypadało ono w ostatnią niedzielę października. Wolą ustanawiającego to święto papieża było bowiem ukazanie panowania Chrystusa nad całym Kościołem – także triumfującym oraz cierpiącym. Umiejscowienie święta Chrystusa Króla przed uroczystością Wszystkich Świętych i wspomnieniem wszystkich wiernych zmarłych idealnie tę rolę spełniało. Po reformie liturgicznej 1969 r. święto Chrystusa Króla otrzymało rangę uroczystości oraz zostało przeniesione na ostatnią niedzielę roku liturgicznego, dopinając klamrą wszystkie święta całego roku liturgicznego.
Ustanowienie święta – jak pisze w encyklice papież Pius XI – miało być odpowiedzią na problemy czasów ówczesnych, z których głównym było zeświecczenie. Choć minęło niemal dziewięćdziesiąt lat, słowa encykliki wydają się zadziwiająco aktualne także dzisiaj:
Jeżeli więc teraz nakazaliśmy czcić Chrystusa – Króla całemu światu katolickiemu, pragniemy przez to zaradzić potrzebom czasów obecnych i podać szczególne lekarstwo przeciwko zarazie, która zatruwa społeczeństwo ludzkie. A zarazą tą jest zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm, jego błędy i niecne usiłowania; wiadomo Wam zaś, Czcigodni Bracia, że zbrodnia ta nie naraz dojrzała, lecz już od dawna ukrywała się w duszy społeczeństwa. Zaczęło się bowiem od tego, że przeczono panowaniu Chrystusa Pana nad wszystkimi narodami
– pisał ojciec święty.
Powyższe słowa papieża Piusa XI podkreślają również, że podstawowym w pierwotnym znaczeniu święta miał być wymiar społecznego panowania Chrystusa.
Godność Jego [Chrystusa] królewska tego się domaga, aby wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich tak w wydawaniu praw i w wymiarze sprawiedliwości, jak i w wychowaniu i wykształceniu młodzieży w zdrowej nauce i czystości obyczajów
– pisze w innym miejscu encykliki papież.
Tym zresztą odróżniał się kult Chrystusa Króla od bardzo pokrewnego i w wielu punktach wspólnego kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa, który był przede wszystkim kultem Chrystusa ze strony jednostek czy rodzin. Papież podkreśla też wyraźnie, że Chrystus jest Królem nie tylko jako Bóg, ale również jako Człowiek.
Gdy zaś Chrystus jako Odkupiciel nabył Krwią Swoją Kościół, a jako Kapłan złożył ofiarę ze Siebie samego za grzechy nasze i wiecznie ją składa, komuż tu nie widocznym, że władza Jego królewska zawiera w sobie obydwa te urzędy i w nich ma udział? Błądziłby zresztą bardzo, kto odmawiałby Chrystusowi, jako Człowiekowi, władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi, gdyż Chrystus otrzymał od Ojca nieograniczone prawo nad wszystkim, co stworzone, tak, iż wszystko poddane jest Jego woli.
Zmiany w teologii społecznej, które dokonały się na Soborze Watykańskim II sprawiły, że znaczenie święta Chrystusa Króla musiało zostać zmodyfikowane. Dlatego m.in. zmieniono nazwę tego święta na Chrystusa Króla Wszechświata. To ostatnie określenie zdjęło nacisk z panowania królewskiego Chrystusa w społeczeństwa i państwach, a położyło nacisk na to, że Chrystus jest Królem w sensie bytowym. Panuje nad całym światem, choć to panowanie nie zawsze jest widoczne, a objawi się w chwale dopiero w Królestwie Niebieskim. Podkreślono też wagę osobistego przyjmowania Chrystusa jako Króla swojego życia.
Ten wymiar święta wydaje się dla dzisiejszego chrześcijanina najważniejszy. Naszym zadaniem jest obieranie Chrystusa jako swojego Króla, wsłuchiwanie się w jego głos, który rozbrzmiewa w Słowie Bożym, w nauczaniu Kościoła oraz w przykazaniach. Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata uświadamia nam, że powinniśmy ustawiać się wobec Chrystusa jako pokorni słudzy, gotowi do pełnienia Jego woli. A przemiana własnego życia przez poszczególnych chrześcijan i głębsze dostosowywanie go do Bożych praw powinny przemieniać również świat i społeczeństwa.
Jezu Chryste, Królu! Wspieraj Twój święty Kościół, aby z mocą głosił Twoje panowanie przejawiające się w wybieraniu dobra w naszym codziennym życiu. Obdarzaj roztropnością władze wszystkich do niedawna chrześcijańskich państw, aby pamiętały o swoich prawdziwych korzeniach, o tym, co zbudowało naszą cywilizację. Bądź prawdziwym Królem naszego życia, naszych wyborów i praw. Prowadź nas drogą do Twojego Królestwa!
Paweł Pomianek
