Pustynia to dobre miejsce, by spotkać Jezusa

● Rozważa: Lucyna Montusiewicz ●

Pierwsza niedziela Wielkiego Postu (22 lutego 2015)

Czytania: Rdz 9, 8-15; 1P 3, 18-22

Ewangelia: Mk 1, 12-15  ●

Kilka dni temu byłam na modlitwie na Pustyni Judzkiej. Po raz pierwszy od dwudziestu lat, kiedy  tam byłam po raz pierwszy, zadziwiła mnie ta pustynia. Otóż tej zimy padały obfite deszcze i z reguły ziemia kamienista i wysuszona wydała na świat puch trawy i łany maleńkich, niziutkich kwiatów. W tym zaskakującym pięknie grozy pustyni zobaczyłam pewną paralelę do naszego życia, które zwykle jest pustynią egoizmu, nieudanych decyzji życiowych, bezpłodnych działań, krainy smutku i rozczarowań.

Tymczasem w to niechciane i trudne miejsce przybywa Jezus. Pozostaje na pustyni 40 dni i nocy. Zrasza ją mocą modlitwy i zmagania się z szatanem. Z innych Ewangelii wiemy, że przedstawił on Chrystusowi trzy pokusy. Pokusę chleba, zmiany historii i pokusę idoli. Rzadko się zastanawiamy nad wymową tych pokus, myślimy, że były trochę dziwne i że nie mają wiele wspólnego z naszym współczesnym życiem. Tymczasem ta pierwsza – pokusa chleba – oznacza człowieka, który wszystkie swoje siły kieruje ku zdobywaniu zabezpieczenia własnego życia, czyli jedzenia, dachu nad głową, odzieży itd., itp., który za “chlebem” opuszcza ojczyznę, rodzinę, którego świadomość zawężona jest tylko do podstawowych zabezpieczeń. Jezus mówi, że Jego Ojciec jest naszym zabezpieczeniem, poprzez Słowo, które zawsze w porę nas karmi tym co potrzeba, o ile nawracamy się do Boga i porzucamy to zafiksowanie w gromadzeniu „chleba”.

Kolejna pokusa, to pragnienie zmiany swojej historii życia. Pragniemy pochodzić z innej rodziny, mieć innych, bardziej prestiżowych przyjaciół, bardziej uzdolnione dzieci. Pragniemy być podziwiani i chwaleni przez ludzi. Niemal tak, jak Aniołowie powinni traktować Mesjasza. Nawet próbujemy tę swoją historię uświetnić nowym małżeństwem, kolejnym domem czy gronem wpływowych znajomków. Tymczasem Jezus wyraźnie nam mówi poprzez swoje zmaganie, co jest ważne: akceptowanie siebie, miejsca pochodzenia, ludzi wokół. To jest właśnie nasza osobista historia zabawienia. Możemy teraz świadomie wykorzystać czas czterdziestu dni, pokochać swoją historię, w prostocie, zwyczajnie.

Jest jeszcze trzecia pokusa na tej ziemi kamienia, pustkowia i harcujących dzikich zwierząt, o których św. Teresa z Avila mówiła, że są symbolami demonów atakujących naszą duszę. A więc pokusa idolatrii, to znaczy stawiania na pierwszym miejscu różnych przywilejów, bogactwa, prestiżu, posiadania władzy itd., itp. Te życiowe pomyłki , którym służymy, dla których znosimy upokorzenia, tracimy zdrowie, aby je zdobyć, o których myślimy, że są kwintesencją szczęścia, nie są Bogiem Wszechmogącym. Jezus wskazuje nam, pogubionym biedakom, że idole, którym się kłaniamy, nie dają  nam życia, lecz sprawiają, że jesteśmy permanentnie głodni świata i jego złudnego szczęścia. A prawdziwe, niepodważalne szczęście i światło, i moc, i radość, i zdrowie płyną od Wiekuistego Boga, jeśli to On jest tym pierwszym, któremu się kłaniamy.

A więc patrząc na tę ukwieconą w tym roku pustynię mogę skonkludować, że mocą Chrystusa może ożyć każdy człowiek, gdziekolwiek i czymkolwiek jest jego pustynia. To On pierwszy pokazał nam, na czym opieramy nasze życie i dlaczego mijamy się ze szczęściem. On chce nam dać tę samą siłę, abyśmy posiedli Królestwo Niebieskie. Przychodzi do Galilei, czyli naszej codzienności, zwyczajności, rutyny. Tak! Pustynia to dobre miejsce, aby Go spotkać i nawrócić się (teszuwa). Odwagi! Może to jest ostatni nasz Wielki Post?

—————————————————————————————————-

Lucyna Montusiewicz – żona Ryszarda, matka siedmiu synów i dwóch córek, psycholog i nauczyciel akademicki, przewodnik po Ziemi Świętej (www.egeria.lublin.pl) i Beskidach. Pracuje z dorosłymi i małżeństwami starającymi się o potomstwo (www.macierzynstwoizycie.pl) oraz dziećmi specjalnej troski.

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś usługiwali Mu. Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!».

Ilustracja: franciscanfriarstor.blogspot.com

Poleć innym!