Przynieś Jezusa do świątyni

● Rozważa: ks. Krzysztof Lampart ●

Święto Ofiarowania Pańskiego, rok C (2.02.2025)
Ewangelia: Łk 2,22–40 ●

Przyjąć Jezusa do swojego życia w pełni może tylko ten, kto będzie miał czas na modlitwę, na wyciszenie, na medytację w pokorze serca.

Ewangelista Łukasz wspomina w swoim tekście o tym, co Maryja i Józef uczynili w 40 dni po narodzeniu Jezusa. Wypełniają oni Prawo Mojżeszowe, które nakazywało oddać Bogu wszystko, co pierworodne. Składają w ofierze dwie gołębice, aby „wykupić” pierworodnego syna i aby Maryja została oczyszczona po porodzie (który zaciągał nieczystość rytualną). Jak każde wydarzenie z historii zbawienia również Ofiarowanie Pańskie ma znaczenie symboliczne, które chrześcijanin powinien odnieść do swojego życia.

W Nowym Testamencie istnieje silne przekonanie, że ciało człowieka – albo ogólniej mówiąc jego człowieczeństwo – jest świątynią. Przy okazji wypędzenia kupców ewangelista Jan zapisuje słowa Jezusa, który porównuje swoją śmierć do zburzenia świątyni. Św. Paweł pisze, że jego adresaci są świątynią Ducha Świętego. A zatem w takim ujęciu scena Ofiarowania Pańskiego sugerowałaby, że zadaniem chrześcijanina jest wniesienie Jezusa do swego człowieczeństwa, czyli innymi słowy ma się on z Chrystusem zjednoczyć.

Ewangelia ukazuje ubóstwo Świętej Rodziny. Nie składają w ofierze baranka, ale dwa gołębie, które mogli złożyć ubodzy. Stąd to przyniesienie Jezusa do świątyni swojego człowieczeństwa nie może być traktowane jako wielka ofiara z mojej strony. Raczej kiedy przyjmuję Jezusa do mojego życia powinienem czynić to jako ubogi w duchu, czyli ten, który sam nie może wiele dać Bogu. Ewangelia uczy zatem, że przyjąć Jezusa może tylko ktoś pokorny.

W świątyni przyjmuje Jezusa dwójka ludzi: Symeon i Anna. Nazwani są oni prorokami. Ich najważniejszą cechą jest posłuszeństwo natchnieniom Ducha Świętego. Nie rozstają się ze świątynią, ale dniem i nocą modlą się i poszczą. Mają wyczulone uszy serca na głos Boga. I właśnie to pozwala im rozpoznać przychodzącego Pana. Stąd widać jasno, że przyjąć Jezusa do swojego życia w pełni może tylko ten, kto będzie miał czas na modlitwę, na wyciszenie, na medytację w pokorze serca.

Ewangelia (Łk 2,22–40)

Gdy upłynęły dni ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby przedstawić Go Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: «Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu». Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego. A żył w Jeruzalem człowiek imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny, wyczekujący pociechy Izraela; a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Z natchnienia więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:

«Teraz, o Władco, pozwalasz odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela».

A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą – a Twoją duszę miecz przeniknie – aby na jaw wyszły zamysły serc wielu».

Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już sobie osiemdziesiąt cztery lata. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jeruzalem. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Poleć innym!